واگویه

[حواصیل]

خودت را میکشی کنار،  از جاه طلبی ها،  بلند پروازی ها، زیاده خواهی ها،  تظاهر ها،  آنوقت تازه میفهمی چقدر آزادی،  شانه هایت از بار سنگین تمایل آزاد شده،  عقل خود را رها میابد،،،  اما دل قصه ش فرق میکند،  دل وقتی اگاه شد تنهایی را عمیقتر درک میکند، عقل ازاد شده از قیدها،، انگار می پیوندد به دل،،،  جهان میشود عدالت خواهی،  هم نوع دوستی،  عشق،،، یک  عشق،، در معنای گسترده،،،  و گاهی این جور وقتها سایه ی یک نفر را حوالی دلت میبینی،  گرچه کمرنگ میشود اما هست،  یک آه میشود موقع به خاطر آوردنش، یک زُل زدن به نقطه ای نامعلوم،،،  یک سکوت میان جمع، یک         بی تقلایی میان هیاهوها،،، چه طور بگویم،  یک غم ِِ دلپذیر.  بگذریم.