چشم هایت دلبری آغاز کرد، جنگلی مدهوش شد

[حواصیل]

جنگل.. چشم های سبزش را گشوده بود، چشمان تو را دید... خجل شد،  باران نم نمک بارید.. عطر وحشی و بکری، خط بطلان میکشید بر گرانترینِ عطور. نسیم  از پیرهنت  گذشت... زندگی از حرارت وجودت سرشار بود،،، لبخندت شادی زیستن را دوچندان میکرد، چه زیباست دلدادگی،،، امیدی جان بخش در دل ِِ تاریکی...  و تنها آن لحظه ست که زندگی آغاز میشود،  سرم از تو پر شده، مثل خوردن یک پیک از تلخ ترین شراب ِسُکر آورِجهان...  ای که از تو به تو درگریزم،

[حواصیل]

در ۱۴۰۲/۷/۲۰ در 10:35، حواصیل گفته است:

جنگل.. چشم های سبزش را گشوده بود، چشمان تو را دید... خجل شد،  باران نم نمک بارید.. عطر وحشی و بکری، خط بطلان میکشید بر گرانترینِ عطور. نسیم  از پیرهنت  گذشت... زندگی از حرارت وجودت سرشار بود،،، لبخندت شادی زیستن را دوچندان میکرد، چه زیباست دلدادگی،،، امیدی جان بخش در دل ِِ تاریکی...  و تنها آن لحظه ست که زندگی آغاز میشود،  سرم از تو پر شده، مثل خوردن یک پیک از تلخ ترین شراب ِسُکر آورِجهان...  ای که از تو به تو درگریزم،

  هنوز یاد تو در سرم غوغا میکند... تو همه ی آنچه خواهم خواست از دنیا....