عنکبوت بر مغزم تار تنیده بود

[حواصیل]

خودم را در چارچوب عقاید نخ نما مثل پروانه ای اسیر عنکبوت سیاهی با تارهای چسبناک می یابم.  مچاله میشوم،  انگشتان دردناکم لابلای موهای نقره ای گیر کرده.. خسته از  بودنم.  خسته از این من ِِ مستاصل... پرواز را گم کرده ام،  بالی برای پریدن نیست،،، به تو  فکر میکنم، میان پنهانی ترین دقایقم  اگر چشم هات نبود بی تردید از من جز یک دیوانه ی خونین ِِ بی سرانجام چه می ماند.؟ کاش را بغل میکنم،  کاش های بودن تو را... کجاست دستهات،  دستهای گرم و عزیزت...