Black_wolf

يا رب سببی ساز که يارم به سلامت بازآيد و برهاندم از بند ملامت خاک ره آن يار سفرکرده بياريد تا چشم جهان بين کنمش جای اقامت فرياد که از شش جهتم راه ببستند آن خال و خط و زلف و رخ و عارض و قامت

همیشه “بردخواه” تو، همیشه “مات‌خواه” من بچین دوباره می‌زنیم! سفید تو، سیاه من ستاره‌های مهره و مربعات روز و شب نشسته‌ام دوباره روبروی قرص ماه من پیاده را دو خانه تو و من یکی، نه بیشتر همیشه کل راه تو، همیشه نصف راه من تمسخر تکان اسب و اندکی درنگ تو گناه و دست بر پیاده، باز هم گناه من یکی تو و یکی من و یکی تو یکی نه من دوباره رو سفید تو، دوباره روسیاه من دوباره شام لذت نبرد تن به تن تو و دوباره شرمسار ارتکاب این گناه من تو برده‌ای و من خوشم که در نبرد زندگی تو هستی و نمانده‌ام دمی بدون شاه من

گره به باد مزن گر چه بر مراد رود که اين سخن به مثل باد با سليمان گفت به مهلتی که سپهرت دهد ز راه مرو تو را که گفت که اين زال ترک دستان گفت مزن ز چون و چرا دم که بنده مقبل قبول کرد به جان هر سخن که جانان گفت که گفت حافظ از انديشه تو آمد باز من اين نگفته ام آن کس که گفت بهتان گفت

عطروبوی مریمی ها را چو باد آورده است شاعر امشب بازباران را به یاد آورده است میرود افتان وخیزان چون خماری درد کش گوییا تریاک چشمت اعتیاد آورده است نازنین ازبس که در اوج کمالی بهر تو حک نموده برنگینی ان یکاد آورده است خواب را کرده حرام و نیمه شب در یاد توست درد هایش گرچه شاعر رابه داد آورده است در تمام عمر شاعر با عصای احتیاط پیش تو بشکست آنرا اعتماد آورده است در کلاس چشم تو دل کنده از زهد وریا دست هارا شسته انگار ارتداد آورده است نیستی اما سکوت شب گواهی میدهد شاعر امشب نام مریم را زیاد آورده است روز محشر را تصور کن که با سوزی عجیب شاعری از ظلم تو آه از نهاد آورده است

آنقدر از مقابل چشم تو رد شدم تا عاقبت ستاره شناسی بلد شدم منظومه ای برابر چشمم گشوده شد آن شب که از کنار تو آرام رد شدم گم بودم از نگاه تمام ستارگان تا این که با دو چشم سیاهت رصد شدم دیدم تو را در آینه و مثل آینه من هم دچار -از تو چه پنهان- حسد شدم شاید به حکم جاذبه شاید به جرم عشق در عمق چشم های تو حبس ابد شدم شاعر شدم! همان که تو را خوب می سرود مثل کسی که مثل خودش می شود شدم

بتاب شعله‌ی من‌ بر جهان منجمدم که نامت آب شود بر لبان منجمدم مگر دوباره در این زمهریر باز شود به انعقاد کلامی، دهان منجدم بتاب شعله‌ی من، تا دوباره گرم شود درون سینه، دل نیمه‌جان منجمدم به روی شانه‌ات آنگاه بی‌امان بچکند ستاره‌های من از کهکشان منجمدم بدل به رود شود سرگذشت یخ‌زده‌ام به تیک‌تاک بیفتد زمان منجمدم مرا گداخته کن در تنور‌ آغوشت چنانکه ذوب شود استخوان منجمدم تو سبز باش و بمان با منی که یک قرن است بهار می‌رمد از آشیان منجمدم مرا به آنچه که بودم دوباره برگردان که آب ساکن و آتشفشان منجمدم

شنيده ام سخنی خوش که پير کنعان گفت فراق يار نه آن می کند که بتوان گفت حديث هول قيامت که گفت واعظ شهر کنايتی‌ست که از روزگار هجران گفت نشان يار سفرکرده از که پرسم باز که هر چه گفت بريد صبا پريشان گفت

حس می‌کنم دوباره زمین در مدار نیست یا ذره‌ذره‌های دلم را قرار نیست دارم دوباره دور خودم چرخ می‌زنم حالا که چرخ قافله را اعتبار نیست در من دوباره شور عجیبی نهفته است مضراب‌های زیر و بمم استوار نیست در ذره‌ذره‌های تنم رشد می‌کند یک رویش عجیب که شاید بهار نیست یک جوشش عمیق و یا یک حرارت است این اتفاق معجزه‌گر، نه، حصار نیست در من تنیده روح خودش را کسی که باز در پیله‌های شعر من امشب دچار نیست هی پیله‌پیله‌های مرا باز کرده است اما نه مثل اینکه دلش سازگار نیست آه ای تمام حرمت من، ای شکوه شعر خوش می‌روی و عمر غزل ماندگار نیست

آنچنان ذهن من از خواستنت سرشار است که شب از یاد تو تا وقت سحر بیدار است حیف از این قسمت و تقدیر که هر کار کنم باز بین من و تو فاصله معنا دار است خودمانیم، تعارف که نداریم بگو دست بردارم اگر پای کسی در کار است بی تو با یاد تو رؤیای قشنگی دارم قسمت این است دلم دولت خود مختار است فرض کن دست مترسک به کلاغی نرسد دستِ کم باعث دلگرمی شالیزار است روزها یاد تو، شب یاد تو، در خواب خودت سهمم از حادثه ی عشق همین مقدار است

نمی خواهم دگر فصل خزان زرد، برگردد برایم لحظه های تلخ و خیلی سرد، برگردد نه اینکه سنگ دل باشم ولی هرگز نمی خواهم به زیر چتر من شخصی که ترکم کرد، برگردد همیشه با رفیقم شرط میبندم که نگذارم غمِ قلیان کنار تخته های نرد، برگردد شبیه قصه های تلخ و غمگین هدایت بعید است این طرف ها آن «سگ ولگرد»، برگردد شدیدا دوستش دارم، همین اندازه بیزارم مبادا بین اشعارم بیا برگرد، برگردد

خواهم شدن به کوی مغان آستين فشان زين فتنه ها که دامن آخرزمان گرفت می خور که هر که آخر کار جهان بديد از غم سبک برآمد و رطل گران گرفت بر برگ گل به خون شقايق نوشته اند کان کس که پخته شد می چون ارغوان گرفت حافظ چو آب لطف ز نظم تو می چکد حاسد چگونه نکته تواند بر آن گرفت

در این ویرانه ی حسرت شبیه مار می رقصم! به خود می پیچم از اندوه و مجنون وار می رقصم من آن زندانی مستم که می خندد به آزادی شب تشویش زندانبان، به شوق دار می رقصم کسی دزدیده جامم را، شراب انسجامم را نمی یابم دوامم را، فقط ناچار می رقصم!! نمانده قلب همرازی، رفیق ایده پردازی که بهت آلود و سرگردان_ پر از تکرار_ می رقصم شبی ای هم صدا بازآ، سکوتم را تماشا کن ببین در بزم جان کندن چه رقت بار می رقصم! بگو هم قصه می مانی، کنارم شعر می خوانی پر از حسی که می دانی، شب دیدار می رقصم به سازی پوک و پوشالی، در این انبوه توخالی ببخشا بر من ای مطرب، اگر دشوار می رقصم!

آه ای همدم دیرینه! مرا یادت هست؟ ذره‌ای از من و آن خاطره‌ها یادت هست؟ بچگی‌های گره‌خورده به خاموشیِ ذهن من همانم! پسر سربه‌هوا ...یادت هست؟ کودکِ فتنه‌گرِ کویِ قدیمی، آری ... او که بیش از همه می‌خواست تو را... یادت هست؟ آن‌که در "منچ" کمی دورِ اضافی می‌زد تا که بازی برسد دست شما... یادت هست؟ سنگ یا کاغذ و قیچی، به گواهی آید کاغذم باخت به سنگ تو چرا؟... یادت هست؟ عهد ما در همه‌ی خاطره‌هایت پیداست عهد اینکه نشوم از تو جدا یادت هست؟ پسر کوچک همسایه به من می‌خندید روز آخر وسط کوچه‌ی ما... یادت هست؟ من چه مأیوس در آن لحظه نگاهت کردم راستی، وعده‌ی ما بود کجا... یادت هست؟

سلام ای غم محبوب دائما در من نماد مشترک مرگ و زیستن در من چقدر پنجره ی بسته هست در روحم چقدر شاعر سرشار بی دهن در من شب است و رایحه ی ماه منتشر شده است برقص صوفی معصوم بی بدن در من بگیر دست مرا و بلند گریه کن و به شادی دو جهان پشت پا بزن در من سپس به دشت بزن... با تو راه می آیند دو گله اسب پریشان ترکمن در من پر است دست من از عطر وحشی دستت به شوق جامه دریدہ ست پیرهن در من گرفته ای یقه ام را و خوب می دانم برنده کیست در این جنگ تن به تن در من نمی شود که نباشی و روز شب بشود دوباره شعله کشیده است خواستن در من

سایه هایی که در آیینه ی تقدیر منند در پس پرده در اندیشه ی تسخیر منند گرچه در ورطه ی انکار غزل می سوزند... باز، ناخواسته مسحور تعابیر منند تیغه هایی که مرا از همه سو می شکنند بی خبر از همه جا عامل تکثیر منند خواب آرامش طوفان زده را می بینند مات، در وهم توانایی تفسیر منند! دین من دین خداییست به زیبایی صبح شب پرستند اگر در پی تکفیر منند من چرا باید از این قوم برنجم وقتی همه خاکستر یک آذر تکبیر منند؟ رود، خورشید، زمین،آینه،باران، گل سرخ... فارغ از رنگ و قلم راوی تصویر منند با سبکبال ترین ذهن جهان همراهم... _گر چه صد کوه پر از حادثه درگیر منند!

می خواست گل که دم زند از رنگ و بوی دوست از غيرت صبا نفسش در دهان گرفت آسوده بر کنار چو پرگار می شدم دوران چو نقطه عاقبتم در ميان گرفت آن روز شوق ساغر می خرمنم بسوخت کآتش ز عکس عارض ساقی در آن گرفت

افسوس ترمه های دلم را درید و رفت پیمانه ی وجود مرا سر کشید و رفت تا آمدم که جلد کنم ، مرغ عشق را از بام سبز زندگی من پرید و رفت آمد ولی برای گسستن نه عاشقی شب گریه های تلخ مرا خوب دید و رفت آمد که در حریم دلم کودتا کند از لخته لخته خون دل من چشید و رفت هرگز به اشک و آه و غمم اعتنا نکرد ناز از رقیب پیش نگاهم خرید و رفت

حُسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت آری به اتفاق جهان می توان گرفت افشای راز خلوتيان خواست کرد شمع شکر خدا که سِرِّ دلش در زبان گرفت زين آتش نهفته که در سينه‌ی من است خورشيد شعله ايست که در آسمان گرفت

به تو تقدیم ای عشقی که زخمت زخم کاری بود و بعد از سال ها هر شب برایم یادگاری بود به تو تقدیم این شعر پر از احساس تنهایی همین حسّی که می دانی مساوی با خماری بود اگر از حال من می پرسی آرام است احوالم فقط در خاطرت باشد میان ما قراری بود نمی دانم که یادت هست می بستم نگاهت را برایت شعر می خواندم برایم افتخاری بود به چشم تلخ قاجاریت و احساس خودم سوگند بدون بوسه ات هر شب مرور احتضاری بود نمی دانم چه نفرینی به جان عشق ما افتاد به چشم شور بد لعنت که آخر نابکاری بود هزاران بار می مردم که تا هر شب غزل باشم به بیتا بیت هر شعری که شرحش سوگواری بود و اکنون این منم تنها غزل نخ می کنم هر شب همان ماهی کوچک که دچارت روزگاری بود تو رفتی مانده ام اینجا به یادت شعر می بافم ولی هرگز نفهمیدم چرا رفتی..چه کاری بود..؟

شاید این بار تبر دست درختان افتاد کارصیاد به آهوی گریزان افتاد شاید امروز مرا چیدی و باخود بردی گذر شاخه ی خشکیده به گلدان افتاد کوه در دامنه سرد خودش چادر زد آتش کلبه ی ما یاد زمستان افتاد قهوه ی فال مرا سربکش امشب، شاید آخرین عکس من و تو ته فنجان افتاد تو بهار منی و سهم من از خاطره ات گل سرخی ست که در جوی خیابان افتاد آن کبوتر که فرستاده ای آمد، اما خبر نامه شنید و لب ایوان افتاد

گرچه عمری ظاهری سرحال و خندان داشتم از غمت در انزوا دردی دوچندان داشتم بارها ازفرط گریه شانه ام لرزیده است روی دوشم بعدتو یک ارگ ویران داشتم باتمام ابرهای آسمان باریده ام درجهانِ چشم‌هایم هرچه باران داشتم مهر با بی مهری پاییز طی میشد ولی انتظار دیگری از ماه آبان داشتم گرچه مردم غبطه می‌خوردند بر آرامشم مثل یک آتشفشان سردرگریبان داشتم بعدعمری سربه راهی بعدتو فهمیده ام در درونم کودکی لجباز و شیطان داشتم گرچه از آیات چشمم,در می آمد کفر تو من به اعجاز غزل های خود ایمان داشتم

بار غمی که خاطر ما خسته کرده بود عيسی دمی خدا بفرستاد و برگرفت هر سروقد که بر مه و خور حسن می فروخت چون تو درآمدی پی کاری دگر گرفت زين قصه هفت گنبد افلاک پرصداست کوته نظر ببين که سخن مختصر گرفت حافظ تو اين سخن ز که آموختی که بخت تعويذ کرد شعر تو را و به زر گرفت

دل من رو به ویرانی است امشب گرفتار غزلخوانی است امشب تمام شهر دل بی چتر و تن پوش اسیر چشم بارانی است امشب غم و تنهایی و فریاد خاموش بزن باران که مهمانی است امشب غزل پژمرد در فصل شکفتن بهارم زرد و آبانی است امشب دلم در انتهای کوچه ی غم به جرم عشق زندانی است امشب برایم کفر و ایمان شد برابر درونم حس شیطانی است امشب جدایی هم کمر بر قتل بسته گمانم قاتل جانی است امشب برای زنده ماندن می دهم جان که مردن هم به آسانی است امشب

خود قضاوت کن اگر درمان دردم عشقِ توست این سر آشفته و این قلب ناخرسند چیست؟

عشق، در جان است و می، در جام و شاهد، در نظر در چنین حالت، طریق پارسایی، مشکل است