حمید مصدق چه کسی باور کرد ..جنگل جان مرا ..آتش عشق تو ...خاکستر کرد.

[حواصیل]

دلم برای کسی تنگ است

که همچو کودک معصومی

دلش برای دلم می‌سوخت

و مهربانی را نثار من می‌کرد.

افسوس آیا چه کس تو را

از مهربان شدن با من

مایوس می کند؟

 

به خود پناهم ده

که در پناه تو آواز رازها جاری ست

و در کنار تو بوی بهار می آید

 

آواز مهربانی تو با من

در کوچه باغ های محبت

مثل شکوفه های سپید سیب

ایثار سادگی است.

 

گاهگاهی که دلم می گیرد

پیشِ خود می گویم

آنکه جانم را سوخت

یاد می آرد از این بنده هنوز ؟

[numb]

12 ساعت قبل، حواصیل گفته است:

دلم برای کسی تنگ است

که همچو کودک معصومی

دلش برای دلم می‌سوخت

و مهربانی را نثار من می‌کرد.

افسوس آیا چه کس تو را

از مهربان شدن با من

مایوس می کند؟

 

به خود پناهم ده

که در پناه تو آواز رازها جاری ست

و در کنار تو بوی بهار می آید

 

آواز مهربانی تو با من

در کوچه باغ های محبت

مثل شکوفه های سپید سیب

ایثار سادگی است.

 

گاهگاهی که دلم می گیرد

پیشِ خود می گویم

آنکه جانم را سوخت

یاد می آرد از این بنده هنوز ؟

چقدر حرف دله آدمه این شعر...

[حسین138]

13 ساعت قبل، حواصیل گفته است:

دلم برای کسی تنگ است

که همچو کودک معصومی

دلش برای دلم می‌سوخت

و مهربانی را نثار من می‌کرد.

افسوس آیا چه کس تو را

از مهربان شدن با من

مایوس می کند؟

 

به خود پناهم ده

که در پناه تو آواز رازها جاری ست

و در کنار تو بوی بهار می آید

 

آواز مهربانی تو با من

در کوچه باغ های محبت

مثل شکوفه های سپید سیب

ایثار سادگی است.

 

گاهگاهی که دلم می گیرد

پیشِ خود می گویم

آنکه جانم را سوخت

یاد می آرد از این بنده هنوز ؟

عالی