دل زود باورم را به کرشمهای ربودی
چو نیاز ما فزون شد تو به ناز خود فزودی
به هم الفتی گرفتیم ولی رمیدی از ما
من و دل همان که بودیم و تو آن نهای که بودی
من از آن کشم ندامت که تو را نیازمودم
تو چرا ز من گریزی که وفایم آزمودی
#رهی_معیری
قربان مردمکهای بیقرار چشمهایت بروم،
قربان غم و شادیات بروم.
تو چه هستی که جز با تو آرام نمیگیرم.
حتی جای پایی از تو در خاک برای من کافیست.
#فروغ_فرخزاد