خود نوشت ها

[Aftaabgardaan]

قوامی دارد می خواند: 

" ...تو ای پری کجایی که رخ نمی نمایی..."

و من مثل همیشه پشت این پنجره زمستان زده نشسته ام. مقابل خیابانی در انتظار برف و سکوت. سپیدی و سکون.

 

آسمان اینجا قهر کرده انگار. سپیدی و نور و امید را نمی رساند بر سر و کوی این بوم. 

 

چای ریخته ام. چای داغ. پشت این پنجره غبارآلود می چسبد. باد سرگردان می وزد میان شاخه های عریان. آفتاب دل مرده هم دارد می تابد از لابه لای همین شاخه های لخت سرمازده.

 

 

چای داغ را به لبانم نزدیک می کنم. به لبان دلچسب و گرم تو. بخار چای می زند. مه گرفته جلوی چشمانم و من می دانم که کجایی.

 

تو همین جایی. در کنارم. روی لب های من نشسته گرمی لب های تو. 

 

قرار نیست جایی بروم. قرار نیست جایی بیایی. من چشم می بندم و تو را می طلبم در هر کجای جانم که بخواهم. با هر قسمت روحم که بخواهم.

 

گاه با قهوه ای تلخ. گاه با چای داغ. گاه با آهنگ جادویی الهه ناز بنان یا....

 

کافی ست چشمانم تا نگاه تو سفر کند. همین!

 

(زمستان 1400)