زهر

[حواصیل]

یک بغل گل بود و در دامان آغوشم نریخت

یک قدح می برد و در پیمانه ی هوشم نریخت

 

دوش گفتم ساقیا! امشب چه داری؟ گفت: زهر!

گفتمش کج کن قدح را ، دید می نوشم نریخت

[حواصیل]

مثل آن مرداب غمگینی که نیلوفر نداشت

حال من بد بود اما هیچ کس باور نداشت!

 

خوب می دانم که “تنهایی” مرا دق می دهد

عشق هم در چنته اش چیزی از این بهتر نداشت!

 

آنقدر می ترسم از بی رحمی پاییز که

ترس من را روز پایانی شهریور نداشت!

 

زندگی ظرف بلوری بود کنج خانه ام

ناگهان افتاد از چشمم، ولی مو برنداشت!

 

حال من، حال گل سرخی ست در چنگ مغول هیچ کس حالی شبیه من به جز “قیصر” نداشت!

[حواصیل]

من از عهد آدم تو را دوست دارم

از آغاز عالم تو را دوست دارم

 

چه شب ها من و آسمان تا دم صبح

سرودیم نم نم ؛ تو را دوست دارم

 

نه خطی ، نه خالی ! نه خواب و خیالی !

من ای حس مبهم تو را دوست دارم

 

سلامی صمیمی تر از غم ندیدم

به اندازه غم تو را دوست دارم

 

بیا تا صدا از دل سنگ خیزد

بگوییم با هم : تو را دوست دارم

 

جهان یک دهان شد هم آواز با ما :

تو را دوست دارم ، تو را دوست دارم

[حواصیل]

 

تو باشی، قهوه ای هم باشد کنارش فال هم باشد و در فنجان تلخم ذره ای اقبال هم باشد

 

چه میخواهد مگر دیوانه  از دنیا؟

در اوج قله ای باشد به پشتش بال هم باشد

 

من از خاطر نخواهم برد رنگ چشمهایت را

عسل فاسد نخواهد شد اگر صدسال هم باشد

 

تمنای کمک در عشق آسان نیست، این یعنی کسی حین سقوط از پرتگاهی لال هم باشد

 

نگو با خنده ترکم کن که لبخندت شگون دارد

توقع داری آدم در عزا خوشحال هم باشد؟!

[حواصیل]

گاهی نفس به تیزی شمشیر میشود

از هرچه زندگیست، دلت سیر میشود

[حواصیل]

بیچاره ترین قلب ... 

قلبی ست که بیهوده، عاشق است ...

 

[حواصیل]

تو تنها دری هستی، ای همزبان قدیمی

       که در زندگی بر رخم باز بوده ست.

تو بودی و لبخند مهر تو 

     به رویم نگاهی گشوده ست.

مرا با درخت و پرنده، نسیم و ستاره،.

 تو پیوند دادی.

تو شوق رهایی، به این جان افتاده در بند، دادی.

تو آغوش همواره بازی

  بر این دست همواره بسته

تو نیروی پرواز و آواز من،

بر فرازی  ، ز من نا گسسته.

تو دروازه ی مهر و ماهی!

تو مانند چشمی، که دارد به راهی نگاهی.

تو همچون دهانی، که گاهی

    رساند به من مژده ی دلبخواهی.

تو افسانه گو، با دل تنگ من، از جهانی

من از باده ی صبح و شام تو مستم

من اینک، کنار تو، در انتظارم

چراغ امیدی فرا راه دارم.

گر آن مژده ای همزبان قدیمی

   به من در رسانی

به جان تو، جان می دهم، مژدگانی

 

[حواصیل]

روزهایی که بی تو می گذرد

روزهایی که بی تو می گذرد

گرچه با یاد توست ثانیه هاش

آرزو باز میکشد فریاد

در کنار تو می گذشت ایکاش

 

فریدون مشیری

[حواصیل]

 

رهروان كوی جانان سرخوش‌اند

  عاشقان در وصل و هجران سرخوش‌اند

 

جان عاشق، سر به فرمان می رود

 سر به فرمان سوی جانان می رود

 

راه كوی می فروشان بسته نيست

  در به روی باده‌نوشان بسته نيست

 

باده ما ساغر ما عشق ماست

  مستی ما در سر ما عشق ماست

 

دل ز جام عشق او شد می پرست

  مست مست از عشق او شد مست مست

 

ما به سوی روشنایی می‌رويم

  سوی آن عشق خدايی می‌رويم

 

دوستان! ما آشنای اين رهيم

 می‌رويم از اين جدايیی وارهيم

 

نور عشق پاك او در جان ما

مرهم اين جان سرگردان ما

 

 

 

فریدون مشیری

[فندق]

mishe manam ye sher moarefi konam ? az nazare man shere zibaeie

[حواصیل]

5 دقیقه قبل، فندق گفته است:

mishe manam ye sher moarefi konam ? az nazare man shere zibaeie

لطف میکنید .

سپاس.

[فندق]

هم اکنون، حواصیل گفته است:

لطف میکنید .

سپاس.

زیر مجموعه ی خودم هستم

مثل مجموعه ای که سخت تهی ست

در سرم فکر کاشتن دارم

گرچه باغ من از درخت تهی ست

عشق آهوی تیزپا شد و من

ببر بی حرکت پتوهایم

خشمگین نیستم که تا امروز

نرسیدم به آرزوهایم

نرسیدن رسیدن محض است

آبزی آب را نمی بیند

هرکه در ماه زندگی بکند

رنگ مهتاب را نمی بیند

دوری و دوستی حکایت ماست

غیر از این هرچه هست در هوس است

پای احساس در میان باشد

انتخاب پرنده ها قفس است

وسعت کوچک رهایی را

از نگاه اسیر باید دید

کوه در رشته کوه بسیار است

کوه را در کویر باید دید

گرچه باغ من از درخت تهی ست

در سرم فکر کاشتن دارم

شعر را، عشق را، مکاشفه را

همه را از نداشتن دارم...

شاعر _یاسر قنبرلو -

[حسین138]

در ۱۴۰۲/۱۲/۱۳ در 20:10، فندق گفته است:

زیر مجموعه ی خودم هستم

مثل مجموعه ای که سخت تهی ست

در سرم فکر کاشتن دارم

گرچه باغ من از درخت تهی ست

عشق آهوی تیزپا شد و من

ببر بی حرکت پتوهایم

خشمگین نیستم که تا امروز

نرسیدم به آرزوهایم

نرسیدن رسیدن محض است

آبزی آب را نمی بیند

هرکه در ماه زندگی بکند

رنگ مهتاب را نمی بیند

دوری و دوستی حکایت ماست

غیر از این هرچه هست در هوس است

پای احساس در میان باشد

انتخاب پرنده ها قفس است

وسعت کوچک رهایی را

از نگاه اسیر باید دید

کوه در رشته کوه بسیار است

کوه را در کویر باید دید

گرچه باغ من از درخت تهی ست

در سرم فکر کاشتن دارم

شعر را، عشق را، مکاشفه را

همه را از نداشتن دارم...

شاعر _یاسر قنبرلو -

بسیار خوب