ژاوی+ سوءتفاهم

[حواصیل]

وقتی طلب کاری های ذهنی ما از جهان و پیرامون و حتی خویشتن ... تلنبار می‌شود، یک منِ مستبد فرمان ذهن ما را به صورت گفتگوی با خویش  در دست می‌گیرد. همه ی آن عدم وصول ها می‌شود نا امنی ذهنی، آن وقت  در حال کشمکش با خودِ درونی خویشیم. و در این هنگامه اگر شخصی بی توقع و اتفاقی و بی اطلاع از این احوال ، دیوار انزوای ما را فروریزد، و بخواهد باران مهر باشد ،  بی ثباتی ها و ناکامی ها و زخم های التیام نیافته ...سبب بروز یک جبهه ی پایدار مقاوم  در برابر این  هوای تازه  می‌شود. چون نیاموخته بی توقع ببخشد... پذیرای  بخشش هم نیست ...پس تعلق را به تعهد تعبیر می کند،تعداد این انسانهایی که سراپا مهربانی اند بدور از مِنت آنقدر کم است که  دیدن این آدمها آن قدر دور از ذهن ماست  که اگر یک نفر حوالی ما پرسه بزند هزار فکر آلوده درباره ی او خواهیم داشت ..‌ چون این جور محبت ها را هرگز لمس نکرده ایم ....بعضی آدمها عاشق زیستن هستند، با نگاهی ساده و دلی ساده تر،،، پنجره ی تفکرمان را سمت نور و روشنی و اعتماد بگشاییم و اجازه بدهیم نسیم معرفت جانمان را طراوت بخشد...