̤̮𝒯𝒾𝓇ℯ𝒹

[حواصیل]

در ۱۴۰۳/۱/۱۷ در 23:19، numb گفته است:

الان شدیداً پتانسیل کامل ناپدید شدن 

از همه جا رو دارم>>>

چرا ناپدید شدی ؟ برگرد...نوشتن گاهی بهترین راهه...

[حواصیل]

در ۱۴۰۳/۱/۷ در 01:48، numb گفته است:

چند شب پیش میون خندیدنامون، یهویی برگشت گفت واقعاً احساسِ پیری میکنی؟ ناخودآگاه لبخند زدم، گفتم عمیقاً. توی همین نقطه ای که دارم باهات صحبت میکنم احساس میکنم سال های طولانی و کافی ای رو زندگی کردم. شوق و شورِ زندگی رو لمس کردم و به پایان رسوندم، و الان، شبیه به روحِ یک انسانِ ۶۰ ساله ام. گاهی انقدر حس پیری بهم غلبه میکنه که چهره ام رو توی آینه متفاوت میبینم. لمسِ ثانیه ها، اتفاق های دنیا، هدف ها و آرزو ها، همه برام دستِ دوم ان و حسم بهشون خالی از ذوقِ زندگیه. و تلاش برای هم تراز نشون دادنِ روحِ پیر با کالبدِ جوونم، از چیز هاییه که عمیقاً خستم میکنه.

منم دقیقا همین حس رو تجربه کردم ...سالهاست ..حتی در هفت سالگی..

[numb]

در ۱۴۰۳/۱/۲۸ در 13:12، حواصیل گفته است:

منم دقیقا همین حس رو تجربه کردم ...سالهاست ..حتی در هفت سالگی..

هعی...

[numb]

بی حس شده گان را چه غم از خنجر بعدی؟

[numb]

شاید ظاهرم سرد و بداخلاق باشه ولی وقتی یکیو دوست داشته باشم براش تماممو میزارم و اهمیت میدم ، پای همه خوب و بدیاش میمونم ولی وای به روزی که با کاراش از چشمم بیوفته دیگه هر کاریم کنه نمیتونم مثل قبل دوسش داشته باشم.

[numb]

نمیگم کاش هیچوقت نمی شناختمت 

میگم‌کاش همونجور که شناخته بودمت میبودی

[numb]

هر قلبی زخم هایی رو پنهان میکنه ،که هرگز خونریزی نمی کنه: (

[numb]

و تمام اندوه ها را در سکوت گذراندیم🌧

[numb]

زمان میگذره و چیزایی برات عادی میشه که فکر میکردی بدون اونا هیچی نیستی

[numb]

ممکن است فردا مرا به یاد بیاوری. یک لبخند کوتاه شیرین بزنی، و بعد اخم کنی، و دوباره فراموشم کنی.

من در فاصله‌ی کوتاه لبخند و اخمتو زندگی میکنم: (

[numb]

باز هم فهمیدم خیلی از ما گاهی صرفا داریم در زمانی اشتباه و در مکانی اشتباه دنبال چیزی می‌گردیم که لازم نداریم.  

 

 

[numb]

خلاصه که:

عیبی نداره اگه حالت خوش نیست؛ ولی قبول کن هوای عجیبیه...

[numb]

گفت : 

"از ابرها

آن تکه که تویی

نخواهد بارید..."

[numb]

جوری نگام کرد که یعنی: اگر درست شنیدن رو یاد بگیریم ، تمام جواب‌ها تو سکوت شنیده میشن...

 

 

[numb]

کافکا با لحنی گله آمیز گفت: «شما شوخی می کنید ولی من جدی گفتم. خوشبختی با تملک به دست نمی آید. خوشبختی به دید شخصی بستگی دارد منظورم این است که آدم خوشبخت، طرف تاریک واقعیت را نمی بیند. هیاهوی زندگی اش صدای موریانه مرگ را که وجودش را می جود می پوشاند. خیال می کنیم ایستاده ایم حال آن که در حال سقوطیم. این است که حال کسی را پرسیدن به صراحت به او اهانت کردن است.مثل این است که که سیبی از سیب دیگر بپرسد حال کرم های وجود مبارکتان چطور است. یا علفی از علف دیگر بپرسد از پژمردگی خود راضی هستید؟ حال پوسیدگی مبارکتان چگونه است، خوب، چه می گویید؟»بی اختیار گفتم چندش آور است، کافکا گفت:« می بینید » و چانه اش را به حدی بالا گرفت که رگهای کشیده گردنش نمایان شد.« حال کسی را پرسیدن، آگاهی از مرگ را در انسان تشدید می کند و من که بیمارم بی دفاع تر از دیگران، رو در رویش ایستاده ام»

 

 

[numb]

کوچ تا چند؟

مگر می‌شود از خویش گریخت…

[numb]

بعضی دردِ دل‌ها گوش نمیخواهد

گوشه یِ آغوش میخواهد

[numb]

خسته و فرسوده در کُنجی به انتظار اتمام