شعری از بانو مستوره اردلان

[حواصیل]

 

خدا کند رخ چون ماه انورش بینم
به کام دیده و دل بار دیگرش بینم

چه خوش بود که شود مست و من در آن مستی
به کف صراحی و بر لعل ساغرش بینم

خلل فتد به دل و دین من، یقین دانم
نعوذ بالله اگر چشم کافرش بینم

خدای را ندمد تا بروز حشر سحر
شبی که همچو دل خویش در برش بینم

مرا به ساحت گلشن چه کار؟ (مستوره)
اگر رخ گل و قدٌ صنوبرش بینم 

مستوره اردلان