ШHłTΞ ШФŁŦ

(تصاویر) قدبلندترین گربه خانگی جهان گربه‌های ساوانا ترکیبی بین یک گربه خانگی و یک سروال هستند. (سروال یا یوزگربه عضوی از خانواده گربه سانان است که عمدتاً در قاره آفریقا یافت می‌شوند.) همچنین F۲ بیانگر نسل این گربه‌ها است. فنریر پشمالو تقریباً ۱۸.۸۳ اینچ (۴۷.۸۳ سانتی متر) قد دارد و کتاب رکورد‌های جهانی گینس او را بلندقدترین گربه خانگی زنده دنیا معرفی کرده است. گینس در ویدیویی درباره فنریر گفته که این بچه گربه غول پیکر با ویلیام جان پاورز، پزشکی در فارمینگتون هیلز واقع در میشیگان زندگی می‌کند و پاورز او را گردالوی بزرگ یا گردالو می‌نامد. فنریر همچون کلیفورد، سگ قرمز بزرگ رشد کرده است. فنریر از نژاد ساوانا و نسل F ۲ است. گربه‌های ساوانا ترکیبی بین یک گربه خانگی و یک سروال هستند. (سروال یا یوزگربه عضوی از خانواده گربه سانان است که عمدتاً در قاره آفریقا یافت می‌شوند.) همچنین F ۲ بیانگر نسل این گربه‌ها است. گر چه گربه‌های ساوانا قد بلندی دارند و به طور متوسط ۱۴-۱۷ اینچ (۳۵-۴۳ سانتی متر) هستند، اما فنریر یک اینچ از بالاترین میانگین قد بلندتر است. پاورز توضیح می‌دهد که قد او از تیغه‌های شانه تا نوک پای او وقتی که روی چهار دست و پای خود می‌ایستد اندازه گیری خواهد شد. فنریر همچنان در حال رشد است و گر چه رکورد بلندقدترین گربه جهان را در اختیار دارد، اما برادرش آرکتوروس (متاسفانه در آتش سوزی خانه‌ای در سال ۲۰۱۷ جان باخت) رکورد بلندقدترین گربه تاریخ را دارد. آرکتوروس تقریباً ۱۹.۰۵ اینچ یا ۴۸.۴ سانتی متر قد داشت و گر چه این دو در یک زمان زندگی نمی‌کرده‌اند، اما والدین آن‌ها یکی است. پاورز همچنین با گربه‌ای به نام Altair زندگی می‌کند که رکورد گینس طولانی‌ترین دم در جهان برای یک گربه خانگی زنده را در اختیار دارد. دم این حیوان ۱۶.۰۷ اینچ یا ۴۰.۸۲ سانتی متر است. پاورز یک گربه دیگر هم داشته که البته در آتش سوزی همان سال گم می‌شود. نام این گربه Cygnus بود و هنوز هم که هنوز است رکورد طولانی‌ترین دم تاریخ را با خود یدک می‌کشد. اندازه دم Cygnus تقریباً ۱۷.۵۸ اینچ یا ۴۴.۶۵ سانتی متر بوده و هم آلتیر و هم کیگنوس از نژاد مین کون هستند. منبع: همشهری آنلاین

(عکس) شاپرکی که بال‌هایش «مار» دارد شاپرک اطلس بال‌هایی شبیه به سر مار دارد و با آن‌ها شکارچیان را از خودش دور می‌کند. جانوران برای زنده ماندن و در امان ماندن از شکارچیان روش‌های گوناگونی دارند. در میان روش‌های گوناگون بقا شاپرک اطلس شیوه‌ای منحصربه‌فرد دارد. این شاپرک بزرگ که بومی مناطق جنوب شرقی آسیا است با بال‌های عجیبش شما را شگفت‌زده می‌کند. نوک بال‌های شاپرک اطلس به سر مار می‌ماند انگار که دو مار برخاسته و شکارچی را تهدید می‌کنند. بدن این شاپرک در مقایسه با بال‌ها به شکل نامتناسبی کوچک است. در قسمت‌های بالایی، به رنگ قهوه‌ای متمایل به قرمز است. قسمت زیرین بال‌ها طیف‌های کم‌رنگ‌تری را نشان می‌دهد. امتداد برجستهٔ نوک بال‌های این شاپرک به گونه‌ای شبیه سر مار است، این شباهت همراه با حرکت بال‌ها در هنگام مقابله پروانه با شکارچیان به عنوان گونه‌ای ترفند تدافعی غافلگیرانه عمل می‌کند. منبع: خبرآنلاین

(عکس) چنگال‌های عجیب عقاب هارپی؛ شکارچی ترسناک آسمان! عقاب هارپی بومی آمریکای جنوبی که در جنگل‌ها به شکار تنبل‌های نگون بخت مشغول است، چنگال‌هایی به درازای ۱۰ سانتیمتر دارد. عقاب هارپی شاید بزرگترین پرنده شکاری جهان نباشد، اما بی‌شک بزرگترین چنگال را در میان پرندگان شکاری دارد که ابعادش تنه به تنه پنجه خرس گریزلی می‌زند! عقاب هارپی بومی آمریکای جنوبی که در جنگل‌ها به شکار تنبل‌های نگون بخت مشغول است، چنگال‌هایی به درازای ۱۰ سانتیمتر دارد. با این چنگال‌ها و ظاهر خوفناک، عقاب هارپی نامش را از مخلوقی اهریمنی از افسانه‌های یونان باستان گرفته است که نیمی زن و نیمی پرنده شکاری بود. جنس ماده عقاب هارپی بزرگتر از جنس نر است و وزنش گاهی به ۱۰ کیلوگرم هم می‌رسد که برای یک پرنده شکاری چابک رقم بسیار بزرگی است. زیستگاه این شکارچی ترسناک جنگل‌های بارانی آمریکای جنوبی است و علیرغم داشتن جثه بزرگ به راحتی در میان شاخ و برگ درختان به شکار می‌پردازد. در تصویر زیر چنگال عقاب هارپی را کنار چنگال خرس گریزلی که از بزرگترین گوشتخواران جهان است، مشاهده می‌کنید. منبع: خبرآنلاین

۱۲ پرنده عجیب و کمیاب که پرواز نمی‌کنند در طول زمان و بر اثر تغییرات ژنتیکی، پرندگان بسیاری توانایی پرواز کردن را از دست دادند و به حیواناتی زمینی تبدیل شدند. متأسفانه بسیاری از این گونه‌ها نابود شدند چرا که انتخاب راحت و قابل دسترسی برای انسان و حیواناتی مانند سگ و گربه و موش صحرایی برای شکار بودند. همه ما می‌دانیم که شترمرغ‌ها و پنگوئن‌ها نمی‌توانند پرواز کنند. اما آیا شما اردک، پرندگان دریایی و انواع طوطی را می‌شناسید که پرواز نکنند؟ این مطلب را بخوانید تا شگفت زده شوید: در طول زمان و بر اثر تغییرات ژنتیکی، پرندگان بسیاری توانایی پرواز کردن را از دست دادند و به حیواناتی زمینی تبدیل شدند. متأسفانه بسیاری از این گونه‌ها نابود شدند چرا که انتخاب راحت و قابل دسترسی برای انسان و حیواناتی مانند سگ و گربه و موش صحرایی برای شکار بودند. آن تعدادی هم که جان سالم به در بردند یا خیلی بزرگ بودند مثل شترمرغ یا خیلی دور از دسترس بودند مثل پنگوئن؛ ولی با این حال، هنوز چند گونه پرنده وجود دارد که پرواز نمی‌کنند و معمولاً در مکان‌های نسبتاً دورافتاده‌ای که دسترسی به آن‌ها دشوار است یا از سرزمین بومی خود جدا شده‌اند یافت می‌شوند. در ادامه ۱۲ مورد از شگفت انگیزترین پرندگانی که پرواز نمی‌کنند و در سرتاسر جهان دیده می‌شوند را معرفی می‌کنیم: ۱. کاکاپو کاکاپو گونه‌ای از طوطی‌های نیوزلند است که از جهات مختلفی نسبت به سایر هم نوعان خود متمایز است. اول اینکه تنها طوطی در جهان است که پرواز نمی‌کند. همچنین شبگرد است که یک ویژگی منحصر به فرد در بین گونه‌های طوطی است. این گونه سنگین‌ترین طوطی در جهان است که با توجه به اینکه پرواز نمی‌کند مشکلی برایش به وجود نمی‌آورد. اما چیزی که واقعاً این پرنده را متمایز می‌کند، داستان شگفت انگیز حفاظت از آن است. این گونه نادرترین نسل طوطی هاست که توانسته با فداکاری تعداد انگشت شماری از افراد دوستدار محیط زیست در برابر انواع شکارچی از انسان گرفته تا حیوان در امان بماند. در سال ۲۰۲۲، ۲۵۲ کاکاپوی زنده در زمین را شناسایی کردند- بیش از آنچه که از دهه ۱۹۷۰ تاکنون وجود داشته است. با افزایش پیوسته این تعداد، این امید وجود دارد که این گونه منحصر به فرد بتواند زنده بماند و منقرض نشود. ۲. کمپبل تیل (اردک تیل) تیل‌های کله سبز یکی از انواع اردک‌ها هستند. این اردک‌های کوچک بیشتر در شب فعالیت می‌کنند و برای تغذیه از حشرات و دوپایان بیرون می‌آیند. آن‌ها زمانی در جزیره کمپبل، در نزدیکی نیوزلند یافت شدند، و به همین دلیل آن‌ها را «کمپل تیل» نام گذاری کردند. اما از بدِ حادثه در این سرزمین به دست موش‌های نروژِی منقرض شدند و این گونه بود که در فهرست در معرض خطر انقراض قرار گرفتند. حامیان و دوستدران محیط زیست در چند دهه گذشته برنامه‌های بسیاری را برای رشد و پروش این نوع اردک در مناطق استحفاظی اجرا کردند. در سال ۲۰۰۳، با تلاش گسترده‌ای جزیره کمپل از موش‌ها و سایر آفات پاکسازی شد و در سال ۲۰۰۴، ۵۰ «کمپل تیل» در آنجا رها شدند که این بازگشت پس از نزدیک به ۱۰۰ سال دوری از وطن بود. از آن زمان به نظر می‌رسد تعداد این نوع اردک در حال افزایش است. اگرچه هنوز در فهرست در معرض خطر انقراض قرار دارد. ۳. تیتیکاکا (اردک شانه به سر) تیتیکا‌کاها یا همان اردک‌های شانه به سر پرندگان بسیار زیبایی هستند، اما گونه خاصی از آن چشمنوازتر است. این اردک شانه به سر در پرو و بولیوی دیده می‌شود. گرچه این گونه اردک نمی‌تواند پرواز کند، اما شناگر قابلی است و ماهی‌های کوچک را به عنوان طعمه صید می‌کند. مانند بسیاری از گونه‌های پرندگان که پرواز نمی‌کنند و همانطور که پیشتر گفته شد طعمه‌ای برای شکارچیان هستند، تیتیکاکا‌ها با تور‌های آبششی که به دست ماهیگیران در سطح دریا پهن می‌شوند در معرض تهدیدند. اگرچه برخی مناطق حفاظت شده هستند، اما در کمال تأسف هیچ تلاشی برای حفاظت از این گونه در سطح بین الملل انجام نمی‌شود. ۴. کیوی کیوی؛ پرنده‌ای معروف است که پرواز نمی‌کند. بدن گرد کوچک، پر‌های شبیه خز و صورت مودار و مظلوم این پرنده آن را محبوب کرده است. کیوی به قدری محبوب است که نماد ملی نیوزلند است. پنج گونه کیوی در طبیعت وجود دارد که همگی بومی نیوزلند هستند. دو گونه از این گونه‌ها آسیب پذیر، یکی در معرض خطر و دیگری در معرض خطر جدی انقراض است. اگرچه بخش‌های بزرگی از زیستگاه جنگلی آن‌ها در حال حاضر محافظت شده است، اما هنوز با خطر شکار به دست گوشتخواران وحشی مثل گربه مواجه هستند. کیوی‌ها کلا قادر به پرواز نیستند به طوری که بال‌های پروازی آن‌ها به سختی لا به لای پر‌های کرکیشان دیده می‌شود. اندازه تخم این پرنده نسبت به اندازه بدنش در بین پرندگان در جهان بیشتر است. کیوی‌های بالغ تک همسر هستند و مادام العمر با جفت خود زندگی می‌کنند (در حدود ۲۰ سال). کیوی‌ها شبگرد هستند و از حس بویایی قوی خود برای یافتن شکار در شب استفاده می‌کنند. برخلاف سایر گونه‌های پرنده، سوراخ‌های بینی آن‌ها در انتهای نوکشان قرار دارد و به آن‌ها کمک می‌کند تا کرم‌ها، دانه‌ها و دانه‌هایی که از آن‌ها تغذیه می‌کنند را راحت‌تر بو بکشند. ۵. یلوه گوام (نام یک گونه از یلوه‌های استرالیا-آرام) یَلوه به گروهی از پرندگان با نام انگلیسی "Rail" گفته می‌شود که تیرۀ یَلوگان (Rallidae) و یک خانواده بزرگ از پرندگان کوچک‌جثه تا میان‌جثه است. گونه‌های این خانواده در همه قاره‌ها به‌جز جنوبگان یافت می‌شوند. یلوه گوام زمانی در جزیره گوام فراوان بود، اما در دهه ۱۹۶۰، به دست گونه‌ای از مار‌های درختی قهوه‌ای رنگ که جزیره را اشغال کردند منقرض شدند. با توجه به که این پرنده روی زمین لانه می‌سازد و برای فرار نمی‌تواند پرواز کند، با وجود دوندگی بسیار سریع، شانسی در برابر شکارچیان ندارد. در دهه ۱۹۸۰، یله گوام‌ها همگی منقرض شدند. به لطف جانورشناسی به نام «باب بک» که بیش از ۲۰ سال بر روی پرورش این گونه از طرق مختلف در محیط‌های حفاظت شده کار کرد می‌توانیم تعداد محدودی از این پرنده را در طبیعت ببینیم. در ۱۶ نوامبر ۲۰۱۰، یلوه گوام مجدداً در جزیره کوکوس دیده شد و تحت مراقبت و حفاظت قرار گرفت. در جزیره روتا هم می‌توان لانه‌های این پرنده کمیاب را پیدا کرد. با این حال، آن‌ها هنوز هم در لیست قرمز IUCN از نظر بقای نسل قرار دارند. ۶. کاسواری (یک نوع شترمرغ استرالیایی) این حیوان در اولین نگاه به نظر می‌رسد یک دایناسور ماقبل تاریخ باشد که تکامل یافته و به پرنده تبدیل شده است. سه نوع کاسواری جنوبی، کاسواری شمالی و کاسواری کوتوله وجود دارد که همگی بومی گینه نو و استرالیا هستند. آن‌ها معمولاً در بزرگسالی سیاه‌رنگ هستند، اما این ویژگی می‌تواند بسته به منطقه زندگی تغییر کند. اغلب ماده‌ها نیز بزرگتر و رنگارنگ‌تر از نر‌ها می‌شوند. کاسواری دومین پرنده سنگین وزن در جهان است (پس از شترمرغ) و ارتباط نزدیکی با «اِمو» (شتر مرغ استرالیایی) دارد. پنجه‌هایی روی انگشتان پا دارد که می‌تواند تا چهار اینچ رشد کند و می‌تواند با سرعت ۳۱ مایل در ساعت بدود. بعلاوه، از آنجایی که کاسواری پرواز نمی‌کند، پا‌های بسیار قوی و تکامل یافته‌ای دارد که باعث ایجاد ضربات قدرتمند می‌شود. کاکل کاسواری از کراتین ساخته شده و ممکن است نشان دهنده سن کاسواری باشد یا برای ایجاد صدا استفاده شود. وکا (گونه‌ای دیگر از یلوه) یلوه‌ها معمولاً به خاطر خجالتی بودنشان مشهور هستند، اما نه این گونه خاص. طبق گفته سازمان حفاظت از حیوانات در نیوزلند، «وکاها» پرندگانی چابک و کنجکاوی هستند. آن‌ها به دلیل دزدیدن غذا و سایر اشیاء کوچک و فرار به یک مخفیگاه بسیار شبیه به راکون‌ها هستند؛ بنابراین اگر چیزی کوچکی از محل کمپینگ یا خانه شما گم شد، ممکن است این پرنده آن را ربوده باشد. بهترین راه حل این است که «وکا» را تعقیب کنید و ببینید به کدام سمت می‌رود. «وکاها» به دلیل انواع تهدیدات از جهات مختلف در فهرست عنوان آسیب پذیر‌ها آورده شدند. خشکسالی، خودروها، عملیات کنترل آفات، از جمله مواردی است که تهدیدی برای بقای این پرنده محسوب می‌شود. ۸. باکلان جزایر گالاپاگوس زیستگاه گونه‌های بسیاری است که با ویژگی‌های عجیب و غریب تکامل یافته‌اند؛ از جمله طیف گسترده‌ای از گونه‌های منحصر به فرد پرندگان. یکی از این‌ها تنها باکلان جهان از ۲۹ نوع باکلان است که نمی‌تواند پرواز کند. بال‌های کوچک باکلان گواهی بر این است که این پرنده پرواز را رها کرده است. در واقع، بال‌ها تقریباً یک‌سوم اندازه‌ای هستند که برای پرواز لازم است باکلان به جای اوج گرفتن بر فراز امواج، از پا‌های قدرتمند خود برای شنا کردن تا فاصله ۳۰۰ فوتی از ساحل و جستجوی ماهی و دیگر طعمه‌های دریایی استفاده می‌کند. تحقیقاتی برای توضیح اینکه چگونه باکلان توانایی پرواز خود را از دست داده است، انجام شده است. در سال ۲۰۱۷، لئونید کروگلیاک از دانشگاه کالیفرنیا، متوجه شد که این پرنده فهرست بلندبالایی از ژن‌های جهش یافته را دارد، از جمله ژن‌هایی که توانایی رشد اندام را مختل می‌کنند. محققان بر این باورند که این ترکیب خاص از ژن‌های جهش‌یافته است که بال‌های کوتاه‌تر و استخوان‌های سینه کوچک‌تری ایجاد کرده و توانایی پرواز پرنده را از بین برده است. این نوع باکلان از کمیاب‌ترین پرندگان در جهان است، به این دلیل که تنها در دو جزیره در گالاپاگوس یافت می‌شود. ۹. مرغ بومی تاسمانی این پرنده مرغ مانند که نام مناسبی دارد، بومی تاسمانی است. بومی تاسمانی گونه‌ای غیرمعمول از پرندگانی است که پرواز نمی‌کنند. برخلاف بسیاری از گونه‌هایی که با ورود انسان‌ها منقرض شده یا کاهش یافته‌اند، این مرغ در کنار هم نوعان جدید خود رشد کرده و دارای جمعیتی پایدار و امن است. بومی تاسمانی گیاهخوار است و با پرسه در علفزار‌ها منبع غذایی خود را تأمین می‌کند. این پرنده گرچه پرواز نمی‌کند، اما می‌تواند تا ۳۱ مایل در ساعت بدود. مرغ بومی تاسمانی در گله‌های کوچک چند نفره زندگی می‌کند و درمناطقی با مساحت حدود پنج هکتار دیده می‌شود. این پرندگان قلمرو‌های خود را در برابر متجاوزان حفظ می‌کنند و گاهی ممکن است در مرزبندی قلمرو دعوا رخ دهد. ۱۰. تاکاهه (طاووسک جزیره جنوبی) تاکاهه گونه‌ای از پرندگان است که در نیوزلند یافت می‌شود. تقریباً ۵۰ سال تصور می‌شد که این پرنده منقرض شده، اما پس از جستجوی گسترده در سال ۱۹۴۸ دوباره کشف شد. با این حال، تا سال ۲۰۲۱ تنها ۴۴۰ تاکاهه در جهان دیده شده است که این یک خطر جدی برای بقای نسل تلقی می‌شود. تاکاهه یک پرنده نسبتاً بزرگ از گونه یلوه‌ها و به اندازه یک بوقلمون کوچک است. آن‌ها بیشتر از خس و خاشاک و علف‌های بلند تغذیه می‌کنند. تاکاهه تک همسر است. جالب اینجاست که جوجه‌ها اغلب یک تا دو سال در کنار والدین خود می‌مانند و بعد در بزرگ کردن جوجه جدید کمک می‌کنند. ۱۱. اردک استیمر (کشتی بخار) چهار گونه استیمر وجود دارد که سه گونه از آن‌ها پرواز نمی‌کنند. یکی از آن‌ها را می‌توان در آمریکای جنوبی در امتداد سواحل سنگی از جنوب شیلی تا تنگه ماژالان (جزیره شعله) یافت. این گونه اردک نام خود را به خاطر نحوه شنا کردنشان گرفته‌اند. آن‌ها در شنا کردن به طرز عجیبی ماهر و سریع هستند. سرعت حرکت پا‌ها و باله‌ها به قدری است که شبیه یک کشتی بخار به نظر می‌رسند. به همین خاطر است که نام جنس این گونه، Tachyeres، به معنای "دارای پارو‌های تند" یا "قایقران سریع" است. اردک استیمر بزرگ‌ترین اردک و سنگین‌ترین در انواع خود و تقریباً به اندازه گونه‌های بزرگ غاز است. وزن آن‌ها می‌تواند به ۱۵.۵ پوند برسد و نر‌ها بزرگتر از ماده‌ها هستند. اندازه بزرگ آن‌ها به نفع آنهاست، چون مانع از نزدیک شدن شکارچیان به لانه‌شان می‌شود. اردک‌های استیمر بالغ، به لطف ترکیبی از اندازه و خلق و خوی تهاجمی، شکارچیان طبیعی کمی دارند. بال‌های آن‌ها ممکن است برای پرواز خیلی کوتاه باشد، اما قطعا برای جنگیدن گزینه مناسبی است. ۱۲. یلوه جزیره دست نیافتنی «جزیرۀ دست‌نیافتنی» نام جزیره‌ای است در اقیانوس اطلس جنوبی. این جزیره یک آتشفشان مرده است و مساحت آن ۱۴ کیلومتر مربع بیشتر نیست. نوعی از «یلوه» در این جزیره زندگی می‌کند (که به معنای واقعی کلمه غیرقابل دسترس به نظر می‌رسد)؛ جزیره‌ای که توسط صخره‌های بزرگ احاطه شده است و رسیدن به آن برای بازدیدکنندگان بسیار دشوار است. «یلوۀ جزیره دست نیافتنی» کوچکترین پرنده در جهان است که پرواز نمی‌کند و تنها در جزیره‌ای بدون شکارچی در مجمع الجزایر دورافتاده تریستان در جنوب اقیانوس اطلس یافت می‌شود. این نوع «یلوه» در بهشت جزیره خصوصی خود، از پرسه زدن در علفزار‌ها و جستجوی حشرات، کرم‌ها و دانه‌ها بدون هیچ مزاحم و خطری لذت می‌برد. منبع: treehugger

پرندگانی که از مرگ می‌ترسند کلاغ‎ها اطراف همنوع مرده خود جمع می‎شوند؛ این چیزی است که دانشمندان را به تحقیق و بررسی واداشته است. وقتی یک کلاغ می‌میرد، همنوعانش رفتار‌های عجیب و غریبی از خودشان نشان می‌دهند: آن‌ها دور او جمع می‌شوند و با صدای بلند جیغ می‎کشند. کلاغ‎ها اطراف همنوع مرده خود جمع می‎شوند؛ این چیزی است که دانشمندان را به تحقیق و بررسی واداشته است. وقتی یک کلاغ می‌میرد، همنوعانش رفتار‌های عجیب و غریبی از خودشان نشان می‌دهند: آن‌ها دور او جمع می‌شوند و با صدای بلند جیغ می‎کشند. این نظریه که واکنش کلاغ‌ها یک نوع مراسم آئینی برای سوگواری است، بار‌ها از سوی دانشمندان مطرح شده، اما از آن‌جایی که جز شواهد مبتنی بر روایات مدرک دیگری در اختیار نیست، این که این موجودات در آن لحظات دقیقا چه کاری انجام می‌دهند همچنان یک راز باقی مانده است. این موضوع تا حدی کنجکاوی دانشمندان را برانگیخته که گروه‌هایی تا کنون مأمور مطالعه روی این مساله شده‌اند. هدف این است که بفهمیم چرا کلاغ‎ها به هم‌نوع مرده خود تا این حد توجه نشان می‌دهند. هوش کلاغ‌ها را دست کم نگیرید! یک کلاغ که به دقت مراقب هر نوع خطر احتمالی است. به این منظور، آن‎ها با تکیه بر این اصل که کلاغ‎ها چهره کسانی که برایشان تهدید به حساب می‌آیند را فراموش نمی‌کنند، دست به یک آزمایش جدید زدند. این کشفی بود که محققان پیشتر به آن دست یافته بودند. جان مارزلوف، استاد دانشگاه واشنگتن بعد از انجام مجموعه‌ای از مطالعات روی کلاغ‎ها به این نتیجه رسید که آن‌ها چهره افرادی که به نظرشان خطرناک می‌آیند را به خاطر می‌سپارند. آن‌ها به بقیه کلاغ‎ها هم یاد می‌دهند که با دیدن چهره فرد مشکوک به سمت او جیغ بکشند و این به این معناست که مجموعه‌ای از کلاغ‌ها تا سال‌ها بعد به آن فرد واکنش نشان خواهند داد. محققان برای جلوگیری از آسیب احتمالی از سوی کلاغ‎ها، از چهره واقعی استفاده نکردند و یک ماسک پلاستیکی روی صورت خود قرار دادند. کلاغ‌ها چهره افراد را تشخصیص می‌دهند در این آزمایش فردی که ماسک به صورت داشت به محلی فرستاده شد که کیلی سوئیفت، یکی از محققان و دانشجوی دکترای دانشگاه واشنگتن برای کلاغ‌ها خوراکی‌های خوشمزه می‌گذاشت. کیلی در واقع با قرار دادن این خوراکی‌ها نقش پلیس خوب را بازی می‌کرد و فردی که ماسک به صورت داشت و با یک کلاغ مرده در دست به آنجا پا می‌گذاشت، پلیس بد محسوب می‌شد. این شخصیت منحوس مدت ۳۰ دقیقه به همان حالت در آن محل باقی می‌ماند. سوئیف در این باره می‎گوید: "من همیشه فرد مهربانی بودم که برایشان غذا می‌ریخت. خیلی هم خوب بود، هیچ کلاغی با من دشمن نشد. من غذا را می‌گذاشتم و بعد سر و کله نفر دوم پیدا می‌شد. آن فرد یک کلاغ مرده در دست داشت، حالت خشنی داشت. فقط کلاغ مرده را در دستش گرفته بود، انگار آن را برداشته بود تا دور بیندازد. کف دست‌هایش باز بود، طوری که انگار یک بشقاب پیش‌غذا در دستش گرفته. " داوطلب‌ها ماسک‌هایی به صورت خود می‎زدند که شبیه چهره واقعی بودند، اما هیچ حالتی را منتقل نمی‎کردند روز اول وقتی فردی که ماسک به صورت داشت وارد شد، کلاغ‌ها به سمت غذایی که سوئیف برایشان ریخته بود، نرفتند. به جای آن جیغ کشیدند و رفتار‌های تهدید‌آمیز نشان دادند؛ آن‌ها در این شرایط برای ترساندن شکارچی احتمالی، در گروه‌های بزرگ دور هم جمع می‌شوند. به گزارش محققان، نشان دادن رفتار‌های تهدید‌آمیز برای کلاغ‎ها می‌تواند بیش از یک کاربرد داشته باشد: " آن‌ها با این واکنش هم نسبت شکارچی اظهار ناخشنودی می‌کنند، هم قدرت خود را به رخ او می‎کشند و هم به بقیه کلاغ‎ها نسبت به فرد یا محل خطرناک هشدار می‌دهند. " اگر یک پرنده دیگر مثلا قوش در کنار کلاغ‎ها قرار بگیرد، احتمال این‌که آن‌ها به سمت غذا نروند بیشتر هم خواهد شد؛ این یعنی آن‌ها قوش را به عنوان خطر موجود در آن محل پذیرفته‌اند. روز بعد فردی که ماسک به صورت داشت دوباره برگشت و با این که کلاغ مرده‎ای در دست نداشت، آن‌ها باز هم سراغ غذا نرفتند. این واکنش حاکی از این است که کلاغ‎ها از محل یا چیزی که به نظرشان خطرناک می‌آید، دوری می‌کنند. به معنای دیگر، آن‎ها با مفهوم مرگ آشنایی دارند و از آن می‌ترسند. کلاغ‎ها یکدیگر را از خطر احتمالی آگاه می‎کنند سوئیفت می‎گوید: " این رفتار کلاغ‌ها حاکی از این است که مرگ دست کم برایشان حکم لحظه‌ای را دارد که در آن یاد می‎گیرند. مرگ نشانه خطر است و خطر چیزی است که باید از آن دوری کرد. " فردی که ماسک به صورت داشت یک کلاغ مرده را ۳۰ دقیقه در دست خود نگه می‎داشت و ترس از یک وضعیت مرگبار احتمالی تا مدت‎ها با کلاغ‎ها باقی خواهد ماند. بیش از ۶۵ جفت کلاغ حتی بعد از گذشت ۶ هفته، همان واکنش‌ها را نشان می‌دادند. این مطالعه که چندی پیش در مجله "Animal Behaviour" (رفتار حیوانات) چاپ شد، یکی از چندین پروژه تحقیقاتی بوده که به منظور درک بهتر واکتش حیوانات نسبت به مرگ صورت گرفته است. رفتار‌های مشابه کلاغ‎ها در زاغ‌های کبود - یک نوع پرنده دیگر از تیره کلاغ‎ها- هم دیده شده. این پرندگان وقتی با همنوع مرده خود برخورد می‎کنند، رفتار‌هایی شبیه به سوگواری بروز می‌دهند. آن‎ها البته به عکس کلاغ‎ها نسبت به مرگ گونه‌های دیگر پرندگان که هم اندازه خودشان هستند هم واکنش منفی نشان می‌دهند. فردی که ماسک به صورت داشت اگر با جسد یک کبوتر به کلاغ‎ها نزدیک می‎شد، آن‎ها واکنش خاصی نشان نمی‎دانند. آن‎ها مواظب شما هستند این یافته‎ها اهمیت حافظه آن‎ها برای به خاطر سپردن جزئیات چهره انسان‌ها را روشن می‎کند. مهارتی که به این جانوران در تشخیص افراد خطرناک از بی‌آزار‌ها کمک می‌کند. سوئیفت می‎گوید: "این تحقیق مثال دیگری است از این که کلاغ‎ها چطور برای زندگی مسالمت‎آمیز در کنار ما تحول پیدا کرده‎اند. آن‎ها می‌توانند چهره ما را به خاطر بسپارند و به شکلی شگفت‎انگیز این کار را در بسیاری از شرایط انجام می‎دهند، از جمله وقتی با در دست گرفتن جسد هم‌نوع‌شان، خودمان را به عنوان یک همسایه‎ بدطینت به آن‌ها معرفی کردیم. " کلاغ‌ها جدیدترین گروه از حیواناتی هستند که مشخص شده با مرگ آشنایی دارند و حتی برای مرده خود عزاداری هم می‎کنند. فیل‎ها، زرافه‎ها، شامپانزه‎ها و چندین گونه دیگر از تیره کلاغ‎ها هم در کنار همنوع خود که به تازگی مرده، می‌مانند. منبع: بی بی سی

آیا دلفین‌ها در شرایط اسارت شادترند؟ بنا به یافته‌های اخیر، دلفین‌ها به دنبال تعامل با مربی خود هستند. دانشمندان در یک پارک دریایی نزدیک پاریس با تحقیق بر دلفین‌ها تلاش کرده‌اند احساسات آن‌ها را در شرایط اسارت ارزیابی کنند. دانشمندان در یک پارک دریایی نزدیک پاریس با تحقیق بر دلفین‌ها تلاش کرده‌اند احساسات آن‌ها را در شرایط اسارت ارزیابی کنند. این نخستین طرح برای بررسی شرایط اسارت از منظر این موجودات است. محققان در حال بررسی این هستند که دلفین‌ها دراسارت چه فعالیت‌هایی انجام می‌دهند. آن‌ها دریافتند که پستانداران دریایی مشتاقند با انسانی که می‎شناسند، تعامل داشته باشند. نتایج نشان می‌دهد که "هرچه پیوند بین انسان و حیوان بهتر باشد، رضایت‌مندی آن‌ها بیشتر است. این بررسی بخشی از یک برنامه سه ساله برای سنجیدن رضایتمندی دلفین‌ها در شرایط اسارت است. دکتر ایزابل کلگ که در "پارک استریکس" کار می‌کند همراه با همکارانش در بخش سنجش رفتار حیوانات در دانشگاه پاریس، آزمایش‌هایی را طراحی کرد که رفتار دلفین‌ها را رمزگشایی می‌کند. این آزمایش‌ها به دنبال موقعیت‌های فیزیکی بودند که نشان می‌دهند حیوانات چگونه احساس می‌کنند. او به بی‌بی‌سی گفت: "ما می‌خواستیم دریابیم دلفین‌ها در شرایط اسارات چه رفتار‌هایی را بیشتر دوست دارند. برای انجام این کار، او سه گونه فعالیت را آزمایش کرد: یک مربی شروع می‌کرد به بازی با دلفین‌ها و اسباب‌بازی‌هایی را برای آن‌ها به استخر می‌آورد؛ و دلفین‌ها را با وسایل بازی خودشان تنها می‌گذاشت. دکتر کلگ می‌گوید: "به نتیجه بسیار جالبی رسیدیم. همه دلفین‌ها به دنبال این بودند که با مربی آشنای خودشان تعامل داشته باشند. " دلفین‌ها با آمدن به سطح آب، در جایی که مربی آن‌ها ظاهر می‌شد، به دنبال او می‌گشتند و "سرک کشی" می‌کردند. سرک کشی اصطلاحی است که در مورد این نوع پستانداران دریایی به کار می‌رود. آن‌ها به سطح آب می‌آیند تا محیط بیرون را نگاهی بیندازند و ارزیابی کنند. دلفین‌ها در هنگام این آزمایش سطح فعالیت خود را در استخر افزایش می‌دادند و وقت بیشتری را در لبه استخر صرف می‌کردند. دکتر کلگ اضافه کرد: "همین نتیجه را در حیوانات باغ‌وحش دیگر و در حیوانات مزرعه مشاهده کردیم. " یک زندگی اجتماعی شادمان این مسئله که آیا نگهداری این حیوانات در شرایط اسارت درست است یا نادرست، خصوصا در فرانسه، محل منازعه است. دولت فرانسه اخیرا ممنوعیت تولید مثل دلفین‌ها را در پارک‌های دریایی مانند "پارک استریکس" برداشته است. رفع این ممنوعیت برای برجیتا مرسرا که آکواریوم دلفین‌ها را اداره می‌کند، باعث خوشحالی است.او گفت: اجازه زاد و ولد دلفین‌ها در اسارت زندگی شادمانه‌ای برای آن‌ها می‌آورد اگرچه متفاوت از زندگی در دنیای وحش است. او در این رابطه اضافه کرد: "فکر می‌کنم که دلفین‌های آزاد در دنیای وحش شادتر هستند و دلفین‌هایی که در شرایط اسارت زاده می‌شوند، بسیار شادترند. آن‌ها اینجا زاده می‌شوند و این، زندگی آنهاست. اولویت ما نگهداری از آنهاست. ". اما دکتر سوزان شولتز از دانشگاه منچستر که در مورد رفتار اجتماعی پستانداران دریایی آزاد تحقیق می‌کند، با این اعتقاد مخالف است. به نظر او بررسی‌ها نمی‌توانند نشان دهند که "دلفین‌ها در شرایط اسارت نسبت به شرایط آزاد در دنیای وحش شادتر باشند. " او افزود: "فکر نمی‌کنم این یافته ارزشمندی باشد که دلفین‌ها در اسارت، بالقوه به دنبال برقراری ارتباط با انسان باشند. این یافته می‌تواند به این مسئله برگردد که ما چگونه دیگر انواع باهوش و جذاب را مدیریت می‌کنیم. " دکتر شولتز درباره تعامل دلفین‌ها با انسان می‌گوید: "اما، چون یک دلفین با شما تعامل می‌کند به این معنا نیست که این حیوان سبک زندگی که به عنوان یک گزینش به او داده شده، را انتخاب خواهد کرد. بنا به گفته سازمان خیریه حفاظت از نهنگ‌ها و دلفین‌ها در بریتانیا دست‌کم ۳۰۰۰ نهنگ، دلفین و گراز دریایی در ۵۰ کشور در شرایط اسارت هستند. منبع: بی بی سی

کدام حیوانات باد شکم دارند؟ به تازگی دانیلا رابیوتی، یک جانورشناس بریتانیایی و نیک کاروزو، یک نویسنده آمریکایی کتابی درباره اینکه کدام حیوانات باد شکم دارند منتشر کرده‌اند. با انتشار این کتاب حالا دیگر مشخص شده است که بوی ناخوشایند در خانه ممکن است کار سگ، مار خانگی و حتی ماهی باشد. اسب‌ها هم باد شکم دارند. به تازگی دانیلا رابیوتی، یک جانورشناس بریتانیایی و نیک کاروزو، یک نویسنده آمریکایی کتابی درباره اینکه کدام حیوانات باد شکم دارند منتشر کرده‌اند. با انتشار این کتاب حالا دیگر مشخص شده است که بوی ناخوشایند در خانه ممکن است کار سگ، مار خانگی و حتی ماهی باشد. اسب‌ها هم باد شکم دارند. اما مطمئن باشید که کار طوطی نمی‌تواند باشد، چون بر اساس این تحقیق پرندگان باد شکم ندارند. نوشتن این کتاب با یک سوال آغاز شد. سال گذشته برادر ۱۹ ساله دانیلا از او پرسید که "آیا مار‌ها هم باد شکم دارند؟ " دانیلا پاسخی برای این سوال نداشت. در توییتر از دیوید استین، متخصص مار شناس پرسید و او پاسخ داد که بله مار‌ها هم باد شکم دارند. در نتیجه رد و بدل شدن این توییت‌ها، هشتگی درباره "آیا این حیوان باد شکم دارد" را به راه انداختند و اطلاعاتی را در این‌باره جمع آوری کردند. مثلا فهمیدند که اورانگوتان‌ها "اغلب" باد شکم دارند و احتمالا "بدون هیچ شرمی" آن را رها می‌کنند؛ و یا اینکه حیوانات دریایی اصلا باد شکم ندارند و، اما "به طرز بدی آروغ می‌زنند. " دانیلا درباره چاپ شدن این کتاب به شبکه ۳ بی‌بی‌سی گفت: " یک روز نیک ایمیلی دریافت کرد که از او پرسیده بودند آیا مایل هستید این اطلاعات را در یک کتاب جمع‌آوری کنید؟ و البته که ما جواب مثبت دادیم. " سگ‌ها هم باد شکم دارند آن‌ها هنگامی که در حال تحقیق روی کتاب "آیا این حیوان باد شکم دارد؟ " حقایق جذاب و تا حدودی ناخوشایندی را دریافتند. برای مثال، لارو حشره‌ای از نوع بال توریان با باد شکم شیمیایی مرگبارش، طعمه خود را که موریانه‌ها هستند، فلج می‌کنند و آن‌ها را شکار می‌کنند. یا تنبل، پستانداری که بیشتر وقت بی‌حرکت روی درخت‌هاست، بر خلاف تصور همگان اصلا باد شکم ندارند. اما به گفته دانیلا، در زمینه باد شکم، بدترین حیوانات فک‌ها (خوک دریایی) هستند. فک‌ها تقریبا بدترین باد شکم را دارند او می‌گوید: "فک‌ها و شیر‌های دریایی بدترین هستند، باد شکم آن‌ها به دلیل تغذیه‌شان که از ماهی است خیلی بدبو است. " خانم رابیوتی تعریف می‌کند: زمانی که برای تحقیق به محل زندگی فک‌ها رفته بودم از نزدیک شاهد باد در کردن فک‌ها بودم، می‌توانم تایید کنم که وحشتناک است. " برای کسانی که دوست دارند بیشتر درباره سیستم هضم غذای حیوانات مختلف بدانند، دانیلا و نیک روی کتابی درباره مدفوع کردن حیوانات کار می‌کنند که به "حقایق شرم آور و تصورات غلطی" که درباره آن وجود دارد، می‌پردازند. منبع: بی بی سی

شش نکته که در مورد خرگوش‌ها نمی‌دانید اگر یک گوش بالا و دیگری پایین باشد، آن‌ها کماکان گوش می‌کنند، ولی نه با تمرکز کامل؛ درست مثل وقتی که پدر و مادرتان فریاد می‌زنند که کار‌های روزمره‌تان را انجام دهید. خرگوش‌ها جزو حیوانات خانگی محبوب در دنیا هستند. در بریتانیا بیش از یک میلیون خرگوش به عنوان حیوان خانگی زندگی می‌کنند. این مطلب در مورد حقایقی جالب از زندگی خرگوش‌ها است. خرگوش‌ها مدفوع خودشان را می‌خورند خرگوش سومین حیوان خانگی محبوب در بریتانیا است شایعه این که خرگوش‌ها مدفوع خود را می‌خورند درست است و در واقع این کار نقشی حیاتی در سلامتی آن‌ها دارد. خرگوش‌ها دو نوع مدفوع تولید می‌کنند: یکی سخت و خشک و گرد و دیگری نرم و مرطوب. نوع دوم سرشار از پروتئین و ویتامین ب. است. خرگوش‌ها روزی یکبار آن را می‌خورند تا بیشترین انرژی لازم از غذایشان را جذب کنند. یک خرگوش سالم تا ۳۰۰ مدفوع مرطوب در روز می‌تواند تولید کند و آن‌ها دست‌کم به پاک کردن اندکی از آن کمک می‌کنند! فقط با هویج خوردن نمی‌توانند زندگی کنند احتمالا بچه‌ها بار‌ها باگز بانی را دیده‌اند که در حال جویدن هویج می‌گوید: "چه خبر داک؟ "، اما واقعیت این است که هویج خوردن بیش از حد برای خرگوش‌ها ضرر دارد. هویج سرشار از قند است و فقط باید گاه و گداری آن را به خرگوش‌ها داد. غذای اصلی خرگوش علوفه است و اندازه آن به جثه حیوان بستگی دارد. علوفه دندان‌های خرگوش (که مرتب رشد می‌کند) را حفظ می‌کند و شکم آن‌ها را سالم نگه می‌دارد. خرگوش‌ها با زبان بدن ارتباط برقرار می‌کنند زمانی که خرگوش‌ها این طرف و آن طرف می‌پرند و دماغ‌شان را می‌جنبانند، بی دلیل نیست. این شیوه آن‌ها برای ارتباط برقرار کردن است. وضعیت گوش دراز خرگوش‌ها آگاه کننده است: وقتی دو گوش به سوی بالا سیخ شده، آن‌ها در حالت هشدار هستند و به دقت صدا‌های اطراف را گوش می‌کنند. اگر یک گوش بالا و دیگری پایین باشد، آن‌ها کماکان گوش می‌کنند، ولی نه با تمرکز کامل؛ درست مثل وقتی که پدر و مادرتان فریاد می‌زنند که کار‌های روزمره‌تان را انجام دهید. خرگوش‌ها نشانه‌هایی برای ابراز خوشحالی، اضطراب و اشتیاق دارند. اگر دیدید خرگوش شما در حال جست و خیز به عقب لگد می‌زند، احتمالا خوشحال و مشغول بازیگوشی است. وضعیت دماغ خرگوش‌ها معیاری مناسب برای دانستن میزان معاشرت آن‌ها است و حسشان را نشان می‌دهد. وقتی با دماغ‌شان به شما می‌زنند احتمالا به معنای این است که یا توجه بیشتری می‌خواهند یا این که می‌خواهند از سر راهشان کنار بروید. بعضی خرگوش‌ها به بزرگی بچه آدم هستند داریوس بزرگ‌ترین خرگوش جهان است و بزرگی جثه در خاندانش ادامه دارد وقتی در مورد خرگوش‌ها حرف می‌زنید، حیوان کوچکی را تصور می‌کنید که در دستان یک بچه جا می‌شود. ولی بعضی از نژاد‌های خرگوش خیلی بزرگ‌تر هستند و جثه آن‌ها حتی به اندازه بچه انسان هم می‌شود. بعضی نژاد‌های خرگوش مانند "فلمیش جاینتز" تا ۶ کیلو وزن و ۷۵ سانتیمتر قد دارند. رکورد گینس بزرگ‌ترین خرگوش، متعلق به داریوس است که ۱۳۱ سانتیمتر قد و ۱۸ کیلو وزن دارد. احتمال زیادی وجود دارد که بچه‌های داریوس رکورد او را بشکنند؛ جف و آنیا بالای ۱۲۱ سانتیمتر قد دارند. اگر با خودتان فکر می‌کنید که کاش این خانواده متعلق به شما بود، شاید بد نباشد که یکبار دیگر فکر کنید؛ خرج غذای آن‌ها سالیانه ۵۰۰۰ پوند است. خرگوش‌ها تقریبا دید ۳۶۰ درجه‌ای دارند خرگوش‌ها این توانایی را دارند که تقریبا همه جا را ببینند. در طبیعت آن‌ها انتهای زنجیره غذایی هستند و چشمان‌شان به گونه‌ای تکامل پیدا کرده که اول آن‌ها شکارچیان را ببینند نه برعکس. چشم خرگوش با فاصله در دو سوی سرش قرار دارد و این به معنای آن است که آن‌ها شانس بالایی برای دیدن شکارچیانی که پشت سرشان هستند هم دارند. البته این قضیه موجب شده که آن‌ها یک نقطه کور درست مقابل خودشان داشته باشند؛ چیزی در حدود ۱۰ درجه. به بیان دیگر اگر شما تهدیدی را درست مقابل دماغ یک خرگوش بگیرید، احتمالا آن را نمی‌بیند. به این دلیل که چشمان خرگوش در دو طرف سرش است و آن‌ها سخت بتوانند همزمان با دو چشمشان چیزی را ببینند. به بیان دیگر آن‌ها در حال دویدن سخت بتوانند برآوردی از سرعت و مسافت رسیدن به چیزی داشته باشند. در واقع نیمه پر لیوان این است که خرگوش‌ها تقریبا هر زاویه‌ای را می‌توانند ببینند و نیمه خالی این است نمی‌توانند اشیا را خیلی خوب ببینند. پریدن خرگوش‌ها یک مسابقه است اگر خواستید خرگوش‌تان را وارد مسابقه پرش بکنید قبلش با یک دامپزشک مشورت کنید وبسایت "RSPCA" می‌گوید که مسابقات پرش خرگوش می‌تواند تمرینی خوب برای این جانوران باشد. آن‌ها البته می‌گویند که این کار برای همه نژاد‌های خرگوش مناسب نیست و توصیه می‌کنند که صاحبان خرگوش قبل از وارد کردن آن‌ها به مسابقه با یک دامپزشک صحبت کنند. منبع: بی بی سی

فیل‌ها واقعا جانشان را فدای هم می‌کنند؟ فیل‌ها حیواناتی با مغز بزرگ، اجتماعی و عاطفی هستند، ولی من چندان موافق این تئوری نیستم که آن‌ها در برابر آسیب دیدن هم‌نوعان، حسی مشابه بشر دارند. هفته گذشته تایلند شاهد بزرگ‌ترین تراژدی در مورد فیل‌هایش بود؛ زمانی که ۱۱ حیوان جان خود را برای نجات دادن یک بچه فیل در رودخانه‌ای خروشان از دست دادند. ابتدا به نظر می‌رسید که شش فیل مرده‌اند، اما یک روز بعد جسد پنج فیل دیگر که غرق شده بودند، پیدا شد. اولین تئوری پس از حادثه از جانب محیط‌بانان پارک ملی 'خوا یای' در مرکز تایلند مطرح شد که معتقد بودند فیل‌ها در تلاش برای نجات یکدیگر کشته شده‌اند: در حالی که این حیوانات مشغول عبور از آبشار ۱۵۰ متری هائه ناروک (معروف به آبشار جهنم) بودند یک بچه فیل سقوط کرد و بقیه تلاش کردند او را نجات دهند. گرچه مردن ناگهانی ۱۱ فیل معمول نیست، اما ماجرای فداکاری آن‌ها بود که موجب شد میلیون‌ها نفر در سراسر دنیا به این داستان علاقه‌مند شوند. اما اگر جنبه احساسی ماجرا را کنار بگذاریم، چطور ممکن است که فیل‌ها نسبت به هم مهر بورزند و همچنین مهارت لازم برای نجات یک بچه فیل را داشته باشند؟ و مهم‌تر این که ماجرا از چشم نجات‌دهنده‌ها چه معنایی دارد؟ فیل‌ها دست‌کم ۸۰ متر در "آبشار مرگ" سقوط کرده‌اند دکتر جاشوا پلاتنیک، استادیار دانشگاه هانتر نیویورک به بی‌بی‌سی گفت، بدون حضور شاهدان ما نمی‌دانیم دقیقا چه اتفاقی افتاده اما: "من واقعا شک دارم وقتی یکی از اعضای خانواده فیل‌ها در خطر قرار می‌گیرد، بقیه حاضر شوند هر کاری برای نجات او انجام دهند. " البته شواهد مستدلی وجود دارد که فیل‌ها خطر را تشخیص می‌دهند و برای نجات یافتن با یکدیگر همکاری می‌کنند. ولی دکتر پلاتنیک می‌گوید که بعید به نظر می‌رسد آن‌ها " همگی آگاهانه به سوی چنین آبشار خطرناکی بروند. " احتمال قوی‌تر گرفتار شدن آن‌ها در یک سانحه وحشتناک است. جسد فیل‌ها پایین آبشار و کنار روخانه پیدا شد دکتر ریچل دیل، متخصص رفتارشناسی فیل‌ها از دانشگاه دامپزشکی وین معتقد است که گله بدون شک به یک فیل گرفتار در خطر کمک می‌کند: "حتی اگر این به بهای جانشان تمام شود. ". ولی او می‌گوید این موجودات "حیواناتی باهوش، واقعا باهوش" هستند و این احتمال وجود دارد که اگر بدانند ریسک کردن بی‌فایده است از کمک شتاب‌زده پرهیز کنند. خطرناک و بدنام بیچشت نونتو، مسئول یک موسسه تحقیقاتی رفتارشناسی فیل‌ها در تایلند است که در مورد الگو‌های رفتاری این جانوران تحقیق می‌کند. او می‌گوید شرایط پارک در زمانی که حادثه اتفاق افتاد بسیار نامناسب بوده است و آبشار هائه ناروک به عنوان یک مانع برای فیل‌ها در فصل بارن‌های موسمی در نظر گرفته می‌شود. سال ۱۹۹۲ هم هشت فیل در این آبشار کشته شدند، مسئولان پارک می‌گویند که با چشم خودشان دیده‌اند که یک فیل مادر به دنبال بچه‌اش داخل آبشار پریده است. گفته می‌شود در سال ۱۹۸۷ هم یک بچه فیل داخل این آبشار سقوط کرده است. با ساختن ستون‌های بتونی تلاش شده تا فیل‌ها از جا‌های خطرناک دور نگه داشته شوند برای جلوگیری از اتفاقات مشابه، مسئولان پارک چندین کیلومتر ستون‌های بتونی ساختند تا فیل‌ها را از مناطق خطرناک دور نگه دارند. ولی آن‌ها نمی‌توانند همه جا را پوشش دهند. محیطبانان جای پای فیل‌ها را کنار یکی از حصار‌ها پیدا کردند. آن‌ها تمام طول حصار را طی کردند تا بتوانند جایی برای عبور پیدا کنند؛ درست در بالای آبشار. موسسه حفاظت از پارک‌های ملی و حیاط وحش تایلند می‌گوید که شاید فیل‌ها در جستجوی گیاه محلی خاصی بوده‌اند که فقط سالی یکبار در آن منطقه رشد می‌کند و احتمالا فیل‌ها ریسک رسیدن به آن را به جان خریده‌اند. گزینه دیگر این است که آن‌ها را از راه عادی خارج شده‌اند تا از روبرو شدن با انسان‌ها اجتناب کنند. رئیس موسسه "دی‌ان‌پی" گفت: "فیل‌ها انواع گوناگونی دارند: مودب، بد قلق و یا دوست‌داشتنی؛ درست مانند انسان‌ها. وقتی آن‌ها از مسیری که معمولا استفاده می‌کنند، خارج می‌شوند احتمال بالایی دارد که سقوط کنند. " اما در یک واقعه احساساتی دیگر (این دفعه البته خوشایند) یک فیل مادر و فرزندش که در صخره‌های لغزان این آبشار گیر افتاده بودند با کمک محیطبانان نجات پیدا کردند. اما اگر بپذیریم که فیل‌ها هوش و عاطفه لازم برای درک این که در موقع خطر باید به کمک هم‌نوع خود بشتابند را داشته باشند؛ خود این نجات‌دهنده‌ها چگونه به این قضیه نگاه می‌کنند؟ دکتر پلاتنیک می‌گوید: "فیل‌ها حیواناتی با مغز بزرگ، اجتماعی و عاطفی هستند، ولی من چندان موافق این تئوری نیستم که آن‌ها در برابر آسیب دیدن هم‌نوعان، حسی مشابه بشر دارند. " هنوز مشخص نیست که اعضای خانواده فیل‌ها دقیقا چه رابطه‌ای با یکدیگر دارند، ولی اگر رهبر گروه در میان کشته شده‌ها باشد، گله اطلاعاتی حیاتی در مورد زندگی در جنگل را از دست می‌دهد. دکتر دیل می‌گوید به دلیل این که طول عمر فیل‌ها تقریبا به اندازه انسان‌ها است آن‌ها وابسته به دانسته‌های نسل خود هستند؛ مدت زیادی طول می‌کشد تا اثر چنین فقدانی مشخص شود و این حتی ممکن است موجب تغییر رفتار و مسیر‌های سنتی عبور و مرور آن‌ها شود. اما مسئولان پارک مطمئنند که این دو فیل مهارت زنده ماندن را دارند و از این تجربه می‌آموزند که در آینده از این آبشار دوری کنند. آقای نونتو می‌گوید که طبق گزارش‌های محلی شاید اعضای خانواده در جایی دیگری از این منطقه باشند و بچه فیل نجات‌یافته و مادرش بتوانند بار دیگر به آن‌ها ملحق شوند؛ در غیر این صورت احتمال دارد که آن‌ها به گله جدیدی ملحق شوند. او می‌گوید: "آن‌ها می‌توانند خودشان را نجات دهند و با وضعیت جدید تطبیق پیدا کنند. آن‌ها شاید برای از نو ساختن خانواده مجبور به رویارویی با فیل‌های نر شوند. " طبیعت مهربان نیست فیل‌ها جذابیتی انکار ناپذیر در چشم انسان دارند؛ حیوانی که در طول هزاران سال روابطش با بشر را شکل داده است. فیل‌ها به رغم جثه غول‌آسایی که دارند اغلب آرام هستند، مانند ما زندگی خانوادگی دارند، به نظر می‌رسد که اهل تفریح و خوش گذراندن هستند و ظاهرا سوگواری هم می‌کنند. به همین دلیل کمتر کسی است که از حادثه خوا یای، قلبش بدرد نیامده باشد. دکتر پلاتنیک می‌گوید حوادثی از این دست خیلی کم اتفاق می‌افتد، اما این گونه اتفاق‌ها موجب می‌شود یادمان بماند که "طبیعت حتی با حیواناتی به بزرگی فیل‌ها هم مهربان نیست. " مسئولان پارک لاشه فیل‌ها را پیدا کردند و بعد از انجام آزمایش‌های لازم، سوزاندند. پارک هم قرار است که هر سال مراسم یادبودی برای این حیوانات دوست‌داشتنی برگزار کند. آقای نونتو می‌گوید: "این اتفاقی ناراحت کننده برای مسئولان پارک است، چون آن‌ها نمی‌خواستند که این اتفاق یک بار دیگر رخ دهد. این واقعه احساسات مردم تایلند را جریحه‌دار کرد. " منبع: بی بی سی

حقایقی جالب از زندگی "تنبل‌ها" موی تنبل‌ها می‌تواند تمام اکوسیستم مورد نیاز برخی بی‌مهره‌ها را تامین کند؛ در واقع بعضی از گونه‌ها در هیچ جای دیگر دنیا پیدا نمی‌شوند، مانند "بید تنبل". یک تنبل می‌تواند میزبان تا ۹۵۰ بید و سوسک باشد. تنبل‌ها یکی از محبوب‌ترین پستانداران دنیا هستند و با اینکه ظاهرشان آشناست، اطلاع زیادی درباره آن‌ها نداریم. این مطلب در مورد ده واقعیت جالب در مورد تنبل‌ها است، برگرفته از تحقیق گسترده دکتر ربکا کلیف. بدون تنبل‌ها شاید آووکادو هم نبود تنبل‌های غول‌پیکر خشکی که اکنون منقرض شده‌اند، از معدود پستاندارانی بودند که جهاز هاضمه‌شان آن‌قدر بزرگ بود که یک هسته کامل آووکادو از آن عبور کند. آن‌ها سورچرانی می‌کردند و بعد دانه آووکادو را در نقاط مختلف پراکنده می‌کردند. تمام تنبل‌های درختی که ما امروز می‌بینیم از نسل تنبل‌های خشکی هستند. تخمین زده می‌شود که تنبل‌های غول‌پیکر خشکی بیش از ۸۰ گونه بوده‌اند و قد بزرگ‌ترین آن‌ها به شش متر می‌رسیده است. حتی شواهدی هست که نشان می‌دهند تنبل‌های دریایی هم وجود داشته‌اند. تنبل‌هایی که در آب‌های کم‌عمق زندگی می‌کردند و غذایشان علف دریایی بود. تنبل‌ها سه برابر ما قدرت دارند تنبل‌ها قهرمانان بی‌چون و چرای بارفیکس هستند. از همان بدو تولد می‌توانند کل وزن بدنشان را با یک دست بالا بکشند. تنبل‌ها سی درصد کمتر از پستانداران هم اندازه خودشان توده عضلانی دارند و به طور متوسط سه برابر از یک انسان معمولی قوی‌ترند. تنبل‌ها عضلات بسیار تخصص‌یافته‌ای دارند که می‌توانند مقابل یوزپلنگی که می‌خواهد آن‌ها را از درخت جدا کند، مقاومت کنند. تاندون‌های تخصص‌یافته دست و پای این جانوران به گونه‌ای قفل می‌شود که بدون اتلاف انرژی مدتی طولانی از درخت وارونه آویزان شوند. تنبل‌ها با همین مکانیسم قفل شدن بی‌نظیر می‌توانند در حالی که از شاخه درخت آویزان هستند، بخوابند. آن‌ها حتی به این معروف هستند که بعد از مرگ هم از درخت آویزان می‌مانند. آن‌ها در یک نوبت یک‌سوم وزن بدنشان مدفوع می‌کنند شیوه نامتعارف دفع این جانوران معروف است. آن‌ها هفته‌ای یک بار مدفوع می‌کنند و در یک نشست می‌توانند تا یک‌سوم وزن‌شان را از دست بدهند. از این گذشته آن‌ها فقط روی زمین و پس از این که چاله کوچکی در اطراف درخت محل زندگی‌شان ساختند، مدفوع می‌کنند. این عادت هفتگی یکی از رفتار‌های عجیب و غرییب تنبل‌ها است. در حالی که نظریه‌های مختلفی در این باره وجود دارد، محتمل‌ترین آن‌ها کمک به جفت‌یابی و تولید مثل است. تنبل‌ها کور هستند شرایط دید این حیوانات به گونه‌ای است که می‌توان گفت: کوررنگ هستند، به بیان دیگر چشم آن‌ها فاقد سلول‌های مخروطی است. این حیوانات فقط در نور کم می‌توانند ببینند و در نور روز کاملا کورند. خوشبختانه تنبل‌ها نقص بینایی را با توانایی فوق‌العاده بویایی و حافظه مکانی قوی، جبران می‌کنند. ضعف بینایی همچنین نقشی کلیدی در کندی این موجودات دارد: اگر جلوی خود را نبینید نمی‌توانید با سرعت بین درختان بدوید. آن‌ها در آب سریع‌تر از خشکی هستند گرچه تنبل‌ها بیشتر زندگی‌شان را روی درخت سپری می‌کنند، اما عجیب شناگرانی قابلند. سرعت شنای آن‌ها سه برابر سرعتشان روی زمین است. تنبل‌های سه‌انگشتی دو مهره گردن بیشتر از سایر پستانداران دارند که میتوانند سرشان را تا ۲۷۰ درجه بچرخانند و هنگام شنا بدون دردسر دماغشان را بیرون از آب نگه دارند. سی روز برای هضم یک برگ تنبل‌ها کندترین سوخت و ساز را در بین پستانداران دارند و مدت زیادی طول می‌کشد چیزی را هضم کنند. آن‌ها یک معده بسیار بزرگ و چهار قسمتی دارند که تا سی درصد توده بدنی آن‌ها را تشکیل دهد. شکم بزرگ تنبل‌های دو انگشتی ۴۶ دنده (۲۳ جفت) دارد که بیشتر از هر پستاندار دیگری است. آن‌ها ممکن است با شکم پر تا حد مرگ گرسنه باشند برخلاف بیشتر پستانداران، تنبل‌ها توانایی کنترل دمای بدن را قربانی حفظ انرژی می‌کنند. آن‌ها کاملا متکی به شرایط محیطی هستند، دمای بدن آن‌ها در یک روز می‌تواند تا ده درجه سانتیگراد نوسان داشته باشد. اگر دمای بدن آن‌ها خیلی پایین بیاید، ممکن است موجب مرگ میکروب‌هایی شود که در معده تنبل‌ها زندگی می‌کنند و بدون آن‌ها تنبل نمی‌تواند برگ‌های داخل معده‌اش را هضم کند. سقوط سی متری بدون جراحت بدن تنبل‌ها به گونه‌ای طراحی شده که مناسب سقوط از درخت است. تنبل در طول زندگی‌اش به طور متوسط هفته‌ای یک بار از درخت می‌افتد. اما نگران نباشید، بدن تنبل‌ها به گونه‌ای است که می‌افتند و جان سالم بدر می‌برند. آن‌ها می‌توانند بدون آسیب از سی متری سقوط کنند (هشت برابر ارتفاع یک اتوبوس دو طبقه). خیلی وقت‌ها دو تنبل نر بر سر یک ماده مبارزه می‌کنند و پیروز مبارزه کسی است که حریفش را از درخت به پایین پرت کند. آن‌ها می‌توانند سرطان را مداوا کنند تنبل‌ها یک روش غیر عادی برای استتار دارند. در قسمت‌هایی از بدن آن‌ها که مو ندارد، خزه و قارچ رشد می‌کند و باعث می‌شود که سبز به نظر برسند. بعضی از قارچ‌هایی که روی بدن تنبل‌ها زندگی می‌کنند، عامل مبارزه با انواع خاصی از باکتری‌ها، سرطان و انگل‌ها شناخته هستند. موی تنبل‌ها می‌تواند تمام اکوسیستم مورد نیاز برخی بی‌مهره‌ها را تامین کند؛ در واقع بعضی از گونه‌ها در هیچ جای دیگر دنیا پیدا نمی‌شوند، مانند "بید تنبل". یک تنبل می‌تواند میزبان تا ۹۵۰ بید و سوسک باشد. هیچ کس نمی‌داند چقدر عمر می‌کنند تحقیق در مورد تنبل‌ها در طبیعت بسیار سخت است و تعقیب یک تنبل از تولد تا مرگ عملا غیرممکن. تنها معیاری که داریم طول عمر آن‌ها در اسارت است که به نظر نمی‌رسد با طول عمرشان در حیات وحش یکسان باشد. پیرترین تنبل شناخته‌شده دنیا در باغ وحشی در آلمان است که بتازگی پنجاه ساله شده است. تخمین زده می‌شود که عمر تنبل در طبیعت بمراتب بیشتر از این است، اما مدرک عینی برای آن وجود ندارد. منبع: بی بی سی

چگونه خفاش‌ها با این همه ویروس زندگی می‌کنند و بیمار نمی‌شوند؟ گرچه برای بهداشت عمومی خفاش‌ها باید بررسی شوند، فیزیولوژی و ایمنی‌شناسی‌شان شناخته شود، و ویروس‌هایی که حمل می‌کنند پایش شود، اما این به معنای آن نیست که خفاش‌ها مقصر همه‌گیری بیماری در انسان هستند. اگر همه‌گیری‌های پیشین ویروس کرونا ملاک باشد، رد سویه ووهان که هم‌اکنون دارد انتشار می‌یابد نیز سرانجام به خفاش‌ها می‌رسد. دکتر پیتر دشک (P.Daszak)، رئیس انجمن بوم‌سلامت (EcoHealth Alliance)، که ۱۵ سال در چین بیماری‌هایی را بررسی کرد که از جانوران به انسان می‌پرند، می‌گوید «ما هنوز منشاء این بیماری جدید را نمی‌شناسیم، اما شواهد نسبتا محکمی وجود دارد که این ویروس کرونا خاستگاه خفاشی دارد. به احتمال زیاد معلوم خواهد شد که یک خفاش نعل‌اسبی چینی بوده»، گونه‌ای فراوان که وزنش به حدود ۳۰ گرم می‌رسد. اگر حق با او باشد، این سویه هم به سویه‌های بسیاری که خفاش‌ها دارند اضافه خواهد شد. همه‌گیری‌های سارز و مرس ناشی از ویروس‌های کرونای خفاش بودند، و همچنین یک همه‌گیری ویروسی بسیار کشنده که به جان خوک‌ها افتاد. یک خفاش می‌تواند تعداد زیادی ویروس را در خود جای دهد بدون آنکه بیمار شود. خفاش‌ها مخزن طبیعی ویروس‌های ماربورگ، نیپا و هندرا هستند که در انسان موجب بیماری می‌شوند و در آفریقا، مالزی، بنگلادش و استرالیا همه‌گیری به وجود آورده‌اند. تصور می‌شود که خفاش‌ها مخزن طبیعی ویروس ابولا هم باشند. آن‌ها ضمنا ویروس هاری را نیز حمل می‌کنند، اما در این مورد خود خفاش‌ها نیز بیمار می‌شوند. میزان تحمل ویروس‌ها توسط آنها، که فراتر از پستانداران دیگر است، یکی از ویژگی‌های متمایز بسیاری است که خفاش‌ها دارند. آن‌ها تنها پستانداران پرنده هستند، انبوهی از حشرات حامل بیماری را می‌بلعند، و در گرده‌افشانی بسیاری از میوه‌ها همچون موز، آواکادو و انبه نقشی ضروری دارند. از سوی دیگر گروهی با تنوع باورنکردنی هستند که نزدیک به یک‌چهارم از تمام گونه‌های پستانداران جهان را تشکیل می‌دهند. اما توانایی خفاش‌ها برای همزیستی با ویروس‌هایی که می‌توانند به جانوران دیگر، و به‌ویژه انسان، سرریز کنند، در صورتی که آن‌ها را بخوریم، در بازار‌های حیوانات اهلی خریدوفروش کنیم و به قلمروشان تجاوز کنیم، می‌تواند پیامد‌های ویرانگری داشته باشد. سر در آوردن از اینکه آن‌ها چگونه این همه ویروس دارند و زنده می‌مانند یکی از پرسش‌های مهم در علم بوده و پژوهش‌های اخیر نشان می‌دهند که پاسخ ممکن است این باشد که سازش‌های تکاملی خفاش‌ها برای پرواز دستگاه ایمنی‌شان را تغییر داده باشد. دانشمندانی در چین و سنگاپور در مقاله‌ای در سال ۲۰۱۸ گزارشی از تحقیقات‌شان درباره پدیده‌ای به نام شناسایی DNA ارائه دادند. انرژی لازم برای پرواز چنان زیاد است که سلول‌های بدن قطعه‌های DNA را تجزیه و رها می‌کنند که سپس در جایی که نباید شناور می‌شوند. پستانداران، و ازجمله خفاش‌ها، راه‌هایی برای شناسایی و برخورد با این نوع قطعه‌های DNA دارند، که ممکن است نشانه‌ای از تهاجم یک جاندار بیماری‌زا باشند. اما پژوهشگران به این نتیجه رسیدند که در خفاش‌ها تکامل این سیستم را تضعیف کرده است، سیستمی که در شرایط عادی هنگام مبارزه با ویروس‌ها التهاب ایجاد می‌کند. خفاش‌ها بعضی از ژن‌هایی که در این واکنش نقش دارند را از دست داده‌اند که قابل درک است، زیرا خود التهاب می‌تواند به بدن آسیب بزند. واکنش ایمنی در آن‌ها تضعیف شده، اما هنوز وجود دارد. بنابراین، آن‌طور که پژوهشگران نوشته‌اند، این واکنش تضعیف‌شده می‌تواند به آن‌ها امکان دهد «وضعیت متعادلی» از «واکنش مؤثر» بدون «واکنش بیش‌ازحد» به ویروس‌ها را حفظ کنند. البته آنچه اکنون بیش از هر چیز اهمیت دارد مدیریت و محدودسازی همه‌گیری کنونی ویروس کرونای جدید است. اما ریشه‌یابی و برنامه‌ریزی برای مقابله با همه‌گیری‌های آینده ممکن است تا اندازه‌ای به شناخت خفاش‌ها و پایش آن‌ها بستگی داشته باشد. به گفته دکتر دشک «این همه‌گیری را می‌توان محدود و مهار کرد. اما اگر خاستگاه آن را نشناسیم در بلندمدت این ویروس ممکن است باز هم به سرریز خود به انسان ادامه دهد.» در چین دانشمندان از پیش سرگرم بررسی دقیق خفاش‌ها بودند و کاملاً خبر داشتند که یک همه‌گیری از نوع کنونی به احتمال بسیار زیاد روی خواهد داد. در بهار سال گذشته، گروهی از پژوهشگران چینی در مقاله‌ای درباره ویروس‌های کرونا در خفاش‌ها نوشتند «عموماً عقیده بر این است که ویروس کرونای خفاش‌ها از نو پدیدار خواهند شد تا موجب بیماری همه‌گیر بعدی شوند. از این نظر، چین یک لکه داغ احتمالی به شمار می‌آید.» این غیب‌گویی نیست، بلکه یک باور همگانی است. بی‌تردید جوندگان، نخستی‌ها و پرندگان نیز حامل بیماری‌هایی هستند که می‌توانند به انسان بپرند و پیش از این نیز بار‌ها پریده‌اند؛ خفاش‌ها از این نظر به‌هیچ‌وجه تنها نیستند. اما دلایلی در دست است که پای آن‌ها در چندین بیماری همه‌گیر در میان است و به احتمال زیاد در بیماری‌های دیگری نیز نقش داشته‌اند. آن‌ها پرشمارند و پراکندگی گسترده‌ای دارند. در حالی که خفاش‌ها یک‌چهارم از تمام گونه‌های پستاندار جهان را تشکیل می‌دهند، جوندگان نیز نیمی از آن‌ها را تشکیل می‌دهند، و یک‌چهارم باقی‌مانده می‌ماند برای تمام پستانداران دیگر همچون گوشت‌خواران، سم‌داران، نخستی‌ها، پستانداران دریایی و دیگران. خفاش‌ها در تمام قاره‌ها جز جنوبگان زندگی می‌کنند و در خیلی از مناطق در مجاورت انسان و مزارع به سر می‌برند. توانایی پرواز در آن‌ها سبب می‌شود پراکندگی گسترده‌ای داشته باشند، که این به انتشار ویروس‌ها کمک می‌کند، و مدفوع‌شان نیز می‌توانند موجب انتشار بیماری شود. در بسیاری از نواحی جهان مردم خفاش‌ها را می‌خورند و آن‌ها را در بازار‌های جانوران زنده به فروش می‌رسانند. همین بازار‌ها منشاء بیماری سارز بودند، و احتمالاً جدیدترین همه‌گیری ویروس کرونا نیز در یکی از همین بازار‌ها در ووهان چین آغاز شد. خفاش‌ها معمولاً در کلنی‌های بسیار بزرگی در غار‌ها زندگی می‌کنند که در آن‌ها ازدحام جمعیت شرایط ایده‌آلی برای انتقال ویروس‌ها میان خودشان فراهم می‌کند. در مقاله‌ای در سال ۲۰۱۷ در ژورنال نیچر، پیتر دشک، کوین الیوال و همکاران دیگرشان از انجمن بوم‌سلامت، گزارش کردند که پایگاه داده‌هایی از ۷۵۴ گونه پستاندار و ۵۸۶ گونه ویروس ایجاد کرده‌اند که نشان می‌دهد کدام ویروس‌ها در بدن کدام پستانداران جا خوش کرده‌اند و چه تأثیری بر سلامت میزبان‌شان دارند. این مقاله همان چیزی را تایید کرد که دانشمندان گمان می‌کردند: «خفاش‌ها نسبت به تمام راسته‌های دیگر پستانداران میزبان درصد بسیار بالاتری از بیماری‌های مشترک انسان و جانوران هستند.» بیماری‌های مشترک بیماری‌هایی هستند که از جانوران به انسان سرریز می‌کنند. اما خفاش‌ها نه‌تن‌ها با وجود ویروس‌هایی که در خود جای داده‌اند زنده می‌مانند، بلکه به عنوان یک پستاندار کوچک از عمری طولانی نیز برخوردارند. خفاش قهوه‌ای بزرگ که در ایالات متحد آمریکا فراوان است می‌تواند در طبیعت نزدیک به ۲۰ سال عمر کند. خفاش‌های دیگری هستند که عمرشان نزدیک ۴۰ سال است. یک خفاش کوچک در سیبری دست‌کم ۴۱ سال عمر داشت. این در حالی است که جانورانی همچون موش خانگی به‌طور میانگین دو سال عمر می‌کنند. اگرچه برای بهداشت عمومی خفاش‌ها باید بررسی شوند، فیزیولوژی و ایمنی‌شناسی‌شان شناخته شود، و ویروس‌هایی که حمل می‌کنند پایش شود، اما این به معنای آن نیست که خفاش‌ها مقصر همه‌گیری بیماری در انسان هستند. این انسان بوده که به محل زندگی خفاش‌ها دست‌اندازی کرده و نه عکس آن. دکتر دشک تأکید می‌کند که توقف فروش حیات‌وحش در بازار‌ها برای جلوگیری از همه‌گیری‌های آینده ضروری است. اما به گفته دکتر دشک، ازآنجاکه این نوع همه‌گیری‌ها ناگزیر است پایش و بررسی حیات‌وحش، و به‌ویژه خفاش‌ها، به همان اندازه اهمیت دارد. او این وضعیت را با تروریسم مقایسه می‌کند. هم حمله‌های تروریستی ناگزیر هستند و هم شیوع بیماری. برای آنکه پیش‌دستی کنیم، هوش لازم است. منبع: روزنامه سازندگی

کشف فسیلی که می‌تواند جَد طیور امروزی باشد این پرنده ۶۷ میلیون سال پیش درست پیش از برخورد سیارکی که باعث انقراض دایناسور‌ها شد می‌زیست و فسیل آن گوشه‌ای طلوع عصر پرندگان امروزی را آشکار می‌کند. زیستگاه این پرنده احتمالا نواحی ساحلی بوده است فسیل پرنده‌ای که به تازگی کشف شده ممکن است قدیمی‌ترین جد شناخته شده مرغ‌ها و اردک‌های امروزی سیاره ما باشد. این پرنده ۶۷ میلیون سال پیش درست پیش از برخورد سیارکی که باعث انقراض دایناسور‌ها شد می‌زیست و فسیل آن گوشه‌ای طلوع عصر پرندگان امروزی را آشکار می‌کند. پرندگان از نسل دایناسور‌ها هستند، اما پاسخ گفتن به این سوال که دقیقا چه زمانی به شکل پرندگانی که امروز در زمین زیست می‌کنند تکامل پیدا کردند دشوار بوده است. دلیل این موضوع کمبود فسیل‌هایی است که این سرگذشت را بازگو کند. جمجمه فسیل تازه کشف شده سالم مانده و می‌تواند بخشی از این شکاف را پر کند. دکتر دانیل فیلد از دانشگاه کمبریج گفت: "این نمونه‌ای منحصر به فرد است و ما نام آن را مرغ سحرآمیز گذاشته ایم. " "این تنها جمجمه تقریبا کامل یک پرنده مدرن از دایناسورهاست که در اختیار داریم و می‌تواند اطلاعات زیادی درباره تاریخ اولیه تکاملی پرندگان به دست دهد. " اسکن فسیل جمجمه این فسیل که "استریورنیس ماستریختنسیس" نامگذاری شده در معدنی در مرز هلند و بلژیک پیدا شد. این پرنده کمتر از ۴۰۰ گرم وزن داشته و از اعضای اولیه گروهی بود که باعث پیدایش مرغ ها، اردک‌ها و سایر طیور شد. در زمان زیست این پرنده دریایی کم عمق در این نقطه وجود داشته و شرایط آن شبیه سواحل گرمسیری امروزی بود. زیستگاه این پرنده با پا‌های کشیده و باریک احتمالا نواحی ساحلی بوده است. دکتر فیلد گفت: "پرندگان گروه خیلی برجسته و مهمی از حیوانات امروزی هستند و اینکه بتوانیم حرف تازه‌ای درباره چگونگی ظهور پرندگان امروزی بزنیم اتفاق مهمی برای یک فسیل شناس و زیست شناس تکاملی است. " "مرغ سحرآمیز فسیل واقعا مهمی برای کمک به روشن کردن عواملی است که به ظهور پرندگان امروزی منجر شد. " نتایج این مطالعه در نشریه نیچر چاپ شده است. منبع: بی بی سی

کِرمی که جد مشترک همه جانوران جهان است! دانشمندان که این یافته‌ها را از روی فسیلی در استرالیا کشف کرده اند می‌گویند کرم "ایکاریا واریوتیا"نخستین دوسوئه یا ارگانیسم در جهان است که احتمالا نیای بیشتر جانوران از جمله دایناسور‌ها است. محققان دانشگاه کالیفرنیا، ریورساید اخیرا اعلام کرده اند موجودی کرم مانند که بیش از ۵۵۵ میلیون سال پیش می‌زیسته، احتمالا می‌تواند جد مشترک بسیاری از جانوران روی زمین باشد. تیمی از زمین شناسان آمریکایی موجود کرم مانند کوچکی به نام "ایکاریا واریوتیا" (Ikaria wariootia) را کشف کرده اند که گفته می‌شود احتمالا نخستین جد مشترک بسیاری از حیوانات جهان است. دانشمندان که این یافته‌ها را از روی فسیلی در استرالیا کشف کرده اند می‌گویند کرم "ایکاریا واریوتیا"نخستین دوسوئه یا ارگانیسم در جهان است که احتمالا نیای بیشتر جانوران از جمله دایناسور‌ها است. دوسوئیان (Bilateria) به همه موجوداتی که به صورت متقارن از دو طرف ساختار بدن خود به شکل صعودی و نزولی برای حرکت استفاده می‌کنند گفته می‌شود. این موجودات ممکن است از هر دو طرف بدن خود برای حرکت رو به جلو (داشتن دو سر) استفاده کنند. زیست شناسان تکاملی با توجه به ژنتیک حیوانات مدرن پیش بینی می‌کردند که قدیمی‌ترین جد همه دو سوئیان دارای اندام کوچک و سر راست با ارگان‌های حسی ابتدایی بوده است. آن‌ها با توجه به ژنتیک حیوانات مدرن پیش بینی می‌کنند که این جانور قدیمی دارای اندام بسیار کوچک بوده است. دانشمندان با کمک یک سازمان دگرزیست‌شناسی ناسا موفق به استفاده از یک اسکنر لیزری سه بعدی برای بررسی ساختار این موجود شدند. آن‌ها دریافتند این حیوان که در بستر دریا می‌زیسته است بین ۲-۷ میلی متر طول و حدود ۱ تا ۲/۵ میلی متر عرض داشته و احتمالا به اندازه‌ی دانه برنج بوده است. منبع: خبرگزاری ایسنا

در پستانداران "ماده‌ها" بیشتر از "نر‌ها" عمر می‌کنند به عقیده دانشمندان این اختلاف در سایر پستانداران به دلیل ترکیبی از صفات خاص جنسی و عوامل محیطی است. در انسان زنان بیشتر از مرد‌ها عمر می‌کنند، یعنی از هر ده نفری که به سن ۱۱۰ سال می‌رسد ۹ نفر زن هستند. قوچ بزرگ‌شاخ نر در برابر عوامل محیطی آسیب پذیرتر از جنس ماده این حیوان است یک تحقیق جدید درباره عمر پستانداران در حیات وحش نشان می‌دهد عمر ماده‌ها به مراتب بیشتر از نرهاست. بر اساس این تحقیق، جنس ماده در برخی حیوانات به صورت میانگین ۱۸.۶ درصد بیشتر از نر‌ها عمر می‌‌کند. این خیلی بیشتر از تفاوت حدود هشت درصدی طول عمر جنس نر و ماده در انسان است. به عقیده دانشمندان این اختلاف در سایر پستانداران به دلیل ترکیبی از صفات خاص جنسی و عوامل محیطی است. در انسان زنان بیشتر از مرد‌ها عمر می‌کنند، یعنی از هر ده نفری که به سن ۱۱۰ سال می‌رسد ۹ نفر زن هستند. محققان می‌گویند از زمانی که تولد‌ها در قرن ۱۸ میلادی به دقت ثبت شده این روند یکسان مانده است. با اینکه این فرضیه درباره گونه‌های حیوانی هم مطرح بود، ولی داده‌های وسیع برای پستانداران حیات وحش وجود نداشت. حالا یک گروه از محققان کشور‌های مختلف، آمار تخمینی مرگ ناشی از کهولت را در ۱۰۱ گونه حیوانی بررسی کرده‌اند. در شصت درصد این جمعیت‌های حیوانی، به طور میانگین ماده‌ها بیشتر از نر‌ها عمر می‌کنند و طول عمرشان ۱۸.۶ درصد بیشتر از نر‌ها بوده است. جنس نر فک فیلی، یکی از گونه‌هایی است که طول عمر جنس ماده آن در مقایسه با جنس نر بیشترین تفاوت را داشته دکتر ژان فرانسوا لمتر از دانشگاه لیون فرانسه، نویسنده اصلی این تحقیق می‌گوید: "طول عمر و کهولت در گونه‌های مختلف، نتیجه تعامل شرایط محیطی و تغییر ژن‌های خاص جنسی است". او قوچ بزرگ‌شاخ را مثال می‌زند که دانشمندان توانسته‌اند داده‌های مناسبی درباره جمعیت‌های آن گردآوری کنند. در مناطقی که منابع طبیعی دائم در دسترسند، تفاوت کمی در طول عمر دو جنس دیده می‌شود، اما در جا‌هایی که زمستان‌های بسیار سرد دارند، نر‌ها بسیار کمتر از ماده‌ها عمر کرده‌اند. دکتر لمتر می‌گوید: "قوچ بزرگ‌شاخ نر منابع زیادی را صرف رقابت جنسیتی می‌کند، مثل بزرگی جثه. آن‌ها ممکن است از شرایط محیطی تاثیر بگیرند. به همین دلیل تفاوت طول عمر، نر‌ها در مقایسه با ماده‌ها منابع بیشتری را صرف فعالیت‌های مشخص می‌کنند. " این محققان به این نتیجه رسیده‌اند که حتی اگر ماده‌ها بیشتر از نر‌ها عمر کنند به این معنی نیست که خطر مرگ در نر‌ها با افزایش سن از ماده‌ها بیشتر می‌شود. موارد مرگ در نر‌ها همیشه بیشتر است، ولی میزان مرگ هر دو جنس با بالا رفتن سن یکسان می‌ماند. یک تحقیق جدید در این زمینه می‌گوید مسئله اصلی تفاوت ژنتیکی نر و ماده است. در انسان زنان دارای دو کروموزوم ایکس (X) هستند و مرد‌ها یک ایکس (X) و یک ایگرگ (Y) دارند. این تحقیق می‌گوید وجود کروموزوم ایکس (X) اضافه در زنان، آن‌ها را در برابر جهش‌های ژنتیکی مضر محافظت می‌کند و این در گونه‌های حیوانی هم صدق می‌کند. دکتر لمتر نویسنده این تحقیق جدید بروی پستانداران می‌گوید هر دوی این تحقیقات مکمل هم هستند و "نشان می‌دهند که در سیستم‌های XX و XY، ماده‌ها یا XX‌ها بیشتر عمر می‌کنند و این تاثیر کروموزوم‌های جنسی است. ما در تحقیق‌مان نشان دادیم که این تفاوت در گونه‌های مختلف متفاوت است یعنی باید عوامل دیگری هم برای توضیح این تنوع در نظر گرفته شوند. " منبع: بی بی سی

باهوش‌ترین حیوانات دنیا مورچه‌ها برای کوتاه و ساده ساختن مسیر بین غذا و لانه‌شان با هم همکاری می‌کنند. «یورگن کورتز»، محقق و فیزیک دان آلمانی معتقد است مورچه‌های جست وجوگر در جست‌وجو و جمع‌آوری داده‌ها حتی کارآمدتر از موتور‌های جست وجوی اینترنت عمل می‌کنند. به احتمال زیاد تا به حال درباره هوش حیوانات زیاد شنیده‌اید، اما این موضوع را جدی نگرفته‌اید. دلیلش هم واضح است، چون اصلا برای‌تان قابل باور نیست که یک فیل، توانایی کشیدن یک اثر هنری را داشته باشد یا شامپانزه‌ها هم برای انجام بازی‌های رایانه‌ای، دست‌و‌پا بسته نباشند! با این حال، چند سالی می‌شود درک دانشمندان و پژوهشگران این حوزه از توانایی‌های هوشی و شناختی حیوانات، مایه شگفتی آن‌ها شده است، اما تعیین رتبه هوشی حیوانات مختلف به دلیل دخیل بودن معیار‌های مختلفی مانند اندازه مغز، تعداد نورون‌ها، استفاده از ابزار، توانایی یادگیری و روابط اجتماعی همواره کار سختی بوده است. همه ما می‌دانیم که مقایسه اندازه مغز با اندازه بدن، یکی از راه‌های سنجش هوش حیوان است، اما دانشمندان مطمئن نیستند عاملی که در میزان هوش حیوان نقش دارد، صرفا اندازه مغز است یا جای گرفتن نورون‌های زیاد موجود در آن. به علاوه ما معمولا با تکیه بیش از حد بر تست‌های هوشی که بر اساس توانایی‌های انسان طراحی شده‌اند، قوه ادراک حیوانات را دست کم گرفته‌ایم. هم اکنون عمدتا قدرت تکلم و زبان به عنوان اصلی‌ترین چیزی که انسان را از دیگر حیوانات متمایز می‌کند در نظر گرفته می‌شود، اما روشن است که حیواناتی مثل طوطی‌ها، نهنگ‌ها، دلفین‌ها و فیل‌ها از بخش‌های زبانی بیشتر از آن چه ما تشخیص داده‌ایم، برخوردار هستند. با وجود همه ناشناخته‌هایی که در این زمینه همچنان وجود دارد، حیواناتی را که در این پرونده به آن‌ها اشاره خواهد شد، می‌توان در ردیف هوشمندترین موجودات جهان قرار داد. کارآمدتر از موتور جست‌وجوی گوگل چه حیوانی؟ مورچه‌ چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ انجام کار گروهی مورچه‌ها نسبت به اندازه‌شان دارای مغز‌های بسیار بزرگی هستند، اما برای یک مورچه به تنهایی نمی‌توان هوشمندی خاصی در نظر گرفت. ذهن هوشمند مورچه‌ها در توانایی گروهی آن‌ها برای همکاری و سازمان دهی در جست‌وجوی غذا نمود پیدا می‌کند. مورچه‌ها برای کوتاه و ساده ساختن مسیر بین غذا و لانه‌شان با هم همکاری می‌کنند. «یورگن کورتز»، محقق و فیزیک دان آلمانی معتقد است مورچه‌های جست وجوگر در جست‌وجو و جمع‌آوری داده‌ها حتی کارآمدتر از موتور‌های جست وجوی اینترنت عمل می‌کنند. این محقق آلمانی در این باره به روزنامه ایندیپندنت گفت: «حتی می‌توان گفت: رویکرد‌های کسب اطلاعات که در روند جست‌وجوی گروهی مورچه‌ها استفاده می‌شود، دقیق‌تر و پیچیده‌تر از کاری است که موتور جست وجوی گوگل انجام می‌دهد و تردیدی وجود ندارد که این حشرات در پردازش اطلاعات مربوط به محیط اطراف خود کارآمدتر از گوگل هستند!» این غول‌های مهربان! چه حیوانی؟ فیل چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ ترسیم آثار هنری! فیل‌ها علاوه بر این‌که حافظه بسیار خوبی دارند دارای پیچیدگی‌های ذهنی و عاطفی دیگری هم هستند که آن‌ها را به یکی از باهوش‌ترین اعضای قلمرو حیوانات تبدیل می‌کند. به عنوان مثال، فیل‌ها قادر به شناختن خود در آینه هستند و سطحی از خودآگاهی را به نمایش می‌گذارند که در بین حیوانات غیرمعمول است. فیل‌ها همچنین می‌توانند با سایر اعضای گروه خود ارتباط برقرار کنند و برخی از آن‌ها حتی قادر به ترسیم آثار هنری هستند! علاوه برهمه این‌ها، فیل‌ها موجوداتی هستند که از احساس و عاطفه بالایی برخوردارند. دیده شده است که این غول‌های مهربان از دوستان آسیب‌دیده خود مراقبت می‌کنند و با ناراحتی دسته جمعی و حتی گاهی با دفن کردن مردگان خود، به وضوح غمگین بودن خود را نشان می‌دهند! دارای سیستم عصبی شبیه نوزاد انسان چه حیوانی؟ مرغ چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ برقراری ارتباط با ۲۴ نوع صدای مختلف دانشمندان دریافته‌اند که مرغ‌ها صرفا پرندگان تخم‌گذاری که آن‌ها را در محوطه اطراف انبار‌های روستایی می‌بینیم، نیستند. مغز مرغ دقیقا مانند مغز انسان به نیمکره‌های چپ و راست تقسیم می‌شود و هر نیمکره دارای تخصص‌های مختلفی است. «کریس اوانز» که رفتار‌های حیوانات را در دانشگاه مک کواری استرالیا مطالعه می‌کند، در این باره به نیویورک تایمز می‌گوید: «مرغ‌ها خودشان را در گروه‌های اجتماعی سازمان دهی می‌کنند و در حل مسئله، مهارت ستودنی دارند.» ایوانز می‌افزاید که مرغ‌ها می‌توانند با ۲۴ نوع صدای مختلف که در شرایط گوناگون از آن‌ها استفاده می‌کنند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. به عنوان مثال، آن‌ها برای اطلاع رسانی درباره شکارچیانی که از طریق آب یا خشکی به آن‌ها نزدیک می‌شوند یا برای منتقل کردن این معنا که «بیایید با هم باشیم» از صدا‌های مختلفی استفاده می‌کنند. همچنین گفته می‌شود سیستم عصبی پیچیده مرغ به گونه‌ای است که باعث می‌شود توانایی‌های قوی و گسترده این پرندگان دوست‌داشتنی قابل مقایسه با کودک نوپای انسان باشد. شبیه‌ترین حیوان به انسان! چه حیوانی؟ دلفین‌ چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ انتقال اطلاعات بین خود این پستانداران دریایی که به گفته دانشمندان، دومین موجودات هوشمند جهان بعد از انسان هستند، به گرمی و صمیمیت، کنجکاوی و همدلی و همکاری معروف شده‌اند. مغز دلفین‌ها حتی بزرگ‌تر از مغز انسان‌ها (۱۶۰۰ گرم در مقابل ۱۳۰۰ گرم) است. دلفین‌ها رفتار‌های هوشمندانه زیادی دارند. آن‌ها حیوانات بسیار اجتماعی با ارتباطات و روابط پیچیده هستند. دلفین‌ها می‌توانند اطلاعات را بین نسل‌های خود منتقل کنند و مهارت‌های آموزشی را به خانواده گسترده‌شان آموزش دهند! مطالعات نشان داده است دلفین‌ها حتی می‌توانند یاد بگیرند یکدیگر را به اسم (که در واقع با کمک نوعی سوت منحصر به فرد اتفاق می‌افتاد)، صدا بزنند. در برخی مطالعات جدیدتر، دلفین‌های جوان در ۷ ماهگی یعنی حتی زودتر از شامپانزه‌ها و انسان‌ها، علایمی از خودآگاهی را از خود نشان می‌دهند. یافته‌های مبتنی بر شباهت هوشمندی انسان‌ها و دلفین‌ها، برخی محققان و دانشمندان را بر آن داشته است که دلفین‌ها را «افراد غیرانسانی» بنامند. از نظر هوشی، بین گربه و میمون! چه حیوانی؟ راکن چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ توانایی بالا در حل مسئله در سال‌های اخیر دانشمندان به این نتیجه رسیده‌اند که راکن‌ها موجودات بسیار هوشمندی هستند و همچنان همگام با انسان‌ها به سازگاری و تکامل هوش خود ادامه می‌دهند. یکی از واقعیت‌های جالب درباره راکن‌ها این است که آن‌ها از نظر ضریب هوشی در پستانداران، بالاتر از گربه‌ها و درست بعد از میمون‌ها قرار می‌گیرند. میمون‌ها از نظر ضریب هوشی بعد از انسان‌ها قرار دارند؛ بنابراین هوش راکن‌ها فاصله زیادی با ما انسان‌ها ندارد. «سوزانا هرکولاناهوزل» دانشمند علوم اعصاب اهل برزیل در این باره می‌گوید که تعداد بسیار زیاد نورون‌هایی که ما در قشر مغز راکن یافته‌ایم، کاملا متناسب با باور‌هایی است که درباره هوش راکن‌ها و توانایی بالای آن‌ها در حل مسئله وجود دارد. توانایی تمایز بین نقاشی‌های مونه و پیکاسو! چه حیوانی؟ زنبور چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ توانایی یاد گرفتن و یاد دادن زنبور‌ها شاید مغز بسیار کوچکی داشته باشند، اما به شکل شگفت‌انگیزی باهوش‌اند. دکتر «ریز هالتر» زیست‌شناس و طبیعت‌شناس می‌گوید هرچند کمتر از یک میلیون نورون در مغز زنبور عسل وجود دارد که تقریبا برابر با تعداد سلول‌های عصبی در یک شبکیه انسانی است، اما این موجودات بسیار پرقدرت و باهوش از نورون‌های مغزشان به اندازه دیگر حیوانات بزرگ روی کره‌زمین استفاده می‌کنند. مطالعه‌ای که در دانشگاه کوینمری لندن انجام شد، نشان داد زنبور‌ها می‌توانند یاد بگیرند که از محیط خود پاداش دریافت کنند و سپس شیوه‌ای را که به کار گرفته‌اند، به دیگر زنبور‌ها هم بیاموزند. همچنین در یک تحقیق نشان داده شد که زنبور‌ها از توانایی پردازش بصری برای تمایز بین نقاشی‌های مونه و پیکاسو برخوردار هستند! مشخص شده است که زنبور‌ها با رقصیدن، تنه زدن و برخورد سرهایشان به یکدیگر و سر و صدا کردن با هم ارتباط برقرار می‌کنند و وقتی کندو به اندازه‌ای بزرگ شود که نیاز به لانه‌سازی جدید و جابه‌جایی باشد، چند صد زنبور مامور می‌شوند تا مکان‌های جدیدی را کشف کنند و سپس با رقصیدن درباره انتقال به یکی از آن مکان‌ها، رأی می‌دهند! عاشقان استفاده ابتکاری از اشیا! چه حیوانی؟ شامپانزه‌ چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ توانایی بازی‌های رایانه‌ای بسیاری از توانایی‌های فکری شامپانزه‌ها با انسان‌ها مشترک است. از بین توانایی ذهنی شامپانزه‌ها می‌توان به یادگیری زبان و توانایی انجام بازی‌های رایانه‌ای اشاره کرد. شامپانزه‌ها همچنین می‌توانند از اشیا به عنوان ابزار و گاهی به عنوان اسباب‌بازی استفاده کنند. «جین گودال»، نخستی‌شناس مشهور، شامپانزه‌ها را در حال استفاده از برگ به عنوان وسیله‌ای برای نوشیدن آب و همچنین استفاده از چوب در حفاری برای موریانه‌ها مشاهده کرده است. «گودال» همچنین می‌گوید که شاهد بازی طناب‌کشی و پرتاب کدو حلوایی مانند یک توپ و گرفتن آن توسط شامپانزه‌های دیگر بوده است. گودال معتقد است استفاده ابتکاری شامپانزه‌ها از اشیا نشانگر هوش بالای آن‌هاست. تلاش برای گول زدن سارقان! چه حیوانی؟ سنجاب چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ چابک، باهوش و بی‌باک هرکسی که سنجاب‌ها را در محیط‌های جنگلی یا باغ‌وحش‌ها دیده باشد، می‌داند که این حیوانات، بسیار سریع، چابک، باهوش و به شدت بی‌باک هستند به خصوص هنگام جمع‌آوری غذا و ذخیره آن برای استفاده‌های بعدی. مطالعات نشان می‌دهد که سنجاب‌ها در حقیقت از جمله باهوش‌ترین حیوانات هستند و از حافظه‌های قوی و توانایی یادگیری سریع با مشاهده همنوعان خود برخوردارند. در یک آزمایش، مشاهده شد که سنجاب‌ها مهارت‌های حل مسئله از خود نشان دادند و از ترفند‌های مختلفی برای باز کردن یک جعبه قفل شده استفاده کردند. همچنین دیده شده است که سنجاب‌ها برای فریب دادن پرندگان یا سنجاب‌های دیگری که سارقان بالقوه غذاهایشان به شمار می‌آیند، بسته‌های ساختگی مواد غذایی را که در آن‌ها غذایی وجود ندارد، زیر خاک دفن می‌کنند تا سارقان را گمراه کنند. این چهارپا فراموشکار نیست چه حیوانی؟ بز چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ توانایی حل معما اگر همه چیزی که راجع به بز‌ها می‌دانید، سرسختی است که این حیوان به آن شهرت دارد، واقعیت دیگری که باید درباره آن‌ها بدانید این است که بز‌ها به طرز شگفت‌آوری در حل معما خوب عمل می‌کنند. در مطالعه‌ای که توسط محققان دانشگاه کوئین مری لندن و انستیتوی علوم کشاورزی سوئیس انجام شد، بز‌ها به خوبی از پس حل یک معما که شامل فعال کردن یک اهرم برای تولید یک خوراک بود، برآمدند. بیشتر بز‌هایی که در این مطالعه شرکت داشتند با موفقیت این کار را انجام دادند. نکته قابل توجه این‌که، بز‌ها ۱۰ ماه بعد دوباره با این چالش مواجه شدند و این بار حتی سریع‌تر از قبل به حل مسئله پرداختند. این نشان می‌دهد که بز‌ها از حافظه بلندمدت خوبی هم برخوردار هستند. رقم زدن بزرگ‌ترین فرار تاریخ از آکواریوم! چه حیوانی؟ هشت‌پا چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ استفاده از مغزی با ۲۰۰ میلیون نورون این موجودات عضو رده سرپایان، ممکن است فاقد ستون فقرات باشند، اما به داشتن مغز بزرگ و رفتار‌های هوشمندانه شهرت پیدا کرده‌اند. گفته می‌شود مغز هشت‌پا‌ها شامل ۲۰۰ میلیون نورون است و این حیوان در رفتار‌های خود استفاده خوبی از این نورون‌ها می‌کند. باز کردن در بطری و بیرون آوردن مواد غذایی مخفی شده در آن، استفاده از پوست نارگیل به عنوان سپر، سنگربندی لانه به وسیله سنگ و پاشیدن آب روی شکارچیان برای منحرف کردن آن‌ها یا قطع برق آکواریوم از جمله رفتار‌های هوشمندانه‌ای است که از هشت‌پا‌ها دیده شده است. به تازگی هشت‌پایی به نام «اینکی» موفق شد از محفظه خود در آکواریوم ملی نیوزیلند از طریق لوله‌های فاضلاب کف آکواریوم خارج شود و خودش را به دریا برساند تا بزرگ‌ترین فرار تاریخ هشت‌پا‌ها را رقم بزند! پرنده‌ای سیاه و کینه‌ای چه حیوانی؟ کلاغ‌ چه توانایی شگفت‌انگیزی؟ توانایی تشخیص چهره کلاغ‌ها غیر از پر‌های سیاه و براق اسرارآمیزشان، ویژگی‌های قابل توجه دیگری هم دارند. آن‌طور که دکتر «کوین مک گوان» کارشناس کلاغ‌ها از آزمایشگاه پرنده‌شناسی کرنل می‌گوید، این پرندگان توانایی باورنکردنی در تشخیص چهره‌ها دارند. مک گوان در این باره به نشنال جئوگرافیک گفته: «کلاغ‌های دور و بر محل زندگی و کار من، چهره مرا می‌شناسند. حتی خودرو و نوع راه رفتنم را هم می‌شناسند. آن‌ها از این نظر بسیار شگفت‌انگیز هستند.» این پرندگان همچنین می‌توانند کینه به دل بگیرند. مطالعات نشان داده است کلاغ‌ها افرادی را که در گذشته با آن‌ها رفتار خوبی داشته‌اند به کسانی که رفتار متقلبانه‌ای داشته‌اند، ترجیح می‌دهند. در ضمن کلاغ‌ها استعداد خوبی در ریاضی دارند. منبع: باشگاه خبرنگاران

اگر حشرات نابود شوند، چه می‌شود؟ نابودی زیستگاه‌ها به دلیل کشاورزی صنعتی دلیل اصلی از بین رفتن حشرات است، برای مثال مگس‌هایی که در گرده‌افشانی درختان کاکائو نقش داشتند، منقرض شده‌اند. بنا بر تحقیقات، در کالیفرنیا، جمعیت شاه‌پروانه‌ها یا پروانه‌های مونارک با کاهش ناگهانی ٪۸۶ در سال ۲۰۱۸ مواجه شد حشرات وزوزویی که شما را نیش می‌زنند یا توی غذایتان می‌پرند، آزارنده‌اند، اما بهتر است پیش از آنکه مگس‌کش را بردارید و بر سر آن‌ها بکوبید، کمی فکر کنید، چون جمعیت حشرات در سراسر جهان به سرعت در حال کاهش است. حشرات نقش تعیین‌کننده‌ای در تولید غذا و حفظ زیست‌بوم‌ها برای ما دارند. دکتر اریکا مک‌آلیستر، مدیر ارشد موزهٔ تاریخ طبیعی لندن به بی‌بی‌سی گفت:"اگر همهٔ حشرات را در جهان نابود کنیم، خودمان هم نابود خواهیم شد". "ما نابود می‌شویم" حشرات ساختار‌های زیستی موجودات را متلاشی می‌کنند که باعث تجزیهٔ سریعتر آن‌ها می‌شود. این کار باعث غنی شدن دوبارهٔ خاک می‌شود. حشرات با تسریع تجزیهٔ زباله‌های زیستی، به پاکیزه ماندن زمین کمک می‌کنند دکتر مک‌آلیستر می‌گوید: " تصور کنید که حشرات نبودند تا ما را از شر فضولات خلاص کنند... خیلی وضعیت ناجوری پیش می‌آمد. بدون وجود حشرات، در میان مدفوع و بقایای جسد جانوران شناور می‌شدیم". حشرات هم‌چنین غذای پرندگان و خفاش‌ها و پستانداران کوچک هستند. هنوز از کمکی که حشرات به ما می‌کنند، غافل هستیم دکتر فرانسیسکو سانچزـ بایو از دانشگاه سیدنی می‌گوید:" حدود ۶۰ درصد مهره‌داران برای بقای خود نیازمند حشرات هستند، بسیاری از گونه‌های پرندگان، خفاش‌ها، قورباغه‌ها و ماهی‌های آب شیرین بدون وجود حشرات نابود می‌شوند". او گفت:" چرخهٔ مواد‌غذایی به‌شدت به فعالیت میلیون‌ها حشره‌ای که زیر زمین و در پهنه‌های آبی و اقیانوس‌های کرهٔ زمین زندگی می‌کنند، بستگی دارد". خدمت رایگان حشرات علاوه بر اینکه منبع ارزشمند مواد‌غذایی برای گونه‌های دیگر هستند و با فعالیت بازیافتی خود زیست‌بوم‌های کرهٔ زمین را نجات می‌دهند، خدمت مهم دیگری هم می‌کنند: گرده‌افشانی که نقش مهمی در تولید غذا دارد. پژوهشی برآورد کرده است که ما انسان‌ها حدود ۳۵۰ میلیارد دلار از خدمات رایگان حشرات سود می‌بریم. دکتر سانچز- بایو می‌گوید:"حشرات در گرده‌افشانی بیشتر گیاهان گلدار، از جمله در ٪۷۵ از محصولات کشاورزی، نقش دارند". دکتر مک‌آلیستر می‌گوید:" برای تولید شکلات به ۱۷ گرده‌افشان نیاز دارید که ۱۵ تا از آن‌ها موجودات ریزه‌میزه‌ای هستند که گاز می‌گیرند و همه از آن‌ها متنفرند. یکی از آن‌ها نوعی مورچهٔ خیلی کوچولوست و یکی دیگر هم نوعی بید خیلی ریز است، اما ما چیز زیادی از آن‌ها نمی‌دانیم". فقط می‌دانیم که در خیلی از کشورها، تعداد گونه‌های گرده‌افشان مثل زنبور‌های عسل وحشی در حال سقوط است. بعضی از انواع معروف پروانه‌ها از جمله شاه‌پروانه‌ها یا پروانه‌های مونارک که در گرده‌افشانی بسیاری از گل‌های وحشی نقش دارند هم در حال کاهش هستند. آیا ما در خطر بی‌توجهی به این مشکل نیستیم، در حالی که مدام در حال نابود کردن حشرات هستیم و ناگهان خواهیم دید که کار از کار گذشته است؟ رقم‌های بزرگ جهان حشرات برای خیلی از ما بزرگتر از آن است که بتوانیم آن را دریابیم. بنا بر آمار مؤسسهٔ اسمیتسونین در ایالات متحده، وزن کل حشرات روی زمین ۱۷ برابر وزن کل انسان‌های روی زمین است. مردی بر بالای پشت‌بام تلاش می‌کند ملخ‌ها را دور کند در حالی که انبوهی از ملخ‌ها برفراز شهر صنعا، پایتخت یمن، در پروازند این مؤسسه برآورد کرده است که درهر مقطع زمانی حدود ۱۰ کنتیلیون حشره بر روی زمین وجود دارد (کنتیلیون یعنی میلیارد میلیارد پس یعنی ۱۰،۰۰۰،۰۰۰،۰۰۰،۰۰۰،۰۰۰،۰۰۰ حشره) حافظان محیط زیست هنوز در مورد تعداد گونه‌های حشرات بر روی زمین اتفاق نظر ندارند و چیزی بین ۲ تا ۳ میلیون گونه تخمین می‌زنند. برخلاف پستانداران، تحقیقات طولانی‌مدت بر روی حشرات به طور محدودی انجام شده است. بنا بر آمار مؤسسهٔ اسمیتسونین، ما فقط ۹۰۰،۰۰۰ گونهٔ مختلف حشرات را می‌شناسیم، اما همین رقم هم به معنای حدود ٪۸۰ گونه‌های موجودات زمین است. انقراض عظیم با این حال نه تعداد و نه گوناگونی شگفت‌انگیز حشرات جلوی انقراض عظیم آن‌ها را نگرفته است. دانشمندان می‌گویند ما اطلاعات کمی از حشراتی که برای ما مفید هستند، داریم. برای مثال حشراتی که در گرده‌افشانی قهوه نقش دارند حشرات نابود می‌شوند، پیش از آنکه حتی شناخته و طبقه‌بندی شوند. دکتر مک‌آلیستر می‌گوید:"ما نمونه‌هایی از دههٔ ۱۹۳۰ و ۱۹۴۰ داریم که هنوز شناسایی نشده‌اند، اما زیستگاه‌های آن‌ها اکنون مدت‌هاست نابود شده است". پیش‌بینی‌های غم‌انگیز گزارشی که در مجلهٔ بیولوژیکال کانسرویشن در فوریهٔ ۲۰۱۹ منتشر شد، دورنمای غم‌انگیزی را ترسیم می‌کند. خیلی از پرندگان و جانوران از حشرات تغذیه می‌کنند در این گزارش آمده است که زیست‌توده یا بیومس حشرات در آلمان، بریتانیا و پورتوریکو، سه کشوری که تعداد حشرات به طور مداوم در طول ۳۰ سال اخیر بررسی شده است؛ نشان‌دهندهٔ ۵. ٪۲ کاهش در هر سال است. دکتر سانچزـ بایو، یکی از تهیه‌کنندگان این گزارش می‌گوید:"جمعیت ٪۴۱ از گونه‌های حشرات در همهٔ مکان‌های بررسی‌شده تاکنون رو به کاهش بوده است". "نسبت مشابهی از گونه‌ها تغییری در تعداد‌شان نداشته‌اند، چون درصد کوچکی از گونه‌ها افزایش پیدا کرده‌اند و فراوانتر شده‌اند و شاید جای خالی آن گونه‌هایی که نابود شده‌اند را پر کرده‌اند". کاهش هشدار‌دهنده تحقیقی در سال ۲۰۱۷ نشان داد که حشرات پرنده طی ۳۰ سال گذشته، در ۶۰ منطقه‌ٔ حفاظت‌شدهٔ آلمان، بیش از ٪۷۵ کاهش پیدا کرده‌اند. در بسیاری از کشور‌ها، جمعیت زنبور‌های عسل وحشی رو به کاهش است پژوهشگران ایالات متحده در جزیرهٔ کارائیب، پورتوریکو، دریافتند که تعداد حشرات در طول چهار دههٔ گذشته کاهش عظیم ٪۹۸ داشته است. با این سرعت بسیاری از گونه‌ها نابود خواهند شد. دکتر سانچزـ بایو می‌گوید: "اگر جریان فعلی متوقف نشود، ما در همین قرن، شاهد نابودی میزان بالایی از گونه‌های حشرات خواهیم بود (بیش از متوسط ٪۴۱ امروزی) ". نابودگران اصلی نابودی زیستگاه‌ها به دلیل کشاورزی صنعتی دلیل اصلی از بین رفتن حشرات است، برای مثال مگس‌هایی که در گرده‌افشانی درختان کاکائو نقش داشتند، منقرض شده‌اند. بعضی از حشرات دریایی جانشین‌هایی برای گوشت هستند دکتر مک‌آلیستر می‌گوید:"این مگس‌های کوچک برای دوران بزرگسالی خود به این درختان نیاز دارند تا آن‌ها را بارور کنند. لارو آن‌ها در برگ‌های خشک درخت زندگی می‌کند. اگر شروع به کشاورزی تک‌کشتی کنید از درختان سایه‌گستر که محل زندگی مگس‌های بزرگسال است، خبری نخواهد ماند و هم‌چنین از زیستگاهی که لارو آن‌ها برای رشد نیاز دارد هم نشانی نخواهد ماند". افزایش استفاده از آفت‌کش‌های شیمیایی، گونه‌های مهاجم و گرمایش زمین هم در این کاهش نقش دارند. سوسک‌ها یا سوسری‌ها خبر بد این است که حشرات مزاحم مثل سوسک‌ها همان وضعیت سابق خود را حفظ کرده‌اند، چون آن‌ها توانسته‌اند در برابر خیلی از حشره‌کش‌ها مقاوم شوند. گرم شدن زمین باعث افزایش جمعیت حشراتی مثل سوسک‌ها می‌شود، به ویژه در غیاب شکارچیان طبیعی آن‌ها پروفسور دیو گولسون از دانشگاه ساسکس به بی‌بی‌سی گفت:"حشرات موذی با تکثیر سریع خود به دلیل گرمتر شدن محیط باقی می‌مانند و بسیاری از دشمنان طبیعی آن‌ها که زاد‌آوری کندتری دارند، نابود می‌شوند". "خیلی احتمال دارد که روزی ما بمانیم با بعضی از حشرات موذی، اما همهٔ حشرات شگفت‌انگیزی که دوست داریم مثل زنبور‌ها و پروانه‌ها و مگس‌های گلزار از بین بروند". حفاظت از حشرات پژوهشگران می‌گویند ما هنوز برای اصلاح این وضعیت فرصت داریم. فرانسیسکو سانچز- بایو می‌گوید:" برای این کار باید در دشت‌ها درخت‌کاری شود، در اطراف مزرعه‌ها، بوته‌ها و گل‌ها کاشته شود وآفت‌کش‌های خطرناک از بازار جمع شوند و سیاست‌های مفید و مؤثر برای کاهش کربن در پیش گرفته شود". او می‌گوید که تصمیم‌های فردی برای مصرف مواد غذایی ارگانیک هم شانس بیشتری به بقای جهان حشرات می‌بخشد. "با این کار کشاورزان تشویق می‌شوند تا از میزان کمتری آفت‌کش در مزرعه‌ها استفاده کنند و همین باعث کاهش میزان مواد سمی موجود در محیط زیست می‌شود". منبع: بی بی سی

"جذابیت"؛ عامل مهم کنترل جمعیت حیوانات پژوهش‌های گذشته نشان داده است که خصوصیاتی، از جمله چشمان درشت و رنگ‌های روشن، می‌تواند یک نوع حیوان را جذاب‌تر از حیوان دیگر جلوه دهد. در این پژوهش، به سنجاب خاکستری آمریکای شمالی در ایتالیا اشاره شده است که بومی آن کشور نیست یک پژوهش تازه، از فعالان محیط زیست می‌خواهد در کنترل جمعیت جانوران مهاجم، اصل «جذابیت و مقبولیت» آن‌ها را از نظر نیندازند. دانشمندان واژه «جذابیت» را در این چارچوب، در اشاره به محبوبیت جانوران غیربومی در جامعه و رسانه‌ها استفاده کرده‌اند. «فرانک کورشان»، پژوهشگر در زمینه بیولوژی محیط زیست در مرکز ملی پژوهش‌های علمی پاریس و یکی از مولفان این گزارش، به ایندیپندنت گفت که فعالان محیط زیست باید متوجه «جذابیت» جانوران در شرایطی که خطرات ناشی از آن‌ها را مدیریت می‌کنند، باشند. او افزود، تبعیض و جانبداری می‌تواند باعث شود فعالان محیط زیست «خطرات ناشی از جذابیت برخی جانوران مهاجم را دستکم بگیرند.» کورشان افزود: «البته اقدامات باید بدون توجه به میزان محبوبیت آن‌ها، مطابق با مقدار لطمه‌ای باشد که جانوران غیربومی مهاجم وارد می‌کنند. پژوهش‌های گذشته نشان داده است که خصوصیاتی، از جمله چشمان درشت و رنگ‌های روشن، می‌تواند یک نوع حیوان را جذاب‌تر از حیوان دیگر جلوه دهد. در این پژوهش، به سنجاب خاکستری آمریکای شمالی در ایتالیا اشاره شده است که بومی آن کشور نیست. در این گزارش همچنین به نوعی اردک بومی آمریکای شمالی که در بریتانیا لانه کرده است، و کاکتوس موسوم به «گلابی خاردار» که از آمریکای مرکزی به اسپانیا آورده شده، به عنوان انواع جانوران و گیاهان غیرمهاجم اشاره شده است که در اماکن جدیدشان با استقبال مردم رو‌به‌رو شده‌اند. پژوهشگران در این گزارش خاطرنشان کرده‌اند که اصل جذابیت «عاملی بسیار مرتبط به (کنترل) محیط زیست است.» منبع: ایندیپندنت

خطر انقراض خرس‌های آفتاب در چین صفرای خرس از مواد تشکیل‌دهنده مایعی تزریقی به نام «تن رکینگ» است که در فهرست منتشر شده در سه هفته قبل، جزو دارو‌های تجویزی برای مبتلایان به کرونای شدید و وخیم بوده است و رسانه‌های دولتی چین آن را بازنشر کرده‌اند. در ویتنام و چین حدود ۱۲ هزار خرس را در محوطه‌های پرورش خرس نگه‌داری می‌کنند و این مایع گوارشی را از آن‌ها «برداشت می‌کنند» هشدار خیریه‌های حفاظت از محیط زیست، به خاطر آن که دولت چین روشی بی‌اساس برای درمان بیماری کرونا با استفاده از صفرای خرس آفتاب را تجویز کرده است، شکار این گونه در خطر می‌تواند افزایش یابد. در فهرست انتشار یافته درمان‌های تجویزی برای کووید ۱۹، انجمن بهداشت ملی چین طبق روش‌های «طب سنتی»، تزریق مایع حاوی صفرای این خرس را تجویز کرده است. در ویتنام و چین حدود ۱۲ هزار خرس را در محوطه‌های پرورش خرس نگه‌داری می‌کنند و این مایع گوارشی را از آن‌ها «برداشت می‌کنند». اما به گفته کارشناسان تایید این به اصطلاح دارو توسط مقامات چین می‌تواند در مالزی بر «مصرف‌کنندگان» مستاصل اثر بگذارد و به افزایش شکار خرس آفتاب در آن کشور بیانجامد. طبق اعلام گروه حفاظت زیست‌محیطی مانیتور که گونه‌های کم‌تر شناخته را زیر نظر دارد این خرس که در جنگل‌های حاره‌ای آسیای جنوب‌شرقی زندگی می‌کند پیش از این در خطر انقراض بوده است. لورتا شپرد، سخنگوی مانیتور گفت: «مصرف‌کنندگان مستاصل به آسانی تحت تأثیر قرار می‌گیرند. احتمال آن که خرس‌های آفتاب کشور با خطر بیش‌تری مواجه شوند خیلی واقعی است. مصرف طبی صفرای خرس آفتاب که افزایش یابد، شکار آن هم افزایش می‌یابد.» سازمان ترافیک که تجارت بین‌المللی جانوران و گیاهان وحشی را رصد می‌کند، سال گذشته تحقیقی را منتشر کرد که طبق آن تجارت غیرقانونی اجزای بدن خرس از سال ۲۰۱۵ در مالزی افزایش داشته است. در بیش از دو سوم مغازه‌های طب سنتی چین، دارو‌های خرسی عرضه می‌شود. اندرو سباستین، رئیس انجمن بوم‌گردی و حفاظت محیط زیست، به اف‌ام‌تی گفت که تجویز چینی‌ها باعث خواهد شد تقاضا برای صفرای خرس در خود چین و همچنین مالزی افزایش یابد. صفرای خرس از مواد تشکیل‌دهنده مایعی تزریقی به نام «تن رکینگ» است که در فهرست منتشر شده در سه هفته قبل، جزو دارو‌های تجویزی برای مبتلایان به کرونای شدید و وخیم بوده است و رسانه‌های دولتی چین آن را بازنشر کرده‌اند. به گزارش گروه نشنال جئوگرافی، متخصصان طب سنتی چین معمولاً این دارو را برای التهاب نایژه تجویز می‌کنند و به گفته کلیفورد استیر، استاد ارشد دانشگاه مینه‌سوتا در مینیاپلیس، که در این زمینه تحقیق کرده است، هیچ شواهدی وجود ندارد که صفرای خرس بتواند در دفع بیماری کرونا موثر باشد. دولت چین درماه فوریه در پی شیوع کرونا، خوردن و حمل و نقل مواد غذایی تهیه شده از جانوران وحشی را ممنوع کرد، اما فراورده‌های مورد استفاده در طب چینی یا مواد آرایشی مشمول این ممنوعیت نیستند. منبع: ایندیپندنت

نایاب‌ترین گونه جغد در استرالیا تنها ۴۵ تا ۵۰ جغد از این گونه منحصر به فرد در جهان وجود دارد و محققان و کارمندان این پارک وقتی این جوجه جغد‌ها را پیدا کردند، «به وجد» آمدند. ساکنان جزیره سال‌ها با محققان هم‌کاری کردند تا به احیای این گونه نایاب کمک کنند جفتی از جوجه جغد‌های مورپورک، اولین جفتی شدند که بعد از یک دهه توانستند در پارک ملی جزیره نورفولک زندگی طبیعی را از سر بگیرند. تنها ۴۵ تا ۵۰ جغد از این گونه منحصر به فرد در جهان وجود دارد و محققان و کارمندان این پارک وقتی این جوجه جغد‌ها را پیدا کردند، «به وجد» آمدند. دکتر جیمز فایندلی، مدیر پارک‌های ملی استرالیا، گفت که این کشف گامی قابل‌توجه در بازپروری و احیای جمعیت جغد‌های مورپورک در این جزیره کوچک در اقیانوس آرام است. او گفت: «مایلم به کارمندان پارک‌های استرالیا، ساکنان جزیره نورفولک و محققان به خاطر کار بی‌نظیرشان طی سال‌های گذشته که تاثیر شایانی در بازسازی و احیای جمعیت این پرنده بسیار نایاب داشته است، تبریک بگویم. جوجه‌های نوپای جغد از نزدیک توسط کارمندان پارک ملی جزیره نورفولک و محققان دانشگاه موناش زیر نظر هستند. سلامت پرندگان جدید مدام ارزیابی خواهد شد و آن‌ها را از نزدیک زیر نظر خواهیم گرفت تا رشد کنند و به بلوغ کامل برسند.» کارمندان پارک ملی جزیره نورفولک در ۴۰ سال گذشته از نزدیک با ساکنان جزیره نورفولک و محققان در همکاری بودند تا به احیای این گونه نایاب کمک کنند. کار آن‌ها در دهه ۱۹۸۰ میلادی، وقتی جمعیت این جغد‌ها تنها به یک جغد ماده کاهش یافت، شروع شد. در سال ۱۹۸۹ این جغد به گونه‌ای موفقیت‌آمیز با یکی از دو جغد نر نیوزیلندی از گونه‌ای مشابه، جفتگیری کرد. آمیزش جغد‌های این دو جزیره بدان معنی است که نسل‌های آینده جغد‌های مورپورک در جزیره نورفولک اکنون گونه‌ای منحصر به فرد و ادغامی از جغد‌های مورپورک این جزیره و نیوزیلند خواهند بود. دکتر سالی باکس، مامور ویژه استرالیا در امور گونه‌های تهدید شده، گفت که جغد مورپورک جزیره نورفولک یکی از ۲۰ پرنده در صدر فهرستی است که تحت قوانین دولت استرالیا برای حفاظت از گونه‌های تحت خطر انقراض، باید حفظ و احیا شوند. منبع: ایندیپندنت

علت انقراض جمعی در اقیانوس‌ها در واقع مدل‌سازی میزان اکسیژن اقیانوس‌های امروزی مشکل بزرگی است و با بسط دادن شناخت‌مان از چگونگی رفتاری که اقیانوس‌ها در گذشته داشتنه‌اد، می‌توانیم به شناخت‌هایی از اقیانوس‌های امروزی دست یابیم. شرایط بی‌اکسیژنی بیش از سه میلیون سال طول کشید که خیلی بیش‌تر از انقراض‌های مشابه بود طبق بررسی جدیدی که می‌تواند به کارشناسان در شناخت تغییرات اقلیمی در دنیای امروز کمک کند، نخستین انقراض جمعی بزرگ در تاریخ کره زمین به کمبود شدید و طولانی اکسیژن در اقیانوس‌های زمین ربط داشت. در مرگ‌ومیر دوره اردویسین متأخر، یعنی حدود ۴۴۴ میلیون سال پیش که اکثریت قریب به اتفاق حیات در آب‌ها متمرکز بود و اکثر قاره‌های امروزی ما گستره سرزمینی منفردی به نام پانگه‌آ را تشکیل می‌دادند، حدود ۸۵ درصد تمام گونه‌های زنده نابود شدند. موج نخست انقراض بر اثر سرمایش جهان رخ داد. وقتی که آن عصر یخ‌بندان پایان یافت، آب دریا‌ها بالا آمد و میزان اکسیژن کاهش یافت به طوری که کم‌اکسیژنی یا بی‌اکسیژنی رخ داد. محققان دانشگاه استنفورد با انجام بررسی جدیدی شواهدی یافتند که نشان می‌دهد این شرایط بی‌اکسیژنی بیش از سه میلیون سال طول کشید که خیلی بیش‌تر از انقراض‌های مشابه بود. اریک اسپرلینگ، یکی از نویسندگان این تحقیق و دانشیار علوم زمین‌شناسی دانشگاه استنفورد، می‌گوید: «برای اکثر جاندارانی که در اقیانوس‌ها زندگی می‌کردند، روزگار واقعاً بدی بود.» در این بررسی که در مجله ارتباطات طبیعت منتشر شده است، برای آن که این نظریه را تقویت کنند، داده‌های زمین‌شناختی سال‌های بین دوران هیرنانتین و رودانین را توضیح داده‌اند. ریچارد جرج استاکی، دانش‌آموخته رشته علوم زمین، مدل جدیدی خلق کرده است که دربردارنده داده‌های قبلاً منتشر شده ایزوتوپ فلزات و همچنین داده‌های جدید برگرفته از نمونه‌های پلمه‌سنگ سیاه حوضه آبریز مرزق در لیبی است. با در نظر گرفتن ۳۱ متغیر مختلف شامل مقدار اورانیوم و مولیبدن ته نشین در کف دریاها، مشخص شد که دوره بی‌اکسیژنی طولانی و شدیدی باید در گستره بزرگی از اقیانوس‌های زمین رخ داده باشد. اسپرلینگ می‌گوید: «با اطمینان می‌توانیم بگوییم که این وضعیت بی‌اکسیژنی جهان‌گستر طولانی و شدید، با دومین موج انقراض جمعی در دوره اردویسین متأخر پیوند داشته است.» این محققان می‌گویند که یافته‌هاشان برای امروز هم اهمیت دارد، زیرا تغییرات اقلیمی در جهان در کاهش اکسیژن اقیانوس‌های آزاد و آب‌های ساحلی نقش دارد. در سپتامبر پیش در بررسی دیگری مشخص شد که میزان کلی اکسیژن در اقیانوس‌ها حدود ۲ درصد افت داشته است و شمار «نواحی مرده» کم‌اکسیژن از ۴۵ ناحیه در دهه ۱۹۶۰ به دست‌کم ۷۰۰ ناحیه در حال حاضر جهش یافته است. اسپرلینگ می‌گوید: «در واقع مدل‌سازی میزان اکسیژن اقیانوس‌های امروزی مشکل بزرگی است و با بسط دادن شناخت‌مان از چگونگی رفتاری که اقیانوس‌ها در گذشته داشتنه‌اد، می‌توانیم به شناخت‌هایی از اقیانوس‌های امروزی دست یابیم.» استاکی که تحقیق وی با حمایت بنیاد آلفرد پ. اسلوان، بنیاد ملی علوم، بنیاد پاکارد و ناسا انجام گرفته است، افزود: «به هیچ عنوان نمی‌توان اثر شدید شرایط کم‌اکسیژنی بر تنوع زیستی را رد کرد. بی‌اکسیژنی اقیانوس‌ها، در انقراض جمعی دوره دوونین در ۳۷۵ میلیون سال قبل نیز نقش داشت.» معروف‌ترین دوره انقراض جمعی در دوره کرتاسه-پالئوژن رخ داد که حدود ۶۵ میلیون سال قبل تمام دایناسور‌های غیرپرنده را از بین برد و به علت برخورد سیارکی به زمین و اسیدی شدن آب اقیانوس‌ها رخ داد. منبع: ایندیپندنت

بیماری مرموز هزاران پرنده را کشت به گفته انجمن حفاظت از طبیعت و تنوع زیستی آلمانی «نابو»، علایمی که در پرندگان بیمار مشاهده شده است، شامل مشکلات تنفسی، غذا نخوردن و تلاش نکردن برای فرار هنگام نزدیک شدن افراد است. هزاران «چَرخ ریسَک سر آبی» در غرب آلمان در اثر این بیماری مرموز از بین رفته‌اند در دو هفته گذشته و در حالی که آلمان به دلیل شیوع ویروس جدید کرونا تقریباً تعطیل شده است، بیش از ۱۱ هزار پرنده موسوم به «چَرخ ریسَک سر آبی»، کشته و آلوده گزارش شده‌اند. یافتن هزاران پرنده «سر آبی» بیمار یا مرده در غرب آلمان، دانشمندان و گروه‌های محافظتی را بر آن داشت تا دلیل این پدیده را بررسی کنند. به گفته انجمن حفاظت از طبیعت و تنوع زیستی آلمانی «نابو»، علایمی که در پرندگان بیمار مشاهده شده است، شامل مشکلات تنفسی، غذا نخوردن و تلاش نکردن برای فرار هنگام نزدیک شدن افراد است. به گزارش روزنامه گاردین در بریتانیا، این انجمن به مردم توصیه کرد که از تغذیه این پرندگان یا تهیه حوضچه‌های آشامیدنی برای آن‌ها جلوگیری کنند تا خطر انتقال بیماری مرموز بین آن‌ها کاهش یابد. با توجه به نتایج اولیه آزمایش‌های آزمایشگاهی روی پرندگان مرده، مشخص شد که آن‌ها به یک عفونت باکتریایی تازه کشف‌شده آلوده شده‌اند که به ویژه این گونه از پرنده، پرندگان «چَرخ ریسَک»، را تحت تأثیر قرار می‌دهد. اگر چه عفونت محدود این خانواده از پرندگان در سال ۲۰۱۸ در آلمان گزارش شده است، به‌نظر می‌رسد که این باکتری‌ها اکنون تأثیر گسترده‌تری بر پرندگان می‌گذارند. عفونت تشخیص داده شده، باعث ذات‌الریه این پرندگان می‌شود که آن‌ها را با مشکل تنفسی مواجه می‌کند. دکتر بکی لوسون، متخصص آسیب‌شناسی انجمن جانورشناسی در لندن، گفت که وی تاکنون هیچ افزایشی در میزان مرگ و میر پرندگان موسوم به تیتان‌آبی یا انواع دیگر پرندگان باغ در انگلیس مشاهده نکرده است. لوسون اضافه کرد: «ما از گزارش‌های اخیر مبنی بر مرگ این پرندگان در آلمان آگاه هستیم و می‌فهمیم که تحقیقات برای تعیین علت در حال انجام است.» شایان ذکر است که پرنده «سر آبی» در سرتاسر اروپا و برخی از مناطق خاورمیانه، مانند سوریه و اردن، زندگی می‌کند و از حشرات، لارو‌ها و دانه‌ها تغذیه می‌کند. منبع: ایندیپندنت

تصویری آخرالزمانی از وضعیت حشرات طبق این داده‌ها، فراوانی حشرات آب‌شیرین‌زی (مثل پشه‌ریزه و حشرات زودمیر) حدود ۱۱ درصد در دهه افزایش داشته است که به گفته محققان شاید تا حدی به علت طرح‌های موفق پاک‌سازی آب‌های شیرین باشد. حشرات از جمله فراوان‌ترین و متنوع‌ترین جانوران کره زمین هستند طبق تحقیقی که در مورد جمعیت حشرات جهان انجام گرفته است، فروپاشی عظیمی در تنوع زیستی کره زمین در حال رخ دادن است و شمار حشرات در ۳۰ سال گذشته دست‌کم به میزان یک‌چهارم کاهش یافته است. این افت در برخی مناطق شامل اروپا شتاب گرفته است. طبق یافته‌های گروهی بین‌المللی از محققان که برای گردآوری داده‌های ۱۶۶ تحقیق درازمدت انجام گرفته و در ۱۶۷۶ جای جهان در بازه زمانی ۱۹۲۵ تا ۲۰۱۸ همکاری کرده‌اند، شمار برخی از حشرات آب‌شیرین‌زی افزایش یافته است، اما شمار حشرات خشکی‌زی مثل پروانگان، مورچگان یا ملخ‌ها که تمام زندگی‌شان را در خشکی می‌گذرانند به طور متوسط سالی ۰.۹۲ درصد کاهش یافته است. به گفته دکتر روئل فان کلینک محقق مرکز پژوهش‌های یکپارچه تنوع زیستی (آی‌دیو) آلمان که نویسنده نخست این تحقیق است «شاید ۰.۹۲ درصد کاهش زیادی به نظر نیاید، اما به معنای کاهش ۲۴ درصدی حشرات در عرض ۳۰ سال و ۵۰ درصدی در عرض ۷۵ سال است.» «کاهش شمار حشرات خیلی بی سرو صدا صورت گرفته است و متوجه این کاهش سال به سال نبوده‌ایم.» «مثل آن می‌ماند که بعد از سال‌ها به زادگاه‌مان برگردیم و ناگهان متوجه شویم چه تغییرات زیادی کرده است و اغلب تغییرات هم بهبودآمیز نبوده باشد.» شدیدترین کاهش حشرات در برخی از نواحی ایالات متحده (غرب و غرب میانه) و اروپا به ویژه آلمان رخ داده است. طبق یافته‌های این محققان روند میانگین کاهش در کل اروپا در گذر زمان منفی‌تر شده است و از سال ۲۰۰۵ به بعد شدیدترین کاهش را داشته است. حشرات از جمله فراوان‌ترین و متنوع‌ترین جانوران کره زمین هستند، زیست‌توده آن‌ها ۱۷ برابر کل انسان‌ها است و در بوم‌سازگان‌ها (اکوسیستم) و شبکه غذایی دارای نقش‌های مهم بی‌شماری هستند. این کاهش نشان‌گر وخیم‌تر شدن بحران تنوع‌زیستی است که فعالیت‌های انسان عامل آن است. آلودگی نوری، تخریب زیستگاه و مصرف گسترده حشره‌کش‌ها عامل کاهش حشرات است. طبق یافته این گروه اکنون شمار حشراتی که در هوا می‌بینیم کم‌تر است و علت آن را نیز «پدیده شیشه‌ی جلو» ذکر کرده‌اند، یعنی به نظر مردم اکنون شمار برخورد حشرات به شیشه جلو خودرو‌ها کم‌تر از چند دهه قبل است. این تحقیق جدید، پدیده شیشه‌ی جلو را دست‌کم به طور میانگین تأیید می‌کند. جاناتان چیس استاد ارشد پژوهشگاه آی‌دیو و دانشگاه مارتین لوتر هاله-ویتنبرگ و یکی از نویسندگان این تحقیق می‌گوید: بسیاری از حشرات قادر به پرواز هستند و همان‌ها هستند که به شیشه جلوی خودرو برخورد می‌کنند. طبق تحلیل ما نیز شمار حشرات پرنده به طور میانگین کاهش یافته است. اما اکثریت حشرات چندان قابل رؤیت نیستند و دور از چشم ما و درون خاک، تاج‌پوش‌های درختان یا آب زندگی می‌کنند. این تحقیق بر یافته‌های چند تحقیق اخیر مبنی بر کاهش شدیدتر فراوانی و غنای گونه‌ای حشرات نیز صحه گذاشته است و افت زیست‌توده حشرات در برخی از نواحی جهان را ۲۵ درصد در دهه برآورد کرده‌اند که میزان چشم‌گیری است. گروهی بین‌المللی از زیست‌شناسان در سال ۲۰۱۴ برآورد کرده بودند، در طی ۳۵ سال قبل از آن تاریخ، فراوانی بی‌مهرگانی مثل زنبور‌ها و سوسک‌ها ۲۴ درصد افت داشته است و طبق تحقیقی که در سال ۲۰۱۷ انجام گرفت شمار حشرات پرنده در مناطق طبیعی حفاظت شده آلمان در چند دهه گذشته ۷۵ درصد افت داشته است. به گفته این محققان برون‌یابی جهانی چنین یافته‌هایی «تصویری آخرالزمانی از وضعیت حشرات کره زمین ترسیم می‌کند» و سیاست‌گذاران، کارشناسان و عموم مردم را نگران کرده است. اما به گفته این محققان به رغم وضعیت هشدارآمیز به وجود آمده، تحقیقات انجام گرفته در مورد حشرات همچنان ناچیز است و در مورد میزان گستردگی این الگو‌های کاهشی اظهار نظر قطعی نمی‌توان کرد. به گفته این محققان متوسط کاهشی که برای فراوانی حشرات خشکی‌زی یافته‌اند (حدود ۹ درصد در دهه) در عین آن که از سایر نرخ‌های انتشاریافته برای این شاخص کم‌تر است، تأییدکننده این روند کلی است. طبق این داده‌ها، فراوانی حشرات آب‌شیرین‌زی (مثل پشه‌ریزه و حشرات زودمیر) حدود ۱۱ درصد در دهه افزایش داشته است که به گفته محققان شاید تا حدی به علت طرح‌های موفق پاک‌سازی آب‌های شیرین باشد. این تحقیق در مجله ساینس انتشار یافته است. منبع: ایندیپندنت

مرغ‌های دریایی؛ شکارچی جدید موش‌ها و کبوترها آن‌ها عمدتا کبوتر شکار می‌کنند، اما پرستو و پرنده‌های سیاه را نیز صید می‌کنند. آن‌ها همچنین در رود تیبر ماهی می‌گیرند. خوشبختانه موش هم می‌خورند. حیوانات هم عادات خودشان را عوض می‌کنند و هم عادات ما را. جمعیت مرغ‌های دریایی در رم تا ده‌ها هزار افزایش یافته است مرغ‌های دریایی در رم به ذات اصلی خود به عنوان «صیاد» بازگشته و در غیاب انسان‌ها در خیابان‌ها، که برایشان به معنای نبودن غذا است، به شکار موش‌ها، کبوتر‌ها و دیگر پرندگان کوچکتر روی آورده‌اند. ایتالیا از تقریبا دو ماه پیش و از نهم ماه مارس، برای کاهش سرعت انتشار ویروس کرونا، به حالت تعطیلی درآمده است. تمامی رستوران‌ها و کافه‌ها تعطیلند و خیابان‌های شهر رم از مردمی خالی شده که ته‌مانده غذایشان معمولا خوراک مرغ‌های دریایی را فراهم می‌کرد. برونو سینینی، کارشناس حیات وحش در دانشگاه تور ورگاتا در رم، به روزنامه ایتالیایی کوریه‌ردلاسرا گفت که مرغ‌های دریایی به «ذات اصلی خود یعنی شکارچی بودن بازمی‌گردند.» او گفت: «آن‌ها عمدتا کبوتر شکار می‌کنند، اما پرستو و پرنده‌های سیاه را نیز صید می‌کنند. آن‌ها همچنین در رود تیبر ماهی می‌گیرند. خوشبختانه موش هم می‌خورند. حیوانات هم عادات خودشان را عوض می‌کنند و هم عادات ما را.» خوردن کبوتر و موش رژیم خوراکی جدیدی برای مرغ‌های دریایی نیست، اما آن‌ها اغلب از مردار این حیوانات در گوشه خیابان استفاده می‌کنند. اکنون مرغ‌های دریایی موسوم به مرغ‌های پا زرد، برای بقا غریزه شکار را در خود بیدار کرده‌اند. جمعیت مرغ‌های دریایی در رم تا ده‌ها هزار افزایش یافته و عمدتا به عنوان حیواناتی مزاحم و تهاجمی تلقی می‌شوند که به طور ناگهانی به غذای گردشگران حمله برده و خوراکی را مستقیما از دست عابران می‌قاپند. مشکل زباله در شهر رم- که سال گذشته از سوی پزشکان رم به عنوان «بحران» نامگذاری شد- این پرندگان و دیگر حیوانات ناخوانده مانند گراز وحشی، موش بیور (که در اصل به دلیل پوست خزی‌شان از آمریکای لاتین به ایتالیا آورده شدند) و طوطی دم‌دراز را جذب می‌کند و این امر موجب شده که خطر سلامت برای مردم به وجود آید. سال گذشته متئو سالیوینی، معاون سابق نخست‌وزیر و رییس حزب لیگ راست میانه، گفت که مرغ‌های دریایی «به اندازه پتروداکتیل‌ها هستند.» او این اظهارات را در یک پست توییتری در پاسخ به ویرجینیا راجی، شهردار رم نوشت که متعلق به جنبش پنج‌ستاره ضدحاکمیت است. راجی او را به عدم پرداخت بودجه برای اختصاص به نیروی مضاعف پلیس متهم کرده بود. منبع: ایندیپندنت

کوالا‌ها با لیسیدن درختان مرطوب آب می‌نوشند کوالا‌های وحشی هر روز حدود ۵۱۰ گرم برگ اکالیپتوس شیرین می‌خورند و نظر بر این است که رطوبت موجود در شاخ و برگ‌هایی که از آن‌ها تغذیه می‌کنند، حدود سه چهارم از آبی را که جذب می‌کنند، تامین می‌کند. کوالا‌های وحشی هر روز حدود ۵۱۰ گرم برگ اکالیپتوس شیرین می‌خورند دانشمندان دریافته‌اند که کوآلا‌ها با لیسیدن رطوبتی که از درختان منشعب می‌شود، آب می‌نوشند، یافته‌ای که به گفته آن‌ها «درک ما را ازاین حیوان بسیار دوست داشتنی، اما اسرارآمیز» تغییر می‌دهد. تا کنون تصورمی‌شد که این جانور کیسه‌دار درخت نشین، بیشترمایعات بدن خود را از برگ‌های آبدار در جنگل‌های اکالیپتوس استرالیا جذب می‌کند. اما محققان دانشگاه سیدنی اکنون برای اولین بار رفتار آشامیدنی کوالا‌ها (لیسیدن درختچه‌ها) را در طبیعت ثبت کرده‌اند. در مطالعه‌ای که درمجله اکولوژی منتشر شده است، آن‌ها توضیح می‌دهند که چگونه این کیسه داران، هنگام بارندگی، آب درحال باریدن را از تنه درختان صاف، می‌مکند. والنتینا ملا، دانشیار پژوهشی فوق دکترای دانشکده «مدرسه زندگی وعلوم زیستی» گفت: «مدت طولانی، ما تصور می‌کردیم که کوالا‌ها اصلاً نیازی به نوشیدن زیاد نداشته‌اند، زیرا آن‌ها بیشتر آب مورد نیاز خود برای زنده ماندن را، ازبرگ‌های اوکالیپتوس که از آن‌ها تغذیه می‌کنند به دست می‌آورند.» وی افزود: «اما اکنون ما مشاهده می‌کنیم که آن‌ها آب تنه درختان را می‌لیسند واین شواهد به طور قابل توجهی درک ما ازاینکه کوالا‌ها چگونه آب مورد نیاز خود را درطبیعت به دست می‌آورند، تغییر می‌دهد. این موضوع خیلی هیجان انگیز است. " استرالیا در حال حاضر طولانی‌ترین دوره خشکسالی تا به امروز را با ثبت بارندگی اندک وهمچنین حداکثر درجه حرارت گزارش شده، متحمل می‌شود. این امر باعث شده است تا کوآلا‌ها - که معمولاً بیشتر وقت خود را در امنیت بالای درخت‌ها صرف می‌کنند - درجستجوی آب به پایین بیایند. حیوانات در شرایط طولانی گرمای شدید و خشک، دچار فشار گرما و مرگ و میر گسترده می‌شوند و متخصصان محافظت ازاسترالیا، ایستگاه‌های نوشیدن مصنوعی برای کمک به آبرسانی به آن‌ها راه اندازی کرده‌اند. اکولوژیست‌های سیدنی می‌گویند تحقیقات آن‌ها می‌تواند به تعیین زمان و محل چنین منابع مورد نیاری بیانجامد وهمچنین به این موضوع که چقدر حفظ درختان برای بقای کوآلا‌ها حیاتی است، قوت ببخشد. دکتر ملا گفت: «این نوع رفتار آشامیدنی - لیسیدن درختچه‌ها - به این دلیل است که کوالا‌ها می‌توانند بارندگی منظم، برای دسترسی به آب آزاد را تجربه کنند و نشان می‌دهد که اگر کمبود باران احتمال دسترسی آن‌ها به آب آزاد را به خطر بیاندازد، ممکن است اثرات مضر جدی را در پی داشته باشد.» ما می‌دانیم که کوالا‌ها برای همه نیاز‌های اصلی خود از جمله تغذیه، سرپناه و استراحت از درختان استفاده می‌کنند. این مطالعه نشان می‌دهد که کوالا‌ها برای دستیابی به آب آزاد نیز به درختان تکیه می‌کنند وهمین موضوع اهمیت حفظ درختان برای این گونه‌ها را برجسته می‌کند.» کوالا‌های وحشی هر روز حدود ۵۱۰ گرم برگ اکالیپتوس شیرین می‌خورند و نظر بر این است که رطوبت موجود در شاخ و برگ‌هایی که از آن‌ها تغذیه می‌کنند، حدود سه چهارم از آبی را که جذب می‌کنند، تامین می‌کند. مشاهده شده است که کوآلا‌ها آب را از چاله‌های آب (محل جمع شدن آن) می‌نوشند، اما این رفتار غیرمعمول تلقی می‌شود وآن‌ها را اغلب درمعرض بیماری یا فشار گرما قرار می‌دهد. گزارش‌ها حاکی از آن است که کوالا‌ها به نوشیدن غیر معمول از چاله‌های آب، هنگام تابستان که دمای آن بیش از ۴۰ درجه سانتیگراد است، روی آورده‌اند. همچنین مشاهده شده است، این گونه، برای دسترسی به آب در هنگام خشکسالی و بعد از آتش سوزی به انسان نزدیک شده است. باور بر این است که کوالا‌ها لیسیدن درختان را در طیف وسیعی از آب وهوا وحتی زمانی که دسترسی به آب آزاد برای آن‌ها درنزدیکی ممکن است، انجام می‌دهند. دکتر ملا گفت: «این مطلب نشان می‌دهد که کوالا‌ها در نتیجه فشار گرما نمی‌نوشند و احتمالاً این رفتار نشان دهنده چگونگی دسترسی طبیعی کوالا‌ها به آب است.» این مطالعه ۴۶ مشاهده را که توسط اعضای اکولوژیست‌های عمومی و مستقل در پارک منطقه‌ای یو یانگز استان ویکتوریا و جلگه‌های لیورپول در نیوساوت ولز، بین سال‌های ۲۰۰۶ تا ۲۰۱۹ تجربه شده، جمع‌آوری کرده است. دکتر ملا گفت: «مشاهدات ما فقط بخشی از نوشیدن را نشان می‌دهد که معمولاً در هنگام بارندگی در درختان اتفاق می‌افتد.» وی افزود: «از آنجا که می‌دانیم کوالا‌ها حیواناتی شبانه نیستند و مشاهده رفتار آن‌ها به ندرت در هنگام بارندگی شدید ممکن است، به احتمال زیاد به همین دلیل رفتار‌های آشامیدنی آن‌ها تا حد زیادی با بی توجهی روبه رو بوده و در گذشته دست کم گرفته شده است.» منبع: ایندیپندنت

تولد لک لک‌های وحشی پس از ۶ قرن این گونه‌های خیره‌کننده واقعا تصور و خیال‌پردازی آدمیان را به خود معطوف داشته‌اند و اعلام خبر مشاهده این پرندگان از سوی پروژه ما در طول قرنطینه سراسری کشور، باعث ایجاد شور و امید در میان مردم شده است. این پرندگان در املاک نیپ در ساسکس غربی تخم خود را شکستند جوجه لک‌لک‌های سفید برای اولین بار ظرف ۶۰۰ سال گذشته در حیات وحش بریتانیا از تخم خود بیرون آمدند.این پرندگان در املاک نیپ در ساسکس غربی تخم خود را شکستند. پروژه لک‌لک سفید روز شنبه اعلام کرد که افراد حاضر در صحنه شاهد پرندگان والد بودند که پوسته تخم‌مرغ را کنار زدند و بعد برای جوجه‌های نوپا غذای جویده فراهم کردند. امید است که این تخم‌گذاری و تولد موفقیت‌آمیز جوجه‌های جدید، گام اول بازگشت این گونه به جنوب انگلستان بعد از وقفه‌ای شش قرنی باشد. به اعتقاد کارشناسان، آخرین جوجه این پرنده در خاک بریتانیا در سال ۱۴۱۶ در کلیسای جامع سینت گیلز در ادینبرا متولد شده است. لوسی گرووز، مامور مسئول این پروژه، گفت: «بعد از انتظاری ۳۳ روزه برای ترک خوردن این تخم‌ها برای‌مان خیلی هیجان‌انگیز بود که در روز ۶ ماه مه شاهد ترک خوردن اولین تخم باشیم. والدین آن‌ها هم در طول این مدت به شدت از آن‌ها مراقبت کردند و کار خود را بی‌نظیر انجام دادند؛ به ویژه با توجه به تلاش ناکام سال گذشته این پرندگان برای بازتولید.» او افزود: «فعلا در روز‌های آغازین پس از تولد این جوجه‌های نوپا هستیم و وضعیت آن‌ها را از نزدیک زیر نظر خواهیم داشت، ولی نسبت به آینده آن‌ها بسیار امیدوارم هستیم. این، تنها گام اول در بازگرداندن این گونه به جنوب انگلستان است. شاید گامی کوچک باشد، ولی به یقین بسیار هیجان‌انگیز است. این گونه‌های خیره‌کننده واقعا تصور و خیال‌پردازی آدمیان را به خود معطوف داشته‌اند و اعلام خبر مشاهده این پرندگان از سوی پروژه ما در طول قرنطینه سراسری کشور، باعث ایجاد شور و امید در میان مردم شده است.» پروژه تولید نسل لک‌لک‌ها سفید وحشی در بریتانیا، کاری مشترک میان مالکان خصوصی املاک و سازمان‌های حفاظت از محیط زیست، از جمله پارک حیات وحش کاتسولد و بنیاد موقوفه حفاظت از حیات وحش دورل است. این پروژه بنا دارد جماعتی شامل حداقل ۵۰ جفت بارور از این پرندگان را تا سال ۲۰۳۰ در سراسر انگلستان احیا کند. ایزابل تری، از مالکان املاک نیپ که ۱۴۰۰ هکتار آن برای این پروژه اختصاص داده شده است، گفت: «وقتی اکنون صدای جیک‌جیک آن‌ها را از بالای درختان بلوط خود در نیپ می‌شنوم که محل ساخت لانه‌های آن‌ها است، احساس می‌کنم صدایی از قرون وسطی به زندگی ما برگشته است. ما هر روز شاهد آن‌ها هستیم که با پا‌های دراز خود در علفزار قدم می‌زنند، حشرات را با پای خود لگد می‌کنند و آن‌ها را با نوک بلند خود در حال قدم زدن می‌خورند. هیچ پرنده دیگری در بریتانیا چنین کاری نمی‌کند. این پرنده اکنون به زیست‌بوم خود برمی‌گردد که قرن‌ها خالی بوده است.» منبع: ایندیپندنت