لطفا ذیل این پست کامنت نگذارید، وقتی زمان از دست رفته بود...

[حواصیل]

افکار م خطی خطی ست ، ترتیب ندارد، اگر خواندی خودت نظم ببخش به واژه های عاصی،  اگر هنوز بخشیدن بلدی ! از دلتنگی زیاد بی‌پروا به خیابان‌ها، به عابرها به آخرین بارش برف ،به زمزمه های خواننده های پولکی ، به هر چه این غم را دور کند چنگ زده ام، چه رسوا شده ام... بی آبرویی مرا بگذار پای آتشی که زندگیم را سوزاند.

[حواصیل]

شادمان چون آهویی رها از بندها ، به سمت تو دوید. آن رویا که دخترک یتیم آرزویش بود در چشمهای کهربایی تو خلاصه بود. شهد شیرین محبت هات ...غمِ تمام عمر را زدود. ای پناه ِ امن ..

[حواصیل]

به انتهای داستان رسیده ام ..

شبیه آدمی که در دل سیاه شب به سمت چاه میدود.

تمام شد. ... همین .

[حواصیل]

 یک خیال ِ خام نبود،  که برود از نظر

مستی پیک های پیاپی نبود، 

که بپرد از سَر 

او نسیم صبح بهار بود در نگاه ِباغ

عطر شکوفه های انار .....

شعری از مولوی که همایون خوانده باشد در دستگاه شور...

 و دنیا بعد او چقدر خالی ست...

 

 

ویرایش شده 13 خرداد توسط حواصیل

[حواصیل]

ای  عشق کجایی که چنین‌زار و غریبم 
حسرت زده ام نیست ز تو هیچ نصیبم

بیمار توام ، کاش دوایی بفرستی
وقتی که  تو باشد چه نیازی به طبیبم! 

[حواصیل]

 چون ندارم با خلایق الفتی

خلق پندارند ما دیوانه ایم