AHOM

درون سينه آهي سرد دارم رخي پژمرده رنگي زرد دارم ندانم عاشقم ، مستم ، چه هستم ؟ همي دانم دلي پر درد دارم

آنکس که درد عشق بداند اشکی بر این سخن بفشاند: این سان که ذره‌های دل بی‌قرار من سر در کمند عشق تو‌ جان در هوای توست شاید محال نیست که بعد از هزار سال روزی غبار ما را آشفته پوی باد؛ در دوردست دشتی از دیده‌ها نهان بر برگ ارغوانی پیچیده با خزان یا پای جویباری چون اشک ما روان پهلوی یکدیگر بنشاند! ما را به یکدیگر برساند!

بر ماسه‌ها نوشتم : دریای هستی من از عشق توست سرشار این را به یاد بسپار بر ماسه‌ها نوشتی : ای همزبان دیرین این آرزوی پاکیست اما به باد بسپار

سلام گزینه 1

لایک

لایک

شعر زمستان نیمایوشیج در شب سرد زمستانی کوره ی خورشید هم، چون کوره ی گرم چراغ من نمی­سوزد و به مانند چراغ من نه می افروزد چراغی هیچ، نه فرو بسته به یخ ماهی که از بالا می افروزد … من چراغم را در آمدرفتن همسایه­ام افروختم در یک شب تاریک و شب سرد زمستان بود، باد می پیچید با کاج، در میان کومه­ها خاموش گم شد او از من جدا زین جاده­ی باریک و هنوز قصه بر یاد است وین سخن آویزه­ی لب: که می افروزد؟ که می سوزد؟ چه کسی این قصه را در دل می اندوزد؟ در شب سرد زمستانی کوره ی خورشید هم، چون کوره ی گرم چراغ من نمی سوزد.

خانه‌ام ابري است يکسره روي زمين ابري ست با آن. از فراز گردنه خرد و خراب و مست باد مي‌پيچد. يکسره دنيا خراب از اوست و حواس من! آي ني‌زن که ترا آواي ني برده‌ست دور از ره کجايي! ... نیما یوشیج

ترا من چشم در راهم شباهنگام که می گیرند در شاخ تلاجن سایه ها رنگ سیاهی وزان دلخستگانت راست اندوهی فراهم ترا من چشم در راهم، شباهنگام.در آندم که بر جا دره ها چون مرده ماران خفتگانند در آن نوبت که بندد دست نیلوفر به پای سرو کوهی دام گرم یاد آوری یا نه من از یادت نمی کاهم ترا من چشم در راهم نیما یوشیج

شب نیست که از دیده نرانی خونم دیری‌ست که من با تو ز خود بیرونم گفتی به فراق نازنینان چونی ؟ وقت است که آیی و ببینی چونم "نیما یوشیج"

لایک

و رسالت من این خواهد بود تا دو استکان چای داغ را از میان دویست جنگ خونین به سلامت بگذرانم تا در شبی بارانی آن ها را با خدای خویش چشم در چشم هم نوش کنیم

زیبا هستید که زیبا میبینم زنده باشی

زیبا که هستید زیبا تر میشید

چه قانون زیبایی

مرسی

ترجیح میدهم با کفشهایم در خیابان راه بروم و به خدا فکرکنم تا این که در مسجد بشینم و به کفشهایم فکر کنم دکتر علی شریعتی

دستانم بوی گل میدادند مرا به جرم چیدن گل محکوم کردند. نگفتند که شاید گلی کاشته است. دکتر علی شریعتی

وقتی کبوتری شروع به معاشرت با کلاغها می کند پرهایش سفید می ماند ولی قلبش سیاه میشود دکتر علی شریعتی

به سه چیز تکیه نکن غرور، دروغ و عشق آدم با غرور می تازد با دروغ می بازد و با عشق می میرد.

جامعه 2 طبقه دارد: 1-طبقه ای که می خورد و کار نمی کند 2-طبقه ای که کار می کند و نمی خورد

مادرم میگفت عاشقی یک شب است و پشیمانی هزار شب؛ هزار شب است پشیمانم که چرا یک شب عاشقی نکرده ام

هرگز از کسی که همیشه با من موافق بود ، چیزی یاد نگرفتم . . .

لایک

پول هم مهمه