مقاله psycology today

[Topaz]

‏این مقاله psycology today درباره «درسهایی که ما از والدین خودمون راجع به رابطه یاد میگیریم» رو بهتون توصیه میکنم که بخونین. مقاله نکته های خیلی خوبی داره، اولش از این میگه که ما در بدو تولد مثل صفحه خالی هستیم که شخصیت و فردیتمون رو محیط اطراف شکل میده و بالطبع با تماشای خانواده ‏که اولین حلقه ادمهای اطرافمون هستن، یادگیریمون شروع میشه. کسانی که در خانواده های مشکل دار و نا متعارف بزرگ میشن، معمولا پدر و مادرهایی دارن که خودشون هم قربانی آسیبهای مختلف درمان نشده هستن و به زمانی تعلق دارن که امکان درمانی براشون وجود نداشته.

 

‏مقاله سه تا درسی رو مطرح میکنه که ما از والدینمون یاد میگیریم و در روابطمون به کار می‌بندیم:

-اینکه لایق چی هستیم: بچه ها از همون سنین کم و با چشمان کوچیکشون، با تماشای والدینشون جذب میکنن که در رابطه لایق چی هستن. اگر دختر کوچولویی مادرش رو ببینه که همیشه تنهاست و گریه میکنه ولی ‏پدرش رو ترک نمیکنه، حالا یا نمیخواد یا قادر نیست، ممکنه فکر کنه که این رفتار قابل پذیرش یا قابل بخششه.

 

-اینکه ما چطور ارتباط برقرار کنیم. به عنوان انسان ما همواره با هم در حال ارتباط برقرار کردنیم، حالا چه به روشهای کلامی، یا با زبان بدن، تیکه انداختن های طعنه امیز، آه کشیدن، در ‏رو به هم کوبیدن یا حتی قهر کردن. در خونه‌ای که این روشها برای برقراری ارتباط استفاده میشه، بچه‌ها یاد میگیرن و بعد ها در رابطه خودشون اینها رو به کار میبرن. اینجوریه که مثلا ممکنه بشنوین که فلانی همش قهر میکنه، باباش هم همینطوره! 

 

- اینکه نقش ما چیه. نقش هرکس از جاهای مختلف شکل ‏میگیره ولی در درجه اولش خانواده است. باور و ایمان و جنسیت چیزهاییه که به شکل گیری انتظارات در روابط دامن میزنه. بچه ای که تو خانواده‌ای بزرگ شده که ارزشی برای زن قائل نیست ممکنه حس کنه صداش داخل خونه هم شنیده نمیشه. یا پسری که شاهده که پدرش ساعتهای خیلی طولانی کار میکنه و هیچ زمانی برای خودش و خانواده نداره، ممکنه فکر کنه نقشش همینه.

 

درمان شدن از گذشته‌ای که داشتیم به معنی سرزنش بقیه نیست، بلکه یادگیری و فهمیدنه. آگاهی اولین قدم در راه اصلاح الگوهای اشتباه و شکستن چرخه انتقالشون به نسلهای بعده. /دیکتاتور

.