دیالوگ های ماندگار ؛

[فندق]

بسیار وقت ها، با یکدیگر ، از غم و شادی ِ هم سخن ساز می کنیم ...
.
اما ...در همه چیزی رازی نیست...گاه به سخن گفتن ِ از زخم ها ، نیازی نیست...
.
سکوت ِ ملال ها از راز ِ ما سخن تواند گفت

[فندق]

ﻗﺪﯾﻤﺎ ، ﺯﺧﻢ ُ ﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﺯﺩ ؛

ﻧﻤﮏ ُ ﯾﮑﯽ ﺩﯾﮕﻪ ﻣﯽ ﭘﺎﺷﯿﺪ

ﺍﻻﻥ ﺍﻣﺎ ﻫﺮ ﺩﻭ ﺗﺎﺵ ، ﮐﺎﺭ ِ یه نفره

امان از رفقای تازه بدوران رسیده

[فندق]

جای بعضی آدم ها
در زندگی پر نمی شود،
زخم می شود و تا ابد می ماند...

[فندق]

از نمک نشناس ها آزار دیدن سخت نیست
درد دارد خوردن زخم از نمک پرورده‌ای

[فندق]

به گوش ام خش خش پاییز زرد است
دل ام میعادگاه زخم و درد است
نمی آید صدایی از در و دشت
هوا بس ناجوانمردانه سرد است

[فندق]

زخم هایت را پنهان کن
اینجا مردم زیادی با نمک شده اند.

[فندق]

در گلویم گیر کرده
زخم یک بغض غریب...

[فندق]

وقتی که چشم لال و زبان، کور و کر شود
زخم آن زمان زبان به سخن باز می‌کند...

[فندق]

اینوازمن به یادگار داشته باش رفیق...
.
فقط خودت می مونی واسه خودت
جز خودت روهیچکسی حساب باز نکن...
دکترباش واسه دردات
مرهم باش واسه زخم هات
هیچکس جزخودت جای دقیق زخم هایت را نمیداند...

[فندق]

خنده، بخیه است
بوسه، بخیه است
فراموشی، بخیه است
مهربانی ، بخیه است
آدم بی‌بخیه متلاشی می‌شود!
آدم
زخم است...

[فندق]

آقای قاضی دل ساده داشتن تاوان دارد،
هر روز باید بدوزی زخم هایی رو که از صداقت خوردی...

[فندق]

زخم روی زخم آمد!
و سرانجام عفونی شد،
این تلنبارِ آسیب،
رویِ دلم.... .

[فندق]

مثل خاراندن یک زخم پس از خوب شدن
یاد یک عشق عذابیست که لذت دارد

[فندق]

زنده ام ،هرچه زدی تیغه به شریان نرسید
خیز بردار ببینم خطری هم داری؟
زخم از این تیغ و تبر تا که بخواهی خوردم
عشق من ، ارّه ی تن تیز تری هم داری؟

[فندق]

بخند برایم...لبخندت را
به هر زخمی که زدم
خوب شد

[حسین138]

به قول حسین جان پناهی:
«‏با فنجان چای هم میتوان مست شد ‏اگر اویی که باید باشد، باشد»

[فندق]

ستاره ها زخم های مادرزادی من اند
که راه دیگران را روشن می کنند

[فندق]

گاهی لازم است از خودت دلگیر شوی
یقه خودت را بگیری
به خودت تلنگر بزنی
و برای آنهایی که اجازه دادی به تو زخم بزنند
باید از خودت حساب پس بگیری
این قلب امانت است
نباید هرگز محتاج مرهم بشود

[فندق]

دلتنگی...
استخوانی ست
درگلو
مدام زخم می زند.

[فندق]

می بینم ای رفیق ،اندوهت را
اوضاع زمانه، رنج انبوهت را
این دفتر، بیت بیت تقدیم به تو
باشعر ببند زخم آن روحت را

[فندق]

به آبِ خون وضو کردم
به لبخندی...
تمام زخم ها را من رفو کردم

زهرا غفران پاکدل

[فندق]

مثل تیغ دو لبه هستی؛
بوسیدنت زخم است
نبوسیدنت درد…

[فندق]

در دهانم شعر، جانم در قفس
زخم هایِ پیکرم؛ سود از هوس
شیما رحمانی

[فندق]

مگر
نسیم سحر
بوی یار من دارد
که راحت دل امیدوار من دارد

نشانِ راه سلامت
زِ من مپرس که عشق
زمام خاطر بی‌اختیار من دارد!

[فندق]

هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری
چندانکه نگه می‌کنمت،
خوبتری
گفتم که به قاضی بَرَمَت،
تا دل خویش،
بستانم و ترسم،
دل قاضی ببری