وفق

[حواصیل]

احمد علی پانزده بود که مادرش را از دست داد...یک خواهر کوچک تر هم داشت .، غم خوردن را از همان موقع ها یاد گرفت ... وقتی که خانه ی شان سرد بود و بابا یشان مغموم ... خواهر انگار بعد مرگ مادر یک هو  از دختری ده ساله تبدیل به زنی سی ساله شد...دلسوز پدر و برادر...اوایل سخت ترین روزها بود ...گریه های شبانه ی پریا و کابوس‌های پدر... بعد ها توانستند کنار بیایند .‌.‌ این خاصیت آدمی ست زود با مسائل بغرنج  خودش را وفق می‌دهد.

وقتی سی ساله بود پریا عروس شد و او ماند و پدر... بعد رفتن پریا گریه های شبانه ی پدر و کابوس های احمد علی.... حالا دیگر غصه خوردن را خوب بلد بود و وفق دادن خودش را ... 

این‌ هم یک مدل زندگیست و اسمش سوختن تدریجی ست ... 

[numb]

دنیا زورش ب آدما میچربه 

چاره ای نیس جز این ک بذاری جریانش ب هر جهتی ک میخواد تو رو ببره...

[حسین138]

هم اکنون، maynotknow گفته است:

احمد علی پانزده بود که مادرش را از دست داد...یک خواهر کوچک تر هم داشت .، غم خوردن را از همان موقع ها یاد گرفت ... وقتی که خانه ی شان سرد بود و بابا یشان مغموم ... خواهر انگار بعد مرگ مادر یک هو  از دختری ده ساله تبدیل به زنی سی ساله شد...دلسوز پدر و برادر...اوایل سخت ترین روزها بود ...گریه های شبانه ی پریا و کابوس‌های پدر... بعد ها توانستند کنار بیایند .‌.‌ این خاصیت آدمی ست زود با مسائل بغرنج  خودش را وفق می‌دهد.

وقتی سی ساله بود پریا عروس شد و او ماند و پدر... بعد رفتن پریا گریه های شبانه ی پدر و کابوس های احمد علی.... حالا دیگر غصه خوردن را خوب بلد بود و وفق دادن خودش را ... 

این‌ هم یک مدل زندگیست و اسمش سوختن تدریجی ست ... 

زندگی سخته