پدر؛حلقه گم شده روابط خانواده

[Topaz]

پدر؛حلقه گم شده روابط خانواده

(پاسخ سوالات بسیاری از پدران و مادران)

 

چند روز پیش به همراه والدین جلسه ای داشتیم، تصور کنید از بیست مادر حاضر درجمع سه نفر گفتن که دخترهای ما حاضر نیستن با پدرشون تنها باشن، پدرشون کارهاشون رو انجام بده و تمام کارها با مادره. یعنی دختر حتی حاضر نیست پدرش یه لیوان آب بهش بده فقط میگه مامانم..‌ 

حالا بنظرتون این از کجا نشات میگیره؟ چی باعث میشه که بچه فکر میکنه مراقب اول و آخرش مامانشه و پدر نقش مهمی این وسط نداره؟ بیایید قضیه رو از چند بعد نگاه کنیم.

 اولین نکته ای که بنظر میاد شغل پدر و حضور کمرنگش در خونه هست. ولی این توجیه کننده این نیست که کلا بچه رو کنار بذاره و مسئولیت رو کامل به دوش مادر بندازه. چون بچه ها باید این اطمینان رو داشته باشن که پدرشون تحت هر شرایطی در دسترسشون هست و این عدم ارتباط و یا ارتباط کمرنگ واقعا خطرناکه و حس اطمینان رو در کودک از بین میبره. 

نکته دوم و مهمتر به مادران برمیگرده. اینکه از همون بدو تولد بچه فکر میکنن پدرها از پس مراقبت برنمیان و خودشون سینه سپر میکنن و تمام کارها رو به عهده میگیرن. پدر هم بعد یه مدت سرخورده و دلسرد میشه و کلا کنار میکشه. بچه هم ناخوداگاه به طرف مادر کشیده میشه و کوچکترین کمکی از پدر رو قبول نمیکنه. 

این وسط مادر که فرسوده میشه هیچ رابطه پدر و فرزندی هم نابود میشه. نکته جالب اینه که تحقیقات نشون دادن پدرا دقیقا به خوبی مادرها از بچه ها مراقبت میکنن و اونا هم حساسیت مشابهی رو کودک دارن. 

 

دوستان عزیز که مشکل مشابه دارین لطفا فعالیت های دسته جمعی تدارک ببینید مثل بازی های فکری، در ابتدا همه شروع به بازی یا فعالیت خاص کنید بعد از یه مدتی شما کنار بکشید و به بهونه ای از جمع جدا بشید تا کودک با پدر تنها بمونه. البته مدام سرکشی کنید و بهشون توجه نشون بدین. 

اجازه ندین دیوار بین پدر و کودک از این بلندتر بشه. 

پی نوشت ادمین: اگر فعالیت مشترک دیگه ای به ذهنتون میرسه انجام بدین.