وَهم آلوده

[حواصیل]

دیشب گوشه ی اتاقم تنهایی ام را دیدم ، شبیه غول کوچکی بود سیاه با ناخن های دراز و چهره‌ی مغموم ...پریشانتر از خودم  ....چشمهای مرا دزدیده بود... من از قلب تنهایی ام  خودم را  می دیدم...از هم تفکیک نمی‌شدیم درحالی که روبروی هم بودیم ..من به او قدرت میبخشیدم و  او مرا منهدم میکرد... دستهای کبودش را روی سیبک‌گلویم‌ می‌فشرد نفسم بریده بود و او  با حنجره ام آواز های غمگین می‌خواند ....تنهایی ام را دوست دارم  هرچند قصد جانم را دارد....

 

[حواصیل]

وقتی اسیر اشتباه دل خویشی ، با یک آدم مجنون هیج توفیری نداری ... از دیوانه جز جنون برنمی آید...

 

[حواصیل]

 کم کم‌به این نتیجه رسیدم... تنهایی  مقدسی دارم .

[حواصیل]

برایت مینویسم تا بخوانی 

که شاید درد این زن را بدانی 

 

شدم رسوا میان جمع ِ رندان

مرا دریاب یارا گر توانی 

[حواصیل]

وقتی از همه ی دنیا  و ادمها بیزار بودم ...رسیدی... جان گرفتم ....

حالا کجایی ؟ که دیگر از خودم هم بیزار گشته ام بی تو....

[حواصیل]

نگفتمت که منم بحر و تو یکی ماهی

مرو به خشک که دریای با صَفات منم

نگفتمت که تو را ره‌ زنند و سرد کنند

که آتش و تبش و گرمی هوات منم

 

نگفتمت مرو مرو مرو مرو ... که آشنات منم 🩶

 

 

 

[حواصیل]

بیمار رنجوری که منم ...هر شب تا لب گور میرود.... و صبحدم ...هنوز زنده ست .

 

[حواصیل]

تو بیشتر از یک اتفاقی.یک واقعیت شیرین ...تو قشنگترین خاطره ی منی...

[حواصیل]

چرا نباید تو را دوست بدارم ...وقتی در قلبی سرد چنین آتشی گرم برافروخته ای ....

[حواصیل]

در قالب کدام شعر می‌شود دستانت را سرود که وزن تنهایی ام را  تحمل کند... دستهایت را دوست دارم....

[حواصیل]

تو همان گمشده ای هستی که جهانم بی تو  سرگردانی ست .. تو منجی بشری هستی که منم... ...

[حواصیل]

هنوز حرفهایت را یادم هست...مکث هات بین هر جمله...و اندوهی که  واژه هات بر قلب من می‌ریخت...

[حواصیل]

هیچ کس  نمی‌تواند مانع علاقه ی من به تو بشود حتی خودت....

[حواصیل]

دوستت دارم به هزار و یک دلیل ....

و هزار دلیلش این است که تو ..تویی...

[حواصیل]

هر چه از تو آيد خوش بود

خواهی شفا خواهی الم

[حواصیل]

از هر چه خواهی بگذر...

از دل تنگم نگذر  

[حسین138]

هم اکنون، حواصیل گفته است:

از هر چه خواهی بگذر...

از دل تنگم نگذر  

[حواصیل]

جهانم سرد و خاموش ....

نگاهم بیفروغ است....

و این آغاز ، فروپاشی ست..

[حسین138]

هم اکنون، حواصیل گفته است:

جهانم سرد و خاموش ....

نگاهم بیفروغ است....

و این آغاز ، فروپاشی ست..

بدتر از من شدی ک

[حواصیل]

احوال،... پریشانم 

ویرانه تر از هر بار

از خویش...گریزانم....

 

 

 

[حواصیل]

بخت خویش را آزمودم ...

من باید از  جهان استعفا میدادم ...

[حواصیل]

بالاخره به آن نقطه رسیدم ...

که از توهین دلگیر و از تحسین شاد نمیگردم ....

به خنثی ترین وجهی خنثی شده ام ....

[حسین138]

7 ساعت قبل، حواصیل گفته است:

بالاخره به آن نقطه رسیدم ...

که از توهین دلگیر و از تحسین شاد نمیگردم ....

به خنثی ترین وجهی خنثی شده ام ....

دوس داشتم اینو

[Reza]

در ۱۴۰۳/۱/۲۷ در 05:22، حواصیل گفته است:

دیشب گوشه ی اتاقم تنهایی ام را دیدم ، شبیه غول کوچکی بود سیاه با ناخن های دراز و چهره‌ی مغموم ...پریشانتر از خودم  ....چشمهای مرا دزدیده بود... من از قلب تنهایی ام  خودم را  می دیدم...از هم تفکیک نمی‌شدیم درحالی که روبروی هم بودیم ..من به او قدرت میبخشیدم و  او مرا منهدم میکرد... دستهای کبودش را روی سیبک‌گلویم‌ می‌فشرد نفسم بریده بود و او  با حنجره ام آواز های غمگین می‌خواند ....تنهایی ام را دوست دارم  هرچند قصد جانم را دارد....

 

عالی 

[حواصیل]

کاش

قبل ِ رفتن رد حرفهات رو پاک میکردی.