دیالوگ های ماندگار ؛

[فندق]

«همه آدم‌ها اعتیاد دارند و‌ تمام معتادها در آرزوی یک‌ چیزند: گریز از واقعیت‌.»
 

سنگ، کاغذ، قیچی/آلیس فینی

[فندق]

- وقتی برای وصفش دست به دامن شعر میشی!
«برای چشم تو باید به زندگی جان داد
برای وصف تو باید به شعر میدان داد»

[فندق]

«اگر بدانم خودم چه می‌خواهم، می‌روم دنبالش اما نمی‌دانم. حتی نمی‌دانم نامم از آن کیست. خانه‌ام چرا خانه‌ام نیست و یک دهن‌کجی بزرگ است؟ نمی‌دانم اصلا چرا اینجا باید باشم؟!»
 

سناپور.

[فندق]

«نه آرامشت را به چشمی وابسته کن، نه دستت را به گرمای دستی دلخوش چشم‌ها بسته می‌شوند و دست ها مشت می‌شوند و تو می‌مانی و یک دنیا تنهایی.»
 

فروغ فرخزاد.

[فندق]

«کاش می‌توانستم همچون خوب‌ترین دلقکان جهان، تو را سخت و طولانی بخندانم.»
 

از نامه‌های نادر ابراهیمی به همسرش.

[فندق]

«هر قدر که به غم‌ میدان بدهی، میدان می‌طلبد و بازهم بیشتر و بیشتر. هر قدر در برابرش کوتاه بیایی، قد می‌کشد، سلطه می‌طلبد، و له می‌کند.»
 

نادر ابراهیمی.

[فندق]

«هرچی دلبستگی‌های فرد بیشتر ،باشه زندگی کمرشکن‌تر میشه و رنجی که فرد موقع جدایی از این دلبستگی‌ها باید تحمل کنه هم بیشتر میشه شوپنهاور و بودایی‌ها هر دو معتقدن فرد باید خود رو از دلبستگی‌هاش جدا کنه.»
 

درمان شوپنهاور/اروین د یالوم

[فندق]

«دلم گرفته است به ایوان می‌روم و انگشتانم را بر پوست کشیده‌ی شب میکشم چراغ‌های رابطه تاریکند؛ کسی مرا به آفتاب معرفی نخواهد کرد. کسی مرا به میهمانی گنجشک‌ها نخواهد برد. پرواز را به خاطر بسپار، پرنده مردنی‌ست.»
 

فروغ فرخزاد.

[فندق]

«‏من استاد سخن ‌گفتن در سکوتم. در تمام زندگی‌ام با سکوت سخن گفتم و سر تا سر تراژدی‌های زندگی‌ام را ساکت زیسته‌ام!»
 

داستایفسکی.

[فندق]

«به خود میگفتیم آیا این بدن من است؟ این که جسدی بیش نیست. بله ما دیگر چیزی جز استخوان‌هایی پوشیده در پوست نبودیم. جمعیتی بودیم که در پشت سیم‌های خاردار و درون کلبه‌های گلی گله وار نگهداری میشدیم جمعیتی که هر روز بخشی از آن میپوسید و فاسد میشد و دیگر رمقی برایش نمانده بود.»
 

ویکتور فرانکل.

[فندق]

«پس از تمام این رویدادها دانستم دیگر به جایی رسیده‌ام که زیستن، برایم سخت‌تر از مُردن است.»
 

محمدحسن علوان.

[فندق]

«ما هرچه را که باید از دست داده باشیم، از دست داده‌ایم.»
 

فروغ فرخزاد.

[فندق]

«هرگز به هیچ‌کس اعتماد نکن، دانیل. به‌خصوص افرادی که همیشه تحسینشون می‌کنی و‌ در ذهنت بزرگترین انسان‌ها هستن. همیشه همون آدم‌ها بیشترین بار رنج‌ و درد را روی دوشت میگذارن و تو را به سمت بدترین مصیبت‌ها هدایت می‌کنن.»
 

سایه‌ی باد/کارلوس ثافون

[فندق]

«آدم‌های مبتلا به رنجی عمیق وقتی که شاد هستند رنج‌شان آشکار می‌شود،‌ طوری به شادی می‌چسبند که انگار از سر حسد می‌خواهند بغلش کنند و خفه‌اش کنند.»
 

آلبرکامو.

[فندق]

«چیزی که تحمل‌ناپذیر است، حس میکردم از همه‌ی این مردمی که میدیدم و میانشان زندگی میکردم دور هستم. ولی یک شباهت ظاهری، یک شباهت محو و دور، و در عین حال نزدیک، مرا به آنها مربوط میکرد.»
 

صادق‌ هدایت.

[فندق]

«وقتی تو نیستی، مثل بچه کوچولویی که دور از مادرش بهانه میگیرد و باید دلش را با بازیچه‌ای خوش کرد و فریبش داد، ناچارم که خود را با یاد لحظاتی که با تو بوده‌ام، با خاطره‌ی حرف‌هایت، خنده‌هایت، اخم‌هایت، آن خدایا خدایا گفتن‌هایت که من چقدر دوست دارم و از شنیدن آن چه اندازه لذت میبرم.»
 

از نامه‌های شاملو به آیدا.

[فندق]

«حافظه‌ی آدم، در  ندارد که آدم‌ها برای رفت و آمدشان اجازه بگیرند. در زندگی هر کس، چند نفری هستند که برای رد شدن از مرزِ ذهن، ویزا لازم ندارند و خواسته و ناخواسته، همه جا با او هستند، تا پای گور هم.»
 

بعد از پایان/فریبا وفی

[فندق]

«از میان پلکهای نیمه باز خسته دل نگاه می کنم: مثل موجها تو از کنار من دور می‌شوی... باز دور می‌شوی. روی خط سربی افق یک شیار نور می‌شوی.»
 

فروغ فرخزاد.

[فندق]

«وقتی کسی را پیدا می‌کنید که تا این حد شما را از خود بی‌خود می‌کند، کسی که می‌توانید به او خیره شده و به حرفش گوش کرده و بدون اینکه گذشت زمان را بفهمید با او صحبت کنید، کسی که همیشه در فکرتان باشد، این احتمال وجود دارد که به او معتاد شده باشید.»
 

به امید دل بستم/لنکالی

[فندق]

«چگونه می‌شود به شاخه‌ی شکسته فهماند
که باد عذرخواهی کرده است؟»

__محمود درویش.

[فندق]

چه خنجرها که از دل‌ها گذر کرد...

#هوشنگ_ابتهاج

[فندق]

به پایان آمد این رویا، جهانم در غمت باقیست

#زهرا_عسگری

[فندق]

گفتند که دل زنده شود با نفسِ عشق
من مُردم و ای عشق به دادم نرسیدی

#مریم_جلالوند

[فندق]

دورم ز تو ای نگار، خاکم بر سر

#فیاض_لاهیجی

[فندق]

من از جهان به تو مشتاقم ای پَری رُخسار

#جهان_ملک_خاتون