💌مــشــاعــره💌 📜🌻بـــدو بـیـا شــعـر🌻📜

[حسین138]

فلک پیر دوتایی پر السحر دعایی 

شب و روز دویدم، ز شب و روز بریدم 

وز این چرخ بپرسید که چون تیر بجستم

من از غصه چ ترسم؟چو با مرگ حریفم

ز سرهنگ چ ترسم؟چو از میر بجستم

 

[sarina19]

4 دقیقه قبل، حسین138 گفته است:

 ای نان،طلب در من نگر والله که مستم بی خبر

من گرد خنبی گشته ام، من شیره ی افسرده ام

مستم ولایت روی او،غرقم ولی در جوی او

از قند و از گلزار او چون گلشکر پرورده ام

مي رود عمر عزيز ما، دريغا چاره چيست
دي برفت و ميرود امروز و فردا، چاره چيست

[حسین138]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 12:20، sarina19 گفته است:

مي رود عمر عزيز ما، دريغا چاره چيست
دي برفت و ميرود امروز و فردا، چاره چيست

اه! ک روز دیر شد،آهو لطف شیر شد

دلبر و یار سیر شد، از سخن و دعای من

یار برفت و ماند دل، شب همه شب در آب گل

تلخ و خمار می طپم تا ب صبوح، وای من

[sarina19]

5 دقیقه قبل، حسین138 گفته است:

اه! ک روز دیر شد،آهو لطف شیر شد

دلبر و یار سیر شد، از سخن و دعای من

یار برفت و ماند دل، شب همه شب در آب گل

تلخ و خمار می طپم تا ب صبوح، وای من

نردبان این جهان ما و منی ست

عاقبت این نردبان افتادنی ست

لاجرم هر کس که بالاتر نشست

استخوانش سخت تر خواهد شکست

[fereshte A]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 12:28، حسین138 گفته است:

اه! ک روز دیر شد،آهو لطف شیر شد

دلبر و یار سیر شد، از سخن و دعای من

یار برفت و ماند دل، شب همه شب در آب گل

تلخ و خمار می طپم تا ب صبوح، وای من

نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم
دری‌که آه می‌کشد
تو از کدام راه می‌رسی
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی‌ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد

[fereshte A]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 12:35، sarina19 گفته است:

نردبان این جهان ما و منی ست

عاقبت این نردبان افتادنی ست

لاجرم هر کس که بالاتر نشست

استخوانش سخت تر خواهد شکست

تا شدم حلقه به گوش در ميخانه عشق

هر دم آيد غمي از نو به مبارک بادم

مي خورد خون دلم مردمک ديده سزاست

که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک

ور نه اين سيل دمادم ببرد بنيادم

[sarina19]

7 دقیقه قبل، fereshte A گفته است:

تا شدم حلقه به گوش در ميخانه عشق

هر دم آيد غمي از نو به مبارک بادم

مي خورد خون دلم مردمک ديده سزاست

که چرا دل به جگرگوشه مردم دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف ز اشک

ور نه اين سيل دمادم ببرد بنيادم

ما بی غمان مست دل از دست داده ایم
همراز عشق و همنفس جام باده ایم
بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند
تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم

[حسین138]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 13:31، fereshte A گفته است:

نشسته‌ام به در نگاه می‌کنم
دری‌که آه می‌کشد
تو از کدام راه می‌رسی
خیال دیدنت چه دلپذیر بود
جوانی‌ام در این امید پیر شد
نیامدی و دیر شد

 

@msm421 

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد

تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد

چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ
که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد

ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد
کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد

چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد

#حافظ 

️️️️️️️️️️️️️

[fereshte A]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 13:43، sarina19 گفته است:

ما بی غمان مست دل از دست داده ایم
همراز عشق و همنفس جام باده ایم
بر ما بسی کمان ملامت کشیده اند
تا کار خود ز ابروی جانان گشاده ایم

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با منت و خواری پی شبنم نمی گردم

[fereshte A]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 20:55، حسین138 گفته است:

 

@msm421 

هر که را با خط سبزت سر سودا باشد
پای از این دایره بیرون ننهد تا باشد

من چو از خاک لحد لاله صفت برخیزم
داغ سودای توام سر سویدا باشد

تو خود ای گوهر یک دانه کجایی آخر
کز غمت دیده مردم همه دریا باشد

از بن هر مژه‌ام آب روان است بیا
اگرت میل لب جوی و تماشا باشد

چون گل و می دمی از پرده برون آی و درآ
که دگرباره ملاقات نه پیدا باشد

ظل ممدود خم زلف توام بر سر باد
کاندر این سایه قرار دل شیدا باشد

چشمت از ناز به حافظ نکند میل آری
سرگرانی صفت نرگس رعنا باشد

#حافظ 

️️️️️️️️️️️️️

دل پیش تو و دیده به جای دگرستم

تا خصم نداند که تو را می‌نگرستم

 

روزی به درآیم من از این پرده ناموس

هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم

 

آن عهد که گفتی نکنم مهر فراموش

بشکستی و من بر سر پیمان درستم

 

[fereshte A]

خدا کند انگورها برسند

جهان مست شود

تلوتلو بخورند خیابان‌ها

به شانه‌ی هم بزنند

رئیس‌جمهورها و گداها

مرزها مست شوند

خدا کند انگورها برسند

آمو زیباترین پسرانش را بالا بیاورد

هندوکش دخترانش را آزاد کند.

برای لحظه‌ای

تفنگ‌ها یادشان برود دریدن را

کاردها یادشان برود

بریدن را

قلم‌ها آتش را

آتش‌بس بنویسند.

خدا کند کوهها به هم برسند

دریا چنگ بزند به آسمان

ماهش را بدزدد

به میخانه‌ شوند پلنگ‌ها با آهوها.

خدا کند مستی به اشیاء سرایت کند

پنجره‌‌ها

دیوارها را بشکنند

و

تو

همچنانکه یارت را تنگ می‌بوسی

مرا نیز به یاد بیاوری.

محبوب من

محبوب دور افتاده‌ی من

با من بزن پیاله‌ای دیگر

به سلامتی باغ‌های معلق انگور.

ویرایش شده 10 دی، 2023 توسط fereshte A

[sarina19]

15 ساعت قبل، fereshte A گفته است:

من آن گلبرگ مغرورم که می میرم ز بی آبی
ولی با منت و خواری پی شبنم نمی گردم

من نوشتم این سخن از بهر دوست

تا بداند این دلم در فکر اوست

[حسین138]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 21:21، fereshte A گفته است:

دل پیش تو و دیده به جای دگرستم

تا خصم نداند که تو را می‌نگرستم

 

روزی به درآیم من از این پرده ناموس

هر جا که بتی چون تو ببینم بپرستم

 

آن عهد که گفتی نکنم مهر فراموش

بشکستی و من بر سر پیمان درستم

 

ز هجران طفلی ک در خاک رفت

چه نالی؟ک پاک آمد و پاک رفت

تو پاک آمدی بر حذر باش و باک

ک تنگست نا پاک رفتن به خاک

[حسین138]

در ۱۴۰۲/۷/۱۸ در 12:35، sarina19 گفته است:

نردبان این جهان ما و منی ست

عاقبت این نردبان افتادنی ست

لاجرم هر کس که بالاتر نشست

استخوانش سخت تر خواهد شکست

فراغ دلت هست و نیروی تن

چو میدان فراخست گویی بزن

قضا روزگاری ز من در ربود 

ک هر روزی از وی شب قدر بود

من آن روز را قدر نشناختم 

بدانستم اکنون ک در باختم

دریغا ک بگذشت عمر عزیز 

بخواهد گذشت این دمی چند نیز 

[حسین138]

اگر کنج خلوت گزیند کسی

ک پروای صحبت ندارد بسی

مذمت کنندش که زرقست و ریو

ز مردم چنان میگریزد که دیو

و گر خنده رویست و امیزگار 

عفیفش ندانند و پرهیزگار 

غنی را به غیبت بکاوند پوست 

ک فرعون اگر هست در عالم اوست

[fereshte A]

در ۱۴۰۲/۷/۲۰ در 08:43، حسین138 گفته است:

ز هجران طفلی ک در خاک رفت

چه نالی؟ک پاک آمد و پاک رفت

تو پاک آمدی بر حذر باش و باک

ک تنگست نا پاک رفتن به خاک

کاش میشد لحظه ای پرواز کرد

حرفهای تازه را آغاز کرد

کاش میشد خالی از تشویش بود

برگ سبزی تحفه ی درویش بود

کاش تا دل می گرفت و می شکست

عشق می آمد کنارش می نشست

کاش با هر دل دلی پیوند داشت

هر نگاهی یک سبد لبخند داشت

کاش که این لبخند ها پایان نداشت

سفره ها تشویش آب و نان نداشت

کاش می شد یاررا دزدیدو برد

گل را با غنچه هایش چید و برد

کاش دیواری میان ما نبود

بلکه میشد آن طرف تر را سرود

کاش من هم یک قناری میشدم

در تب آواز جاری میشدم

 بال در بال کبوتر میزدم

آن طرفتر ها کمی سر میزدم

با پرستو ها غزل خوان میشدم

پشت هر آواز پنهان میشدم

کاش هم رنگ تبسم می شدم

در میان خنده ها گم می شدم

آی مردم من غریبستانیم

امتداد لحظه ای بارانیم

شهر من آن سو تر از پرواز هاست

در حریم آبی افسانه هاست

شهر من بوی تغزل می دهد

هر که می آید به او گل میدهد

دشت های سبز  وسعت های ناب

نسترن نسرین شقایق آفتاب

باز این اطراف حالم را گرفت

لحظه ی پرواز بالم را گرفت

می روم آن سو تورا پیدا کنم

در دل آینه جایی وا کنم

[fereshte A]

داني که چيست دولت ديدار يار ديدن

در کوي او گدايي بر خسروي گزيدن

از جان طمع بريدن آسان بود وليکن

از دوستان جاني مشکل توان بريدن

خواهم شدن به بستان چون غنچه با دل تنگ

وان جا به نيک نامي پيراهني دريدن

گه چون نسيم با گل راز نهفته گفتن

گه سر عشقبازي از بلبلان شنيدن

بوسيدن لب يار اول ز دست مگذار

کآخر ملول گردي از دست و لب گزيدن

فرصت شمار صحبت کز اين دوراهه منزل

چون بگذريم ديگر نتوان به هم رسيدن

گويي برفت حافظ از ياد شاه يحيي

يا رب به يادش آور درويش پروريدن

[فریحا]

گر بيدل و بي‌دستم وز عشق تو پابستم

بس بند که بشکستم ، آهسته که سرمستم

 

در مجلس حيراني ، جاني است مرا جاني

زان شد که تو مي داني ، آهسته که سرمستم

 

پيش آي دمي جانم ، زين بيش مرنجانم

اي دلبر خندانم ، آهسته که سرمستم

 

ساقي مي جانان بگذر ز گران جانان

دزديده ز رهبانان ، آهسته که سرمستم

 

رندي و چو من فاشي ، بر ملت قلاشي

در پرده چرا باشي ؟ آهسته که سرمستم

 

اي مي بترم از تو من باده ترم از تو

پرجوش ترم از تو ، آهسته که سرمستم

 

از باده جوشانم وز خرقه فروشانم

از يار چه پوشانم ؟ آهسته که سرمستم

 

تا از خود ببريدم من عشق تو بگزيدم

خود را چو فنا ديدم ، آهسته که سرمستم

 

هر چند به تلبيسم در صورت قسيسم

نور دل ادريسم ، آهسته که سرمستم

 

در مذهب بي‌کيشان بيگانگي خويشان

با دست بر ايشان آهسته که سرمستم

 

اي صاحب صد دستان بي‌گاه شد از مستان

احداث و گرو بستان آهسته که سرمستم

[حسین138]

12 ساعت قبل، fereshte A گفته است:

کاش میشد لحظه ای پرواز کرد

حرفهای تازه را آغاز کرد

کاش میشد خالی از تشویش بود

برگ سبزی تحفه ی درویش بود

کاش تا دل می گرفت و می شکست

عشق می آمد کنارش می نشست

کاش با هر دل دلی پیوند داشت

هر نگاهی یک سبد لبخند داشت

کاش که این لبخند ها پایان نداشت

سفره ها تشویش آب و نان نداشت

کاش می شد یاررا دزدیدو برد

گل را با غنچه هایش چید و برد

کاش دیواری میان ما نبود

بلکه میشد آن طرف تر را سرود

کاش من هم یک قناری میشدم

در تب آواز جاری میشدم

 بال در بال کبوتر میزدم

آن طرفتر ها کمی سر میزدم

با پرستو ها غزل خوان میشدم

پشت هر آواز پنهان میشدم

کاش هم رنگ تبسم می شدم

در میان خنده ها گم می شدم

آی مردم من غریبستانیم

امتداد لحظه ای بارانیم

شهر من آن سو تر از پرواز هاست

در حریم آبی افسانه هاست

شهر من بوی تغزل می دهد

هر که می آید به او گل میدهد

دشت های سبز  وسعت های ناب

نسترن نسرین شقایق آفتاب

باز این اطراف حالم را گرفت

لحظه ی پرواز بالم را گرفت

می روم آن سو تورا پیدا کنم

در دل آینه جایی وا کنم

نه در هر سخن بحث کردن رواست

خطا بر بزرگان گرفتن خطاست

یکی کرده بی ابرویی بسی

چ غم دارد از آبروی کسی

بسا نام نیکوی پنجاه سال

ک یک نام زشتش کند پایمال

[حسین138]

دو عاقل را نباشد کین و پیکار

ن دانایی ستیزد با سبکبار

اگر نادان بوحشت سخت گوید

خردمنددشحب نرمی دل بجوید

دو صاحبدل نگهدارند مویی

همیدون سر کشی و آزرم جویی

وگر بر هر دو جانب جا همانند

اگر زنجیر باشد بسلانند