باتو خیال میکنم که دویدم سراسر دشت .... با تو قدم زده ام در کوچه های رشت... با تو خیال میکنم رفته ام بهشت...دیگر تمام شده ، رنج ِ سرنوشت

[حواصیل]

چقدر در زندگی دست رد به سینه مان خورد ،،، ولی اصلا اهمیتی نداشت ، آخر چه کسی اهمیتی به سردی نگاه رهگذر ها یا نسیه ندادن بقال ِ سرکوچه ، یا اخم ِ کارفرمای اخمو،،، یا سردی نگاه منشی طلبکارِ دکتر می‌دهد...اصلا آدم با این چیزها دلخور نمی‌شود...اما خدا نکند این دست همان دستی باشد که بارها توی خیالت پناهت شده ،... توی سینه ی آدمهای احساسی دل عجیبی ست... آرام‌تر به سینه شان بکوبید،،،... آرام تر ترکشان کنید...آنها فقط عاشقند..همین،