خاطره ی فرسایش روان

[Aftaabgardaan]

یه همسایه‌ داریم که‌ خیلی روی روانمه..همش ادعاست .. یعنی کسی ازش چیزی نمیپرسه کسی کاری باهاش نداره .. خودش بی دلیل میاد مدعی چیزایی میشه که اصلا مهم نیست:)... توی هر لحظه میخواد گیرت بیاره و دارایی هاش رو بکنه توی چشمت! شبیه بعضی از منشی مطب هایی میمونه که بیشتر توی ژست دکترن تا خود اون دکتر بی نوا.. 

 

یعنی حساب کن یه طوری میگه زمینِ خونه قبلیمون هزار و چهارصد متر بود، انگار حالا کلش مال ایشونه! داداش کلا یه واحد از چند ده واحد مال شما بوده دیگه شبیه سازنده ها چرا برخورد میکنی:))

 

یا مثلا وقتی توی پارکینگ میبینیمش و چونه اش گرم میشه.. به دخترش نمیگه برو زیر قابلمه رو خاموش کن.. میگه برو زیر قابلمه که پر از گوشته رو خاموش کن:)))))))))))))))))))))))

 

هر سری که میبینمش حس میکنم داره شوخی میکنه:))) ولی جدیه!

 

کاملا مصداق اون جوکه است که میگه "باید میرفتم سر قرار، دنبال سوئیچ مازراتیم بودم که پام پیچ خورد آیفون سیزده‌ام از دستم پرت شد ‌خورد به میله ی استخر ویلامون توی نیاوران!"

 

درد!:))))))))))))))))))))))))))) 

 

شصت ساله شدی خانوم، رها کن دیگه! متوجه نشدی واقعا اینا مهم نیست؟:)))

 

بدبخت عروسش! چی میکشه بی نوا..

یا میگه: "ما هر فصل، میوه های خارجی رو از جای خاصی میگیریم میخوریم چون برای سیستم ایمنی خیلی خوبه واقعا!" [با ژست پروفسور سمیعی]

یک نمونه جدید از افاضاتی که اخیرا ازش شنیدم و پرهام و پرهای سیستم ایمنیم هم ریخت...

خب عامو بگو خوشمون اومد خوردیم دیگه!..

 

میگن اواخر دهه شصت که تازه طرف مبل می‌خره از پنجره سرشو میاره بیرون داد میزنه "جعفر، بازی بسه بیا خونه، بشین رو مبل!" ... همینه!

واقعا برای لحظاتی آدم فکر میکنه دارن شوخی میکنن:)))