ALIREZAW

آدم های اینجا هیچکدام شبیه تو نیستند ‏ دلتنگت که می‌شوم ‏ چشم هایم را می‌بندم ‏ باران را تجسّم می‌کنم ‏ تو زلال مهربانی ‏ مهربان زلالی

گرماى مردادىِ تنِ تو نفسِ هرکسى را مى گیرد و منم چه عاشقانه گرم مى شوم مى سوزم و دوباره هر مرداد عاشقت می‌شوم انگار

دیگر منتظر کسی نیستم هر که آمد ستاره از رویاهایم دزدید هر که آمد سفیدی از کبوترانم چید هر که آمد لبخند از لب‌هایم برید منتظر کسی نیستم از سر خستگی در این ایستگاه نشسته‌ام!

من رد بوی تو را می‌بوسم گنجشک های تشنه مرا بدرقه می‌کنند کودک از پی مادر مادر از پی کودک

به خودت نگیر شیشه‌ پنجره تمیزت می‌کنند که کوه را بی‌غبار ببینند و آسمان را بی‌لکه به خودت نگیر شیشه تمیزت می‌کنند که دیده نشوی!

می خواهم شروع شوم ازخودم تا تو که چه راه درازی را رسم کردیم و رسیدیم به ابتدای خود

گل اگر خار نداشت دل اگر بی غم بود اگر از بهر کبوتر قفسی تنگ نبود، زندگی، عشق، اسارت، قهر و آشتی، همه ی بی معنا بود

اکنون که گل سعادتت پربار است دست تو ز جام می چرا بیکار است می‌ خور که زمانه دشمنی غدار است دریافتن روز چنین دشوار است

این سینه پرمشغله از مکتب اوست و امروز که بیمار شدم از تب اوست پرهیز کنم ز هرچه فرمود طبیب جز از می و شکری که آن از لب اوست

خنده ات طرح لطیفیست که دیدن دارد ناز معشوق دل آزار خریدن دارد فارغ از گلّه و گرگ است شبان عاشق چشم سبز تو چو دشتی است! دویدن دارد شاخه ای از سر دیوار به بیرون جسته بوسه ات میوه ی سرخی است که چیدن دارد

مدتی شد کز حدیث اهل دل گوشم تهی است چون صدف زین گوهر شهوار آغوشم تهی است از دل بیدار و اشک آتشین و آه گرم دستگاه زندگی چون شمع خاموشم تهی است

تابه فکر خود فتادم، روزگار از دست رفت تا شدم از کار واقف، وقت کار از دست رفت تا کمر بستم، غبار از کاروان بر جا نبود از کمین تا سر برآوردم، شکار از دست رفت

ما نام خود ز صفحه دلها سترده ایم از دفتر جهان ورق باد برده ایم چون سرو تازه روی در این بوستان سرای در راه سرد و گرم جهان پا فشرده ایم نزدیکتر ز پرده چشم است از نگاه راهی که ما به کعبه مقصود برده ایم از صبح پرده سوز خدایا نگاهدار این رازها که ما به دل شب سپرده ایم هر نقش نیک و بد که در آئینه دیده ایم صائب ز لوح خاطر روشن سترده ایم

جادوی لبخند شما که زیبایید تا مردان زیبایی را بستایند و هر مردی که به راهی می‌شتابد جادویی لبخندی از شماست و هر مرد در آزادگی خویش به زنجیر زرین عشقی ست پای‌بست عشقتان را به ما دهید شما که عشقتان زندگی‌ست! و خشمتان را به دشمنان ما شما که خشمتان مرگ است

یارانِ من بیایید با دردهایِتان و بارِ دردِتان را در زخمِ قلبِ من بتکانید. من زنده‌ام به رنج… می‌سوزدم چراغِ تن از درد… یارانِ من بیایید با دردهایِتان و زهرِ دردِتان را در زخمِ قلبِ من بچکانید

من پناهنده ام به مرزهای تنت و من همه جهان را در پیراهن گرم تو خلاصه می کنم مثل درختی که به سوی آفتاب قد می‌کشد همه‌ وجودم دستی شده است و همه‌ دستم خواهشی: خواهش تو چه بی تابانه میخواهمت! تو را دوست دارم و این دوست داشتن حقیقتی است که مرا به زندگی دلبسته می کند

بُهتان مگوی که آفتاب را با ظلمت نبردی در میان است آفتاب از حضورِ ظلمت دلتنگ نیست با ظلمت در جنگ نیست ظلمت را به نبرد آهنگ نیست چندان که آفتاب تیغ برکشد او را مجالِ درنگ نیست همین بس که یاری‌اش مدهی سواری‌اش مدهی

آری، با توام من در تو نگاه می کنم در تو نفس می کشم و زندگی مرا تکرار می کند بسان بهار که آسمان را و علف را پاکی آسمان در رگ من ادامه می‌یابد

اندیشیدن در سکوت آن که می‌اندیشد به‌ناچار دَم فرو می‌بندد اما آنگاه که زمانه زخم‌خورده و معصوم به شهادتش طلبد به هزار زبان سخن خواهد گفت

گر بدین‌سان زیست باید پست من چه بی‌شرمم اگر فانوسِ عمرم را به رسوایی نیاویزم بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه‌ی بن‌بست. گر بدین‌سان زیست باید پاک من چه ناپاکم اگر ننشانم از ایمانِ خود، چون کوه یادگاری جاودانه، بر ترازِ بی‌بقایِ خاک

زیر باران بیا قدم بزنیم عمر شب را شبی رقم بزنیم خسته‌ایم از سکوت حنجره‌ها زیر باران بیا که دم بزنیم

جان من سنگدلی ، دل به تو دادن غلط است بر سر راه تو چون خاک فتادن غلط است چشم امید به روی تو گشادن غلط است روی پر گرد به راه تو نهادن غلط است

قیمت اهل وفا یار ندانست دریغ قدر یاران وفادار ندانست دریغ درد محرومی دیدار مرا کشت افسوس یار حال من بیمار ندانست دریغ

احوال دل، آن زلف دو تا داند و من راز دل غنچه را، صبا داند و من بی من تو چگونه ای، ندانم؟ اما من بی تو در آتشم، خدا داند و من

ای زخم کهنه ای که دهان باز کرده ای چون دیگران بخند به غم های ما توهم تاوان عشق را دل ما هرچه بود داد چشم انتظار باش در این ماجرا توهم