HosseiN

6

اول دختره بعد پسره . چون طبیعتا دختر مهمتر از پسر هست

D

تیر - وفادار که همه هستن اما بستگی به طرف مقابل داره چطور باشه اگه خوب نباشه کم کاری کنه خیانت میشه. ولی خصوصیت اصلیشون زودرنج بودن و مهربانی هست . پسراش یه جنتلمن واقعی هستن

من هیچی به فکرم نمیاد چرا D :

احسنت سعیده خاتون

سلام مرسی خبری ازت نیست خوشحال شدم دیدمت بیا اونور پیشه ما گاهی

Niloofar jion Mobarak Bashe

vase khodam tang nashode jojoyi ?

عشق که ندارم اما خودم تیر هستم . از همین تریبون هرکی عاشقمه میتونه اعلام حضور کنه !!

بسیاری از ما وقتی اسم لینوکس را می‌شنویم، یک سیستم‌عامل پیچیده را تصور می‌کنیم که فقط برنامه‌نویسان حرفه‌ای از آن استفاده می‌کنند؛ ولی لینوکس آن‌قدرها هم ترسناک نیست! لینوکس یک خانواده‌ی بزرگ از سیستم‌عامل‌‎های متن باز مبتنی بر یونیکس است که همگی روی Kernel یا هسته‌ی لینوکس نوشته شده‌اند. لینوکس چندین توزیع یا distribution دارد که اوبونتو، فدورا، مینت و دبیان چند نمونه‌ی معروف از آن‌ها هستند. از سال 1991 که لینوکس برای اولین بار معرفی شد، به طور پیوسته محبوبیت آن افزایش یافته است که شاید بزرگ‌ترین دلیل آن هم این باشد که لینوکس ذاتاً متن باز است؛ یعنی هرکسی می‌تواند مطابق میل خودش در آن تغییراتی ایجاد کند و توزیع اصلاح‌شده‌ی خود را با نام خودش منتشر کند. هنگام استفاده از لینوکس، نیاز به استفاده از شل یا پوسته دارید؛ شل رابطی است که دسترسی به سرویس‌های سیستم‌عامل را برای شما امکان‌پذیر می‌کند. اکثر توزیع‌های لینوکس از یک رابط کاربری گرافیکی یا GUI به عنوان شل استفاده می‌کنند، که دلیل اصلی آن هم راحت‌تر کردن استفاده از سیستم‌عامل برای کاربران است. با این وجود، اکثر اوقات بهتر است از رابط کاربری خط فرمان (CLI) یا همان ترمینال لینوکس برای انجام کارهای مختلف استفاده کنیم، چون این رابط نسبت به GUI قدرتمندتر و موثرتر است. بعضی کارها که ممکن است در GUI به طی‌کردن چندین مرحله نیاز داشته باشند، ظرف چند ثانیه و از طریق نوشتن دستور در CLI قابل انجام هستند. به همین خاطر است که به هر دلیل قصد استفاده از لینوکس را داشته باشید، یادگیری دستورات پایه و پرکاربرد خط فرمان اهمیت بالایی دارد. در ادامه 50 دستور پایه و پرکاربرد در خط فرمان لینوکس را به ترتیب الفبا با هم خواهیم دید. مطالعه این مقاله برای همه افرادی که در استفاده از لینوکس تجربه چندانی ندارند به‌شدت توصیه می‌شود؛ گرچه افرادی هم که تجربه زیادی در استفاده از لینوکس دارند، می‌توانند با مطالعه این مقاله دانسته‌های خود را مجدداً مرور کنند! 1- alias دستور alias به شما اجازه می‌دهد به یک دستور یا مجموعه‌ای از دستورات یک نام اختصاری یا اصطلاحاً «نام مستعار» بدهید. زمانی که این نام کوتاه را در ترمینال تایپ کنید، شل آن دستور خاص یا مجموعه دستورات را برای شما اجرا خواهد کرد: alias cls=clear دستور بالا یک alias یا دستور اختصاری به نام cls را تنظیم می‌کند، که نام دیگری برای دستور clear است. یعنی وقتی در alias دستور cls را تایپ کنید، متن‌های موجود در صفحه‌ی ترمینال پاک می‌شوند، درست مثل زمانی که دستور clear را تایپ کنید. شاید فکر کنید برای تایپ چند کاراکتر کمتر، نیاز به تنظیم یک alias برای دستور clear نباشد، اما وقتی زیاد بین محیط خط فرمان ویندوز و لینوکس جابه‌جا شوید، ممکن است دستور cls را در خط فرمان لینوکس تایپ کنید و با خطا مواجه شوید، اما اگر این نام اختصاری را تنظیم کرده باشید، خط فرمان متوجه این دستور خوهد شد. البته دستورات اختصاری می‌توانند بسیار پیچیده‌تر از مثال بالا باشند. مثلا در نمونه زیر یک alias به اسم pf (کوتاه‌شده‌ی process find) تنظیم شده که کمی پیچیده‌تر است. توجه داشته باشید که دنباله‌ی دستورات داخل علامت دابل کوتیشن یا « “ » قرار داده شده‌اند. در صورتی که در دنباله دستورات فاصله (اسپیس) وجود داشته باشد، استفاده از این علامت در دو طرف آن ضروری است. این دستور اختصاری یا alias، از دستور ps برای لیست‌کردن تمام پروسس‌هایی در حال اجرا استفاده می‌کند و سپس آن‌ها در دستور grep پایپ می‌کند (در واقع خروجی آن را به دستور grep می‌فرستد، در ادامه بیشتر درباره این دستور توضیح داده‌ایم). دستور grep در خروجی‌های دستور ps، به دنبال انتری‌هایی می‌گردد که با پارامتر خط فرمان $1 تطابق داشته باشند (یعنی اولین نامی که بعد از این دستور تایپ شود، به عنوان ورودی grep انتخاب می‌شود). alias pf=”ps -e | grep $1″ مثلا اگر بخواهید ID پروسس shutter (یا همان PID آن را9 بیابید – یا حتی ببینید اصلا پروسس shutter در حال اجرا هست یا نه!- می‌توانید از این دستور اختصاری به شکل زیر استفاده کنید: کافی است pf را تایپ کنید، یک اسپیس بعد از آن قرار دهید و نام پروسسی را بنویسید که می‌خواهید آن را بررسی کنید (نام پروسس می‌شود همان پارامتر خط فرمان شماره 1، یا همان $1): pf shutter هر alias یا دستور اختصاری که در یک پنجره ترمینال تعریف کنید، با بسته شدن آن پنجره از بین می‌رود. اگر می‌خواهید یک alias همیشه در دسترس شما باشد، باید آن را به فایل .bash_aliases در دایرکتوری home اضافه کنید. 2- apt دستور apt برای نصب، به‌روزرسانی، حذف و به‌طور کلی مدیریت پکیج‌های دبیان روی توزیع‌های مبتنی بر دبیان مانند اوبونتو و کالی لینوکس استفاده می‌شود. این دستور معمولا به صورت ترکیبی با ابزارهای دیگر و به صورت apt-get و apt-cache به کار می‌رود که برای چند گزینه‌ی مختلف، مقادیر پیشفرضی را تنظیم می‌کنند. در اسکریپت‌های شل بهتر است از apt-get و apt-cache استفاده شود چون با نسخه‌های قدیمی و متفاوت سازگاری دارند و گزینه‌ها و امکانات بیشتری هم دارند. اکثر دستورات apt باید در کنار sudo استفاده شوند. برای به‌روزرسانی فهرست پکیج‌ها، می‌توانید از دستور زیر استفاده کنید. این دستور آخرین تغییرات ریپازیتوری‌های APT را دریافت می‌کند. sudo apt update همیشه باید قبل از ارتقای پکیج‌ها یا نصب پکیج‌های جدید، باید پکیج‌ها را آپدیت کنید. به‌روزرسانی مستمر سیستم لینوکس یکی از تاثیرگذارترین فاکتورها در امنیت کلی سیستم است. برای ارتقای پکیج‌های نصب‌شده به آخرین نسخه، می‌توانید دستور زیر را اجرا کنید: sudo apt upgrade 3- cat دستور cat (کوتاه‌شده‌ی concatenate) محتویات فایل‌ها را در پنجره ترمینال لیست می‌کند. این دستور از بازکردن فایل در ویرایشگر سریع‌تر است، ضمن این که دیگر احتمال تغییردادن اتفاقی و اشتباهی فایل هم وجود ندارد. به عنوان مثال، برای خواندن محتویات فایل .bash_log_out، می‌توانید به دایرکتوری home بروید (دایرکتوری که ترمینال به طور پیش‌فرض در آن باز می‌شود) و دستور زیر را تایپ کنید: cat .bash_logout اگر فایل طولانی‌تر از تعداد خط‌های موجود در پنجره ترمینال شما باشد، متن فایل به سرعت از ترمینال عبور می‌کند و نمی‌توانید آن را بخوانید. همیشه می‌توانید با اسکرول در ترمینال متن‌های ردشده را بخوانید، اما مواقعی که در محیط CLI بدون GUI کار می‌کنید و موس در کار نیست، می‌توانید خروجی دستور cat را در دستور less پایپ کنید تا بتوانید با کلیدهای فلش بالا و پایین، PgUp و PgDn و Home و End روی کیبورد در نتایج حرکت کنید (برای خارج‌شدن از دستور less حرف q را تایپ کنید). cat .bashrc | less 4- cd با دستور cd (که شاید معروف‌ترین دستور ترمینال باشد!) می‌توانید بین دایرکتوری‌ها جابه‌جا شوید و در واقع current directory یا همان دایرکتوری جاری (یا دایرکتوری کاری) را تغییر دهید. اگر می‌خواهید به دایرکتوری بروید که داخل دایرکتوری جاری شما قرار دارد، به‌سادگی می‌توانید نام آن دایرکتوری را بعد از دستور cd بنویسید. اگر می‌خواهید به دایرکتوری دیگری در فایل‌سیستم منتقل شوید، باید پس از نوشتن cd، آدرس دایرکتوری را بعد از یک فوروارد اسلش ( / ) بیاورید. cd work cd /usr/local/bin برای بازگشت سریع به دایرکتوری home، می‌توانید از کاراکتر تیلدا ( ~ ) به جای نام دایرکتوری استفاده کنید: cd ~ یک میانبر دیگر که می‌توانید با دستور cd استفاده کنید، علامت دو نقطه یا « . . » است که برای نشان‌دادن دایرکتوری مادر دایرکتوری جاری است. برای تغییر دایرکتوری داخل دایرکتوری مادر، می‌توانید از علامت « . . » برای تایپ کمتر استفاده کنید. cd ../games 5- chmod دستور chmod برای تنظیم فلگ‌های file permission مربوط به یک فایل یا فولدر استفاده می‌شود. این فلگ‌ها تعریف می‌کنند که چه‌کسی می‌تواند فایل را بخواند، بنویسد یا اجرا کند. وقتی فایل‌‎ها را با گزینه –l (یا همان فرمت long) لیست کنید، رشته‌ای از کاراکترها می‌بینید که شبیه استرینگ زیر هستند: -rwxrwxrwx اگر اولین کاراکتر « – » باشد یعنی آیتم فایل است و اگر d باشد یعنی آیتم دایرکتوری است. باقی استرینگ سه رشته‌ی سه‌تایی از کاراکترها هستند. از سمت چپ، سه کاراکتر اول نشان‌دهنده مجوزهای owner، سه کاراکتر وسطی نشان‌دهنده مجوزهای group و سه کاراکتر راست نشان‌دهنده مجوزهای others هستند. در هر رشته، r علامت خواندن، w نوشتن و x علامت مجوز اجرا است. اگر کاراکتر r، w یا x وجود داشته باشد، نشان‌دهنده وجود مجوز مربوطه است. اگر کاراکتری موجود نداشته باشد به جای آن یک « – » نمایش داده می‌شود. یکی از راه‌های استفاده از chmod، دادن دسترسی‌های مورد نظر به owner، group و others با یک عدد 3 رقمی است. عدد سمت چپی برای owner، عدد وسطی برای group و عدد سمت راستی هم برای others است. رقم‌هایی که می‌توانید به عنوان پارامتر chmod استفاده کنید، و معنای هرکدام عبارتند از: 0 : بدون هیچ‌گونه مجوز. 1 : مجوز اجرا. 2 : مجوز نوشتن. 3 : مجوز نوشتن و اجرا. 4 : مجوز خواندن. 5 : مجوز خواندن و اجرا. 6 : مجوز خواندن و نوشتن. 7 : مجوز خواندن، نوشتن و اجرا. برای مثال فایل example.txt را در نظر بگیرید. می‌بینیم که هر سه رشته کاراکتر برای این فایل rwx هستند. این یعنی همه می‌توانند آن را بخوانند، بنویسند و اجرا کنند. حال فرض کنید می‌خواهیم این مجوزها را برای این فایل تنظیم کنیم: خواندن، نوشتن و اجرا برای owner (یعنی عدد 7) خواندن و نوشتن برای group (یعنی عدد 6) خواندن و اجرا برای others (یعنی عدد 5) یعنی باید از عدد 765 به عنوان آرگومان chmod استفاده کنیم: chmod 765 example.txt برای تنظیم مجوزهای خواندن، نوشتن و اجرا برای owner (عدد 7)، خواندن و نوشتن برای group و هم‌چنین others (عدد 6) باید از عدد 766 به همراه دستور chmod استفاده کنیم: chmod 766 example.txt 6- chown دستور chown به شما اجازه می‌دهد که مالک و گروه (owner و group owner) یک فایل را عوض کنید. مثلا با لیست‌کردن فایل example.txt با دستور ls –l، عبارت lian_group lian_group را در توضیحات فایل می‌بینیم. اولی نشان‌دهنده مالک یا owner فایل است که در این مورد lian_group است. دومی هم نام گروه فایل را نشان می‌دهد که آن هم lian_group است. هر کاربر یک گروه پیش‌فرض دارد که هم‌زمان با ایجاد کاربر ایجاد می‌شود و کاربر تنها گروه آن است. این مجوزها به این معناست که فایل با هیچ گروه دیگری از کاربران به اشتراک گذاشته نمی‌شود. شما می‌توانید از chown برای تغییر مالک یا گروه فایل، یا هر دوی آن‌ها استفاده کنید. برای این کار باید نام owner و گروه مورد نظر خود را به این دستور بدهید و آن‌ها را با یک « : » از هم جدا کنید. برای استفاده از این دستور باید از sudo استفاده کنید. برای حفظ lian_group به عنوان مالک فایل ولی تغییر گروه فایل به lordm369، از دستور زیر استفاده می‌کنیم: sudo chown lian_group:lordm369 example.txt برای تغییر مالک و گروه فایل به lordm369، باید از دستور زیر استفاده کنید: sudo chown lordm369:lordm369 example.txt برای این که دوباره lian_group را به مالک و گروه فایل تبدیل کنیم، از این دستور استفاده می‌کنیم: sudo chown lian_group:lian_group example.txt 7- cp دستور cp برای کپی کردن فایل‌ها بین دایرکتوری‌ها استفاده می‌شود و گزینه‌ها و قابلیت‌های آن شبیه دستور mv است، با این تفاوت که بعد از اجرای این دستور فایل مبدا دست‌نخورده باقی می‌ماند. 8- curl دستور curl ابزاری برای دریافت اطلاعات و فایل از آدرس‌های URL یا همان لینک‌های مختلف است. دستور curl ممکن است به صورت پیش‌فرض در توزیع لینوکس شما وجود نداشته باشد، ولی اگر از اوبونتو یا توزیع مبتنی بر دبیان دیگری استفاده می‌کنید، می‌توانید با دستور apt-get این پکیج را روی سیستم خود نصب کنید. در توزیع‌های لینوکسی دیگر، می‌توانید از ابزار مدیریت پکیج مخصوص همان توزیع استفاده کنید. sudo apt-get install curl فرض کنید می‌خواهید یک فایل را جداگانه از یک ریپازیتوری گیت‌هاب دانلود کنید. عملا هیچ راه رسمی و مستقیمی برای این کار وجود ندارد و مجبورید کل ریپازیتوری را کلون کنید. ولی با دستور curl، می‌توانید فایل مورد نظر خود را مستقیما و جداگانه دانلود کنید. این دستور فایل را برای ما دانلود می‌کند. توجه داشته باشید که برای ذخیره فایل باید با استفاده از گزینه –o (به معنای output یا خروجی)، نام فایل را برای ذخیره‌کردن نیز تعیین کنید. اگر این کار را نکنید، محتویات فایل به‌سرعت روی پنجره ترمینال نمایش داده می‌شوند ولی روی کامپیوتر شما ذخیره نمی‌شوند. curl https://blog.liangroup.net/wp-content/uploads/2021/04/kaspersky-threat-landscape-for-industrial-automation-systems-statistics-for-h2-2020-en.pdf -o kaspersky_report.pdf اگر نمی‌خواهید روند دانلودشدن فایل را در ترمینال ببینید، می‌توانید از گزینه –s (silent) استفاده کنید. curl -s https://blog.liangroup.net/wp-content/uploads/2021/04/kaspersky-threat-landscape-for-industrial-automation-systems-statistics-for-h2-2020-en.pdf -o kaspersky_report.pdf 9- df با دستور df می‌توانید حجم، میزان فضای استفاده‌شده و میزان فضای موجود در فایل‌سیستم‌های موجود روی کامپیوتر خود را ببینید. دوتا از مفیدترین گزینه‌های این دستور، -h (قابل خواندن برای انسان) و –x (exclude) هستند. گزینه‌ی –h اندازه‌ها را به جای بایت، به صورت مگابایت و گیگابایت نشان می‌دهد. با گزینه –x هم می‌توانید به دستور df بگویید که فایل‌سیستم‌هایی را که علاقه‌ای به آن‌ها ندارید نمایش ندهد. برای مثال، ممکن است بخواهید شبه-فایل‌سیستم‌های squashfs را که هنگام نصب اپلیکیشن‌ها با دستور snap ایجاد می‌شوند، از نتایج حذف کنید. df -h -x squashfs 10- diff دستور diff دو فایل متنی را با هم مقایسه می‌کند، و تفاوت‌های بین آن‌ها را نشان می‌دهد. این دستور گزینه‌های زیادی دارد که با استفاده از آن‌ها می‌توانید خروجی آن را مطابق میل خود تنظیم کنید. گزینه –y فایل‌ها را روبه‌روی هم قرار می‌دهد تا بتوانید راحت‌تر آن‌ها را مقایسه کنید و با گزینه –w (width) می‌توانید طول خط را در خروجی مشخص کنید تا نتایج در ترمینال به خط بعدی نروند. برای مثال دو فایل lian1.txt و lian2.txt را در نظر بگیرید. گزینه –suppress-common-lines هم باعث می‌شود دستور diff خطوطی که یکسان هستند را در نتیجه نیاورد. این‌گونه می‌توانید فقط روی خط‌هایی تمرکز کنید که متفاوت هستند. diff -y -W 50 lian1.txt lian2.txt –suppress-common-lines 11- du اگر می‌خواهید چک کنید یک فایل یا دایرکتوری چقدر فضا اشغال کرده، می‌توانید از دستور du (disk usage) استفاده کنید و نام فایل یا دایرکتوری را مقابل آن بنویسید. اگر می‌خواهید اندازه‌ها را راحت‌تر بخوانید، جلوی این دستور از گزینه –h استفاده کنید. 12- echo دستور echo یک رشته متن را در پنجره ترمینال چاپ می‌کند (یا اصطلاحا echo می‌کند). مثلا دستور زیر کلمات «A string of text» را در پنجره ترمینال چاپ می‌کند. echo A string of text دستور echo می‌تواند مقدار متغیرهای محیطی (Environment Variables)، مثل $USER، $HOME و $PATH را هم نشان دهد. این سه متغیر مقادیر نام کاربر، دایرکتوری home کاربر و مسیری را که دستورات تایپ‌شده داخل خط فرمان در آن جستجو می‌شوند، نشان می‌دهد. echo $USERecho $HOMEecho $PATH کد زیر باعث پخش شدن یک صدای بوق کوتاه می‌شود. گزینه –e (کد escape) کاراکتر بعد از بک‌اسلش (یا همان کاراکتر escape شده) را به عنوان یک کاراکتر bell تفسیر می‌کند. echo -e “\a” دستور echo در اسکریپت‌های شل هم خیلی به‌دردبخور است. در یک اسکریپت می‌توان از این دستور برای تولید یک خروجی قابل مشاهده استفاده کرد تا بتوانیم پیشرفت اجرای یک اسکریپت را در خروجی ترمینال متوجه شویم. 13- exit دستور exit پنجره ترمینال را می‌بندد، اجرای یک اسکریپت شل را متوقف می‌کند، شما را از یک سشن SSH ریموت لاگ‌آوت می‌کند یا از حالت root خارج می‌کند. exit 14- find با استفاده از دستور find می‌توانید فایل‌های مورد نظر خود را در یک دایرکتوری و ساب‌‌دایرکتوری‌های آن جستجو کنید. برای استفاده از این دستور، باید محل شروع جستجو و چیزی را که باید جستجو کند، برای آن تعیین کنید. در این مثال، برای محل شروع جستجو یک نقطه گذاشته‌ایم که به معنای دایرکتوری جاری است و گزینه –name هم به دستور find می‌گوید که باید به دنبال فایل‌هایی باشد که نام آن‌ها با الگوی جستجوشده مطابقت داشته باشد. شما می‌‎توانید در جستجوی خود از wildcard هم استفاده کنید، که به‌جای آن هرچیزی می‌تواند بیاید و وقتی کاراکتر * باشد، دنباله‌ای از کاراکترها و وقتی ? باشد، فقط یک کاراکتر می‌تواند جای آن بنشیند (در صورتی عدم استفاده از wildcard، عبارتی که جستجو کرده‌اید بدون هیچ حرف بیشتری و عیناً جستجو می‌شود). ما از عبارت *lian* استفاده می‌کنیم تا هر فایلی که داخل آن نام lian را داشت پیدا شود. find . -name ‘*lian*’ همان‌طور که می‌بینیم دستور find لیستی از فایل‌ها و دایرکتوری‌هایی که نام آن‌ها حاوی عبارت lian بوده برگردانده است. حال اگر بخواهیم فقط بین فایل‌ها جستجو را انام دهیم، می‌توانیم از گزینه –type استفاده کنیم و حرف f را به عنوان پارامتر به آن بدهیم. پارامتر f به معنی فایل است. find . -type f -name ‘*lian*’ اگر می‌خواهید جستجو نسبت به بزرگ و کوچک بودن حرف‌ها حساس نباشد، از گزینه –iname استفاده کنید: find . -iname ‘*lian*’ 15- finger دستور finger درباره یک کاربر اطلاعات مختصری از جمله زمان آخرین لاگین کاربر، دایرکتوری home او و نام کامل حساب کاربری او به شما می‌دهد. 16- free دستور free خلاصه‌ای از میزان مصرف حافظه توسط کامپیوتر به شما می‌دهد. این حافظه هم RAM و هم حافظه swap را شامل می‌شود. با گزینه –h (قابل خواندن برای انسان) از واحدهایی برای نمایش اطلاعات حافظه استفاده می‌شود که برای انسان راحت‌تر قابل خواندن باشد. بدون این گزینه، اعداد به بایت نمایش داده می‌شوند. free -h 17- grep ابزار grep به دنبال خط‌هایی می‌گردد که حاوی یک عبارت جستجوشده باشند. وقتی داشتیم دستور alias را استفاده می‌کردیم، از grep برای جستجو میان خروجی یک برنامه دیگر، یعنی ps استفاده کردیم. دستور grep می‌تواند در محتویات فایل‌ها هم جستجو را انجام دهد. در اینجا ما از این دستور برای جستجوی کلمه Cisco در فایل‌های متنی دایرکتوری جاری استفاده کرده‌ایم: grep Cisco *.txt خروجی، لیستی از نام فایل‌های حاوی کلمه Cisco است که خط حاوی کلمه نیز جلوی آن‌ها نشان داده شده است. کلمه جستجوشده در هر خط هایلایت شده است. 18- groups دستور groups به شما می‌گوید که هر کاربر عضو چه گروهی است. groups lian_groupgroups lordm369 19- gzip دستور gzip فایل‌ها را فشرده می‌کند. این دستور در حالت پیش‌فرض فایل اصلی را پاک می‌کند و فقط نسخه فشرده‌شده را باقی می‌گذارد. برای این که فایل اصلی بعد از فشرده‌سازی حذف نشود، از گزینه –k (keep) استفاده کنید. gzip -k lian1.txt 20- head دستور head لیستی از 10 خط اول هر فایل به شما می‌دهد. اگر می‌خواهید تعداد خطوط بیشتر یا کمتری ببینید، از گزینه –n (number) استفاده کنید. در این مثال، ما ابتدا از دستور head با مقدار پیش‌فرض یعنی 10 خط و سپس با 5 خط استفاده کرده‌ایم. head ReadMe.md head -n 5 ReadMe.md 21- history دستور history لیستی از دستوراتی را نشان می‌دهد که روی خط فرمان اجرا کرده‌اید. با نوشتن علامت ! و نوشتن عدد خط مورد نظرتان، می‌توانید آن خط را دوباره اجرا کنید. !532 نوشتن دو علامت تعجب ( !! ) باعث می‌شود خط قبلی شما دوباره اجرا شود. !! 22- hostname اگر می‌خواهید نام هاست یا شبکه‌ی خود را بدانید، می‌توانید از دستور hostname استفاده کنید. اگر این دستور را به همراه گزینه –i استفاده کنید، آدرس IP شبکه شما هم نمایش داده می‌شود. 23- jobs دستور jobs تمام جاب‌های در حال اجرا به همراه وضعیت آن‌ها را نشان می‌دهد. جاب اساساً پروسسی است که توسط شل آغاز شده است. 24- kill با دستور kill می‌توانید یک پروسس را از خط فرمان ببندید. برای این کار باید ID آن پروسس (PID) را به دستور kill بدهید. در استفاده از این دستور احتیاط زیادی به خرج دهید و بی‌دلیل پروسس‌ها را نبندید. مثلا در این مثال، ما فرض کرده‌ایم firefox به دلیلی از کار افتاده است. برای یافتن PID برنامه فایرفاکس، از ترکیب ps و grep استفاده کرده‌ایم که در بخش alias راجع به آن‌ها صحبت کردیم. به شکل زیر می‌توانیم پروسس firefox را بیابیم و PID آن را به دست آوریم: ps -e | grep firefox وقتی PID را متوجه شدیم – که در این مورد 12601 است- می‌توانیم پروسس را با دستور زیر متوقف کنیم: kill 19208 25- less با دستور less می‌توانید فایل‌ها را بدون بازکردن آن‌ها در یک ویرایشگر متن ببینید. استفاده از این دستور راحت‌تر است، و احتمال تغییر اتفاقی و ناخواسته‌ی فایل هم هنگام استفاده از آن وجود ندارد. با دستور less می‌توانید به راحتی با کلیدهای نشانه‌‎ی بالا و پایین، PgUp و PgDn و Home و End فایل را اسکرول کنید. برای خروج از دستور less، کلید q را فشار دهید. برای مشاهده یک فایل با این دستور، کافی‌است نام فایل را جلوی less بنویسید: less ReadMe.md شما می‌توانید خروجی دستورات دیگر را هم در less پایپ کنید. برای مثال می‌توانیم برای لیست‌کردن کل هارددرایو با دستور ls، از خط زیر استفاده کنیم: ls -R / | less 26- locate این دستور مانند دستور search در ویندوز است و برای یافتن یک فایل می‌توانید از آن استفاده کنید. با استفاده از دستور –i در کنار این دستور می‌توانید جستجو را به صورت case-insensitive (عدم حساسیت به بزرگ یا کوچک‌بودن حروف) انجام دهید تا حتی اگر نام دقیق فایل را به یاد نداشتید بتوانید آن را پیدا کنید. اگر صرفا به یاد دارید که اسم یک فایل یک یا دو کلمه را داخل خود دارد، اما اسم دقیق آن را به یاد ندارید، می‌توانید از کاراکتر * استفاده کنید. برای مثال، با دستور زیر می‌توانید تمام فایل‌هایی را جستجو کنید که حاوی کلمه lian یا academy است، چه حروف آن بزرگ باشد چه کوچک. Locate –i academy*lian 27- ls این دستور احتمالا اولین دستوری است که برای خیلی از افراد، اولین زبانی است که می‌آموزند. این دستور فایل‌ها و فولدرهایی را لیست می‌کند که در دایرکتوری مشخص‌شده توسط شما قرار دارند. اگر هیچ دایرکتوری را مشخص نکنید، ls به طور پیش‌‎فرض آیتم‌های موجود در دایرکتوری جاری را نشان می‌دهد. این دستور آن‌قدر گزینه‌ها و امکانات متفاوتی دارد که در این مقاله نمی‌گنجد، و به همین خاطر اکیداً توصیه داریم که دستور ls را گوگل کنید و بیشتر درباره آن بخوانید. برای لیست‌کردن فایل‌ها و فولدرهای دایرکتوری جاری از این دستور استفاده کنید: ls برای لیست‌کردن فایل‌ها و دایرکتوری‌ها با جزییات بیشتر، از گزینه –l (long) استفاده کنید: ls -l برای نشان دادن اطلاعات با واحدهای قابل خواندن برای انسان (مگابایت و گیگابایت به جای بایت) از گزینه –h استفاده کنید: ls -lh برای دیدن فایل‌های مخفی، از گزینه -a (all files) استفاده کنید: ls -lha 28- man دستور man صفحات «man pages» برای یک دستور را نشان می‌دهد و البته به طور خودکار خروجی را در less پایپ می‌کند. صفحات man در واقع راهنمای کاربری یک دستور هستند. از آن‌جایی که man از less برای نمایش صفحات استفاده می‌کند، در خروجی آن می‌توانید از تمام امکانات و قابلیت‌های less استفاده کنید. برای مثال، اگر می‌خواید صفحات راهنمای دستور chown را ببینید، دستور زیر را تایپ کنید: man chown 29- mkdir با دستور mkdir می‌توانید روی فایل‌سیستم دایرکتوری‌های جدید بسازید. برای این کار اسم دایرکتوری جدید را جلوی mkdir بنویسید. اگر قرار نیست دایرکتوری جدید در دایرکتوری جاری ساخته شود، باید مسیر دایرکتوری جدید را مشخص کنید. برای ایجاد دو دایرکتوری جدید در دایرکتوری فعلی به اسم training و security در دایرکتوری فعلی، از دستورات زیر استفاده می‌کنیم: mkdir training mkdir security برای ساختن یک دایرکتوری جدید linux در دایرکتوری training، از این دستور استفاده می‌کنیم: mkdir training/events اگر می‌خواهید یک دایرکتوری ایجاد کنید ولی دایرکتوری مادر (parent directory) آن وجود ندارد و می‌خواهید آن را هم هم‌زمان ایجاد کنید، از گزینه –p استفاده کنید تا دستور mkdir همه دایرکتوری‌های بالادستی مورد نیاز را هم ایجاد کند. در دستور زیر، یک دایرکتوری fortigate داخل دایرکتوری Fortinet داخل دایرکتوری security که قبلا درست کرده بودیم، ایجاد می‌کنیم. دایرکتوری fortinet وجود نداشت، ولی ما با گزینه –p کاری کردیم که دستور mkdir آن را به صورت خودکار ایجاد کند: mkdir -p security/fortinet/fortigate 30- mv با دستور mv می‌توانید فایل‌ها و دایرکتوری‌ها را از یک دایرکتوری به دایرکتوری دیگر انتقال دهید، و می‌توانید هم‌زمان با جابه‌جا کردن آیتم، نام آن را هم تغییر دهید. برای انتقال فایل باید آدرس فایل و سپس آدرسی که می‌خواهید فایل به آن منتقل شود را جلوی دستور mv بنویسید. در این مثال، ما فایل SecuritySignals.pdf را از دایرکتوری ~/Downloads به دایرکتوری جاری منتقل می‌کنیم که با یک نقطه تنها نشان داده می‌شود. mv ~/Downloads/SecuritySignals.pdf . برای تغییر نام فایل، آن را به یک فایل جدید با نام جدید «انتقال» می‌دهید: mv SecuritySignals.pdf MS_SEC_SIG.pdf البته می‌شد انتقال و تغییر نام فایل را در یک قدم انجام داد: mv ~/Downloads/SecuritySignals.pdf ./MS_SEC_SIG.pdf 31- passwd دستور passwd به شما اجازه می‌دهد رمز عبور یک کاربر را تغییر دهید. کافی‌است دستور passwd را در ترمینال تایپ کنید تا بتوانید رمز خود را تغییر دهید. شما می‌توانید پسورد یک اکانت دیگر را هم تغییر دهید، ولی برای این کار باید از sudo استفاده کنید. بعد از این کار از شما خواسته می‌شود که پسورد جدید را دو بار وارد کنید. sudo passwd lordm369 32- ping با دستور ping می‌توانید اتصال خود از طریق شبکه به یک دستگاه دیگر در شبکه را بررسی کنید. این دستور معمولا برای عیب‌یابی مشکلات شبکه استفاده می‌شود. برای استفاده از دستور ping، آدرس IP یا نام ماشین هدف را به این دستور می‌دهیم. ping 192.168.100.50 دستور ping تا وقتی با Ctrl+C آن را متوقف کنید اجرا می‌شود. در این پنجره این اتفاقات دارد می‌افتد: دستگاه با آدرس آی‌پی 168.100.50 دارد به ریکوئست‌های پینگ ما پاسخ می‌دهد و پکت‌های 64 بایتی را که به آن ارسال کرده‌ایم بازمی‌گرداند. مقدار icmp_seq عددی است که دنباله پیام‌های ICMP را نشان می‌دهد و با استفاده از آن می‌توانیم متوجه شویم کدام پاسخ ارسال نشده است. مقدار ttl کوتاه‌شده «time to live» پکت است؛ هر بار که پکت از یک روتر عبور کند، این عدد یکی کم می‌شود. اگر این عدد به صفر برسد، دور انداخته می‌شود و دیگر انتقال داده نمی‌شود. هدف این کار جلوگیری از پرشدن ظرفیت شبکه به خاطر ایجاد حلقه‌ی بسته است. مقدار time زمانی است که طول کشیده تا پکت از کامپیوتر شما به دستگاه مقصد برسد و بازگردد. به زبان ساده، هرچه این زمان کمتر باشد بهتر است. برای تعیین‌کردن تعداد پکت‌های ارسال‌شده توسط دستور پینگ، از گزینه –c استفاده کنید: ping -c 5 192.168.100.50 برای شنیدن صدای پینگ، از گزینه –a استفاده کنید: ping -a 192.168.100.50 33- ps دستور ps پروسس‌های در حال اجرا را لیست می‌کند. اگر ps را بدون هیچ گزینه‌ی دیگری استفاده کنید، پروسس‌هایی که در شل جاری در حال اجرا هستند لیست می‌شوند. ps برای دیدن تمام پروسس‌های یک کاربر، از گزینه –u (user) استفاده کنید. این پروسس‌ها احتمالا لیست بلندی می‌شوند، پس بهتر است برای راحتی بیشتر خروجی را در less پایپ کنیم: ps -u lian_group | less برای دیدن تمام پروسس‌های در حال اجرا، دستور ps را با گزینه –e (every process) اجرا کنید: ps -e | less 34- pwd دستور pwd دایرکتوری جاری را (دایرکتوری که الان در آن هستید) با شروع از دایرکتوری root نشان می‌دهد: pwd 35- rm دستور rm برای حذف فایل‎‌ها و البته دایرکتوری‌ها در لینوکس به کار می‌رود. این دستور سه گزینه پرکاربرد دارد: – گزینه –i که باعث می‌شود پیش از حذف هر فایل، از شما پرسیده شود نسبت به حذف آن اطمینان دارید یا نه. می‌توان به طور کلی دستور rm را در فایل alias معادل دستور rm –i تعریف کرد تا پیش از پاک‌کردن هر فایل از شما پرسیده شود نسبت به حذف آن مطمئن هستید یا خیر. البته می‌توانید rm را معادل rm –I هم تعریف کنید، این گونه فقط وقتی که بخواهید بیش از 2 فایل را حذف کنید، و فقط یک بار از شما پرسیده می‌شود نسبت به حذف فایل‌ها مطمئن هستید یا نه. – گزینه –r برای حذف‌کردن یک دایرکتوری و تمام محتویات آن استفاده می‌شود. در حالت عادی دستور rm دایرکتوری‌ها را پاک نمی‌کند و دستور rmdir هم فقط دایرکتوری‌های خالی را پاک می‌کند. – گزینه –f فایل‌ها را بدون پرسیدن حذف می‌کند. این گزینه وقتی به کار می‌آید که rm را در فایل alias معادل rm –i تعریف کرده باشید، ولی بخواهید تعداد زیادی فایل را حذف کنید، بدون این که برای هر فایل از شما پرسیده شود نسبت به حذف آن مطمئن هستید یا نه. 36- rmdir از دستور rmdir برای حذف دایرکتوری‌های خالی از فایل‌سیستم لینوکس استفاده می‌شود. این دستور فقط در صورتی دایرکتوری‌ها را حذف می‌کند که خالی باشند؛ بنابراین اگر یک دایرکتوری پر بود، نمی‌توانید آن را با دستور rmdir حذف کنید. اگر یک دایرکتوری خالی داخل یک دایرکتوری دیگر بود، می‌توانید از گزینه –p استفاده کنید تا ابتدا دایرکتوری داخلی (child) حذف شود، و بعد دایرکتوری مادر (parent): Rmdir –p parent/child 37- shutdown با دستور shutdown می‌توانید لینوکس را خاموش یا ری‌استارت کنید. اگر shutdown را بدون هیچ پارامتری استفاده کنید، کامپیوتر شما بعد از یک دقیقه خاموش می‌شود. shutdown برای این که بلافاصله سیستم را خاموش کنید، از پارامتر now استفاده کنید. shutdown now شما می‌توانید خاموش‌شدن را زمانبندی کنید و به همه‌ی یوزرهایی که در سیستم لاگین هستند هم زمان خاموش‌شدن آن را اطلاع دهید. برای فهماندن زمان خاموش‌شدن به دستور shutdown، باید زمان دقیق را برای آن مشخص کنید. این زمان را می‌توانید به‌صورت تعداد دقیقه از زمان فعلی، مثل +90 تعیین کنید، یا می‌توانید به صورت مستقیم مثل 23:00 مشخص کنید. هر پیامی هم که پس از آن بنویسید، برای تمام کاربرهایی که در سیستم لاگین کرده‌اند ارسال می‌شود. !shutdown 23:00 Shutdown tonight at 23:00, save your work and log out before then 38- SSH با استفاده از دستور ssh می‌توانید از راه دور به یک کامپیوتر لینوکس وصل شوید و در اکانت خود لاگین کنید. برای ایجاد اتصال، باید نام کاربری و آدرس آی‌پی یا نام دامنه‌ی کامپیوتر هدف را وارد کنید. در این مثال، ما قصد داریم وارد حساب کاربری lordm369 در کامپیوتر به آدرس 192.168.2.127 شویم. وقتی اتصال ایجاد شد، پسورد آن حساب از ما پرسیده می‌شود. ssh lordm369@192.168.2.127 یوزرنیم و پسورد کاربر lordm369 اعتبارسنجی و قبول می‌شوند، و در حساب این کاربر لاگین می‌کنیم. دقت کنید که نام هاست از LordM به kali تغییر کرده است. حال حساب lordm369، دستور w را وارد می‌کند تا تمام کاربرهای موجود روی سیستم kali لیست شوند. در جلوی نام این کاربر نوشته شده که از pts/1 متصل شده است، که یک pseudo-terminal slave است؛ یعنی ترمینالی است که مستقیما به کامپیوتر متصل نیست. برای بستن سشن، exit را تایپ می‌کنیم تا به شل کامپیوتر LordM برگردیم. wexit 39- sudo دستور sudoهنگام انجام اقداماتی استفاده می‌شود که به مجوز root یا سوپریوزر نیاز دارند. sudo passwd lian_group 40- tail دستور tail لیستی از آخرین 10 خط یک فایل به شما می‌دهد. اگر دوست دارید تعداد خط‌های کمتر یا بیشتری ببینید، از گزینه –n (number) استفاده کنید. در این مثال، از tail با مقدار پیش‌فرض 10 خط استفاده کرده‌ایم و سپس همین دستور را با تعداد خط 5 تکرار کردیم تا فقط 5 خط آخر فایل نشان داده شوند. tail ReadMe.mdtail -n 5 ReadMe.md 41- tar با دستور tar می‌توانید یک فایل آرشیو (یا tarball) درست کنید که حاوی چندین فایل دیگر است. این‌گونه می‌توانید مجموعه‌ای از چندین فایل را راحت‌تر منتقل و ارسال کنید. معمولا از دستور tar خواسته می‌شود که آرشیو را فشرده‌سازی هم بکند؛ اگر از این دستور نخواهید آرشیو را فشرده کند، فایل آرشیو بدون فشرده‌سازی ایجاد می‌شود. برای ایجاد یک فایل آرشیو، باید به tar بگویید کدام فایل را داخل آرشیو قرار دهد، و دوست دارید چه نامی بر فایل آرشیو بگذارید. در این مثال، تمام فایل‌های موجود در دایرکتوری liancourses را که در دایرکتوری جاری قراردارد با دستور tar آرشیو می‌کنیم. در این‌جا از گزینه –c (create9 و –v (verbose) استفاده شده است. گزینه verbose حین اضافه‌شدن فایل‌ها به آرشیو، آن‌ها را در ترمینال لیست می‌کند و بازخوردی تصویری از فرایند ایجاد آرشیو به شما می‌دهد. گزینه –f (filename) پیش از نام مورد نظر برای آرشیو می‌آید که در این مورد lian.tar است. tar -cvf lian.tar liancourses/ برای این که به دستور tar بگویید فایل باید فشرده شود، دو راه دارید. اولین راه استفاده از گزینه –z (gzip) است. این گزینه به دستور tar می‌گوید که بعد از ایجاد آرشیو، از ابزار gzip برای فشرده‌کردن آن استفاده کند. معمولا پسوند .gz به این نوع آرشیو اضافه می‌شود. این پسوند باعث می‌شود هرکسی که می‌خواهد آرشیو را از حالت فشرده خارج کند، دقیقا بداند چه دستوراتی به tar برای بازیابی درست فایل‌ها بدهد. tar -cvzf lian.tar.gz liancourses/ این بار به خاطر زمان اضافه‌شده برای فشرده‌سازی آرشیو، ایجاد آن بیشتر طول می‌کشد. با استفاده از گزینه –j می‌توانید آرشیو را با یک الگوریتم فشرده‌سازی قدرتمندتر (bzip2) فشرده کنید که باعث می‌شود فایل نهایی کوچک‌تر شود. tar -cvjf lian.tar.bz2 liancourses توجه داشته باشید که گزینه –j به طور قابل ملاحظه‌ای از گزینه –z کُندتر است. اگر می‌خواهید تعداد زیادی فایل را آرشیو کنید، باید بین گزینه –z و –j انتخاب کنید؛ -z میزان فشرده‌سازی و سرعت معقولی دارد، ولی –j فشرده‌سازی بسیار بیشتر ولی سرعت بسیار کمتری دارد. همان‌طور که در اسکرین شات زیر می‌بینید، فایل .tar بیشترین حجم را دارد، فایل .tar.gz کوچک‌تر است، و فایل .tar.bz2 کمترین حجم را دارد. برای استخراج یک فایل آرشیو، از گزینه –x (extract9 استفاده کنید. گزینه‌های –v و –f در این‌جا رفتار یکسانی با هنگام ایجاد فایل آرشیو دارند. با دستور ls مطمئن شوید فایل‌ها را دارید از چه نوع آرشیوی استخراج می‌کنید، و سپس دستور زیر را وارد کنید: ls tar -xvf lian.tar برای استخراج فایل‌ها از آرشیو .tar.gz از گزینه –z (gzip) استفاده کنید. tar -xvzf lian.tar.gz برای استخراج آرشیو .tar.bz2 هم از گزینه –j به جای –z استفاده کنید. tar -xvjf lian.tar.bz2 42- top دستور top داده‌های مربوط به ماشین لینوکس شما را به صورت بلادرنگ نمایش می‌دهد. در قسمت بالای صفحه، خلاصه‌ای از وضعیت ماشین آمده است. اولین خط زمان و مدت‌زمانی را که کامپیوتر شما در حال کارکردن بوده است، تعداد کاربران که به آن لاگین کرده‌اند، و میزان بار میانگین را ظرف یک، پنج و پانزده دقیقه گذشته نشان می‌دهد. دومین خط تعداد تسک‌ها و وضعیت آن‌ها را نشان می‌دهد (running، stopped، sleeping و zombie). سومین خط اطلاعات CPU را نشان می‌دهد. معنی فیلدهای این خط به قرار زیر است: us: درصد زمانی از کل زمان کارکرد CPU که در «فضای کاربری» یا «user space» صرف اجرای پروسس‌ها برای کاربران می‌کند. sy: درصد زمانی از کل زمان کارکرد CPU که صرف اجرا کردن پروسس‌های سیستمی «فضای کرنل» یا «kernel space» می‌شود. ni: درصد زمانی از کل زمان کارکرد CPU که صرف اجرای پروسس‌هایی می‌شود که nice value برای آن‌ها به‌صورت دستی تنظیم شده است. id: درصد زمان idle برای CPU. wa: درصد زمانی از کل زمان کارکرد CPU که پردازنده منتظر کامل‌شدن I/O (ورودی/خروجی) است. hi: درصد زمان کارکرد CPU که صرف رسیدگی به وقفه‌های سخت‌افزاری می‌شود. hs: درصد زمان کارکرد CPU که صرف رسیدگی به وقفه‌های نرم‌افزاری می‌شود. st: درصد زمان ازدست‌رفته‌ی CPU به خاطر اجرای ماشین‌های مجازی (یا همان «steal time»). چهارمین خط مقدار کل حافظه‌ی فیزیکی، مقدار آزاد (free)، استفاده‌شده (used)، بافرشده و کش‌شده را نشان می‌دهد. پنجمین خط مقدار کل حافظه‌ی swap، مقدار آزاد، استفاده‌شده و در دسترس را (که در آن میزان حافظه‌ای که انتظار می‌رود از کش‌ها قابل بازیابی باشد هم محاسبه شده) نشان می‌دهد. top هنگام اجراشدن دستور top می‌توانید با فشاردادن دکمه‌ی E، می‌توانید واحدها را از بایت به واحدهایی تغییر دهید که خواندن آن‌ها راحت‌تر باشد (که در تصویر بالا هم همین کار را کرده‌ایم). معنی ستون‌های آمده به قرار زیر است: PID: آی‌دی پروسس USER: نام مالک پروسس PR: اولویت پروسس NI: مقدار nice value پروسس VIRT: میزان حافظه‌ی مجازی مورد استفاده‌ی پروسس RES: میزان حافظه رزیدنت مورد استفاده‌ی پروسس SHR: میزان حافظه اشتراکی مورد استفاده‌ی پروسس S: وضعیت پروسس که در پایین همین لیست آن را توضیح داده‌ایم %CPU: سهم درصدی پروسس از زمان کارکرد CPU در آخرین تازه‌سازی لیست %MEM: سهم درصدی پروسس از حافظه‌ی فیزیکی TIME+: کل زمان مورد استفاده‌ی تسک از CPU به صدم ثانیه COMMAND: نام یا خط دستور (اسم دستور + گزینه‌ها) پروسس می‌تواند یکی از پنج وضعیت زیر را داشته باشد: Uninterruptable Sleep R: Running S: Sleeping T: Traced (Stopped) Z: Zombie برای خروج از دستور top هم کافی‌است دکمه‌ی Q را فشار دهید. 43- touch با دستور touch هم می‌توانید برچسب زمانی (timestamp) روی فایل‌ها و دایرکتوری‌ها را عوض کنید، هم فایل‌های خالی جدید ایجاد کنید. پیش از آن که استفاده از دستور touch را بیاموزیم، باید بیشتر درباره timestamp فایل‌ها در لینوکس صحبت کنیم. در لینوکس هر فایل سه برچسب زمانی دارد: atime : آخرین زمانی که دستور یا اپلیکیشنی (مانند cat، nano یا vim) به فایل دسترسی داشته و آن را باز کرده است. mtime: آخرین باری که محتویات فایل تغییر کرده است. ctime: آخرین باری که مشخصات فایل (یا به عبارت بهتر attribute های فایل) یا محتوای آن تغییر کرده است. attribute در لینوکس شامل مجوزهای فایل، مالکیت فایل و محل قرارگیری آن است. برای دیدن مشخصات فایل از جمله برچسب‌‎های زمانی آن در لینوکس، می‌توانید از دستور stat استفاده کنید: stat file_name برای ایجاد یک فایل جدید در لینوکس با استفاده از دستور touch، می‌توانید به صورت زیر از این دستور استفاده کنید؛ با این دستور می‌توانید چندین فایل را هم به صورت هم‌زمان ایجاد کنید. touch example.txt touch file1 file2 file3 با استفاده از دستور touch –c می‌توانید برچسب زمانی فایل را تغییر دهید. در صورتی که فایل وجود داشته باشد، این دستور زمان آخرین دسترسی و تغییر فایل را به زمان فعلی تغییر می‌دهد، و اگر فایل وجود نداشت کاری نمی‌کند. با استفاده از دستور touch –a می‌توانید زمان دسترسی، و با استفاده از دستور touch –m زمان تغییر فایل را به زمان فعلی تغییر دهید. touch –c file1 touch –a file1 touch –m file1 با استفاده از دستورات touch –d و touch –t هم می‌توانید برچسب‌های زمانی را دقیقا به زمانی که دوست دارید تغییر دهید؛ برای مثال دستورات زیر برچسب‌های زمانی فایل را به 12 ژوئن سال 2018 ساعت 11:02 تغییر می‌دهند: touch –d ’12 June 2018 11:02’ file1 touch –t 201806121102 file1 44- uname با دستور uname می‌توانید بعضی از اطلاعات سیستمی مربوط به کامپیوتر لینوکسی را که دارید روی آن کار می‌کنید به دست آورید. از گزینه –a استفاده کنید تا همه اطلاعات را ببینید. از گزینه –s استفاده کنید تا نوع کرنل را ببینید. از گزینه –r استفاده کنید تا release کرنل را ببینید. از گزینه –v استفاده کنید تا version کرنل را ببینید. uname -a uname -s uname -r uname -v 45- useradd/userdel لینوکس معمولا توسط چندین کاربر استفاده می‌شود؛ یعنی معمولا چندین کاربر به طور هم‌زمان با سیستم یکسانی تعامل می‌کنند. با دستور useradd می‌توانید یک کاربر جدید ایجاد کنید و سپس با دستور passwd یک رمز عبور هم برای آن کاربر تعیین کنید. کافی است نام کاربر مورد نظرتان روبه‌روی این دستورها بنویسید. برای حذف کاربر هم کافی‌ست دستور userdel را تایپ کنید و سپس یوزرنیم کاربر را روبه‌روی آن بنویسید. به یاد داشته باشید که استفاده از این دستورات، نیاز به دسترسی sudo دارد. 46- usermod با استفاده از دستور usermod می‌توانید اطلاعات لاگین یک کاربر را تغییر دهید. برای مثال با usermod می‌توانید یک کاربر را به یک گروه اضافه کنید، گروه اصلی کاربر را تغییر دهید، نام کامل کاربر را تغییر دهید، دایرکتوری Home کاربر را تغییر دهید، شل پیشفرض کاربر را تغییر دهید و بسیاری کارهای دیگر. به عنوان مثال برای اضافه کردن یک کاربر به گروه sudoers، می‌توانیم از گزینه –a (add) و –G (group) استفاده کنیم: sudo usermod –aG sudo lian_group به یاد داشته باشید که این دستور را هم باید با دسترسی sudo اجرا کنید. 47- w دستور w تمام کاربرهایی را که در حال حاضر لاگین کرده‌اند نشان می‌دهد. w 48- wget دستور wget برای دانلود فایل از اینترنت استفاده می‌شود. با استفاده از ابزار wget می‌توانید فایل‌های مختلف را با استفاده از پروتکل‌های HTTP، HTTPS و FTP دانلود کنید. گزینه‌‌های مختلف دستور wget به شما اجازه می‌دهند چندین فایل را هم‌زمان دانلود کنید، دانلودها را ادامه دهید، پهنای باند را محدود کنید، دانلود را در پس‌زمینه انجام دهید، و بسیاری کارهای دیگر را انجام دهید. اما شاید مهم‌ترین کاری که می‌توانید با wget انجام دهید، کپی‌کردن صفحات وب به صورت محلی، یا به اصطلاح بهتر mirror کردن صفحات وب است. برای مثال برای mirror کردن وبسایت liangroup.net از دستور زیر استفاده می‌کنیم: wget –mkEpnp https://liangroup.net 49- whoami با دستور whoami می‌توانید ببینید با چه حسابی لاگین کرده‌اید. whoami 50- zip/unzip با دستورات zip و unzip می‌توانید فایل‌ها را به صورت آرشیو زیپ ذخیره کنید، یا آرشیوهای زیپ را استخراج کنید. کافی‌ست آدرس فایل را جلوی این دستورات بنویسید. نکات نهایی اگر ترمینال پر از دستور شده بود و خواستید آن را تمیز کنید، از دستور clear استفاده کنید. برای کامل‌کردن خودکار دستورات در ترمینال، کافی‌ست یک tab بعد از دستورات بزنید. برای مثال، اگر می‌خواهید به دایرکتوری Documents بروید، می‌توانید زمانی که در دایرکتوری مادر آن هستید، تایپ کنید cd Doc و سپس کلید تب را بزنید تا ترمینال به طور خودکار دستور را کامل کند. با میانبرهای Ctrl+C و Ctrl+Z می‌توانید هر دستوری را که در ترمینال در حال اجراست متوقف کنید. دستور Ctrl+C دستور را به طور کامل متوقف می‌کند، در حالی که Ctrl+Z دستور را pause می‌کند. اگر به صورت اتفاقی ترمینال را با میانبر Ctrl+S، می‌توانید آن را به راحتی با میانبر Ctrl+Q از حالت فریز خارج کنید. میانبر Ctrl+A شما را به ابتدای خط و Ctrl+E شما را به انتهای خط می‌برد. با علامت سمی‌کالن ( ; ) می‌توانید چند دستور جداگانه را در یک خط از هم جدا کنید : Command1;Command2;Command3. البته به جای این علامت می‌توانید از && هم استفاده کنید تا هر دستور فقط در صورتی اجرا شود که دستور قبلی آن اجرا شده باشد.

راه اندازی سایت بر روی سرور مجازی لینوکس اوبونتو اگر قصد راه اندازی سایت بر روی vps یا سرور مجازی را دارید، با این مقاله همراه باشید و قدم به قدم با آموزش پیش روید. توجه کنید که راه اندازی سایت بر روی vps اوبنتو تنها یکی از راه های ایجاد وبسایت میباشد و روش های دیگری نیز برای برای اینکار وجود دارد. به عنوان مثال ساخت سایت بر روی سرور مجازی centos لینوکس نیز امکان پذیر است . راه اندازی سایت بر روی سرور مجازی تهیه virtual server مناسب: اولین کاری که باید انجام دهید خرید سرور مجازی مناسب از یک ارائه دهنده معتبر میباشد. بهتر است یک سرور با سیستم عامل اوبونتو تهیه نمایید. بعد از خرید و پرداخت مبلغ معمولا اطلاعات سرویس برای شما ایمیل میشود. اوبونتو چیست؟ اوبونتو یکی از توزیع های کاربر پسند و محبوب لینوکس میباشد که جایگاه خوبی بین کاربران مجازی دارد. این توزیع متن باز است و از زبان های مختلف از جمله زبان فارسی پشتیبانی میکند. نکته جالب دیگر در مورد اوبونتو این است که نصب و راه اندازی آن روی سرور آسان و راحت است. و شاید مهمترین دلیل محبوبیت این توزیع همین باشد. و از دیگر مزایای آن میتوان به امنیت بالا- به روز رسانی بخش های مختلف- محیط زنده و رایگان بودن و… اشاره کرد. اتصال به سرور: برای اتصال به سرور میبایست از پروتکل SSH استفاده نمایید. برای این کار میتوانید از نرم افزارهای جانبی مانند putty استفاده کنید. یا اگر سیستم عامل شما لینوکسی میباشد، از طریق ترمینال با دستور زیر به virtual server متصل شوید: ssh root@server-address بعد از متصل شدن به سرور می بایست پکیج های نرم افزاری آن را آپدیت نمایید تا بتوانید نرم افزارهای مربوطه را بر روی آن نصب کنید. برای آپدیت سیستم عامل اوبونتو دستور زیر را وارد نمایید: Sudo apt-get update نصب نرم افزارهای مورد نیاز روی سرور با سیستم عامل اوبونتو لینوکس: در این مرحله میبایست نرم افزارهای apache – mysql – perl – php را نصب نمایید. Apt-get install httpd php php-mysql perl mysql mysql-server تنظیمات Apache در سرور مجازی اوبونتو: حالا به قسمت فنی تر کار می رسیم. اگر میخواهید تنها یک وبسایت راه اندازی کنید، میتوانید فایل های مربوط به سایت خود را در مسیر /var/www کپی نمایید و از سایت خود استفاده کنید. نکته: شما می توانید چندین وب سایت را روی VPS راه اندازی نمایید و از پتانسیل واقعی سرور استفاده کنید. به منظور ایمنی سرور مجازی و سایت ها توصیه میشود که برای هر وبسایت یک کاربر ایجاد نمایید و سپس فایل های آن وبسایت را در پوشه public_html و پوشه اصلی /home نگهداری کنید. حالا مراحل بعدی را با هم انجام میدهیم: ۱−با دستور زیر یک یوزر جدید بسازید. useradd user1 ۲−با دستور زیر پسورد این کاربر را تعیین نمایید. Passwd user1 ۳−در دایرکتوری home یک فولدر برای کاربر مورد نظر ایجاد کنید. mkdir /home/user1/public_html ۴−دسترسی های لازم را به کاربر بدهید. /chown user1:user1/home/user1/public_html /chmod 755 /home/user1/public_html/ && chown 711 /home/example ۵− فایل زیر را با ویرایشگر باز کنید. Nano /etc/httpd/conf/httpd.conf به انتهای فایل بروید و کد زیر را در انتهای فایل کپی کنید. NameVirtualHost *:80 RewriteEngine on RewriteCond %{HTTP_HOST} ^www\.user1website\.com$ [NC] RewriteRule ^(.*)$ http://user1website.com$1 [R=301,L] ServerName user1website.com ServerAlias www. user1website.com DocumentRoot /home/user1/public_html ErrorLog /var/log/ user1website.com_error_log CustomLog /var/log/ user1website.com_access_log combined DirectoryIndex index.html index.htm index.php index.php4 index.php5 SetOutputFilter DEFLATE Options -Indexes +IncludesNOEXEC +SymLinksifOwnerMatch +ExecCGI allow from all AllowOverride All سپس فایل را ذخیره کنید و از آن خارج شوید. ۶−حالا باید مطمئن شویم که نرم افزار apache هنگام بوت شدن سیستم فعال شود. برای این کار دستورات زیر را در ترمینال وارد نمایید: etc/init.d/httpd start/ chkconfig httpd on ۷−در نهایت میبایست یک a record برای آی پی سرور خود ثبت نمایید تا هر زمانی که آدرس سایت را وارد مرورگر میکنید، به این سرور هدایت شوید و محتوای سایتتان را ببینید. تنظیمات Mysql در سرور مجازی ۱− در جهت نصب Mysql بر روی اوبونتو، با دستورات زیر نرم افزار را هنگام بوت فعال نمایید: etc/init.d/mysqld start/ chkconfig mysqld on ۲− رمز عبور کاربر root را برای MySQL تنظیم کنید. برای این کار از دستورات زیر استفاده کنید: mysql -u root ;’UPDATE mysql.user SET Password = PASSWORD(‘P@ssw0rd’) WHERE User = ‘root نکته: به جای کلمه “P@ssw0rd” رمز عبور دلخواه خود را وارد نمایید. ۳−در مرحله بعد، دیتابیس را ایجاد کنید و دسترسی های لازم را به کاربر مربوطه بدهید: mysql -u root -p ;create database test ; grant all privileges on test.* to your_username@localhost ;FLUSH PRIVILEGES آپلود فایل های سایت در سرور مجازی حالا که تنظیمات mysql و apache را انجام دادید و این دو نرم افزار را فعال نمودید، میبایست فایل های مربوط به وبسایت خود را از طریق نرم افزارهای انتقال اطلاعات مانند Filezilla بر روی سرور آپلود نمایید. ۱−با نام کاربری مربوطه و نرم افزار filezilla به سرور متصل شوید. ۲−تمامی فایل های وبسایت خود را انتخاب و در مسیر /home/public_html بارگذاری کنید. در صورتی که تمام موارد بالا را درست انجام دهید، با وارد کردن آدرس دامنه خود میتوانید وبسایتتان را ببینید.

قربانت . من یکی دوبار بیشتر از rufus استفاده نکردم . بعدا دانلود میکنم این برنامه که گفتی رو. چون فایل iso ویندوز یا لینوکسی که دانلود میکنم رو با برنامه winrar از فشرده خارجش میکنم و میریزم رو فلش . و اکثر سیستما هم قبول میکنن از طریق بوت. نیازی نداشتم فلش رو بوت کنم . البته همه فلش ها مثل هم نیستن باید بوت بشن برای اینکه بخوای فایل ایزو رو از حالت فشرده خارجش کنی باید موقعی که برنامه winrar رو نصب میکنی از اکستنشن فایل ها iso رو هم تیک بزنی تا ساپورت کنه این فرمت رو . چون تو حالت عادی تیک نخورده .

وی ای پی بشن بهتره . کسایی هم که صلاحیت دارن بهشون وی ای پی داده بشه بعد از چک کردن اکانتشون. کلا عضویت اگه دومرحله ای بود بهتر بود که واسه طرف ایمیل تایید ارسال بشه و ایمیل فیک نزنه واس عضویت. کلا باید یوزر تو زحمت بیوفته وگرنه قدر یوزرشو نمیدونه. وی ای پی میشن هم دلیت اکانت میزنن عکسشو میذارن پروف . قال حصین (ع)

قربانت آره همشون تخصصیه به یه دردی میخوره .

همان‌طور که قبلاً اشاره کردیم، ESXi نسخه‌ی رایگان نیز دارد. برای دانلود به صفحه‌ی دانلود این نرم‌افزار در وب‌سایت VMware رجوع کنید: دانلود VMware ESXi اگر حساب کاربری ندارید، یک حساب رایگان ایجاد کنید. نسخه‌هایی که برای دانلود قرار داده شده، متنوع است. به تناسب نیاز یکی از نسخه‌ها را دانلود کنید. پس از دانلود کردن فایل ISO می‌توانید آن را روی CD‌ رایت کنید. البته امکان نصب کردن از طریق فلش‌درایو USB و هارد اکسترنال نیز وجود دارد. دقت کنید که ممکن است تنظیمات بوت کامپیوتر شما مناسب نباشد و دیسک نصب یا فلش‌درایو USB بوت نشود. به بایوس مراجعه کنید و تنظیمات را تغییر دهید. برای بوت‌ابل کردن فلش‌درایو یا هارددیسک می‌توانید از نرم‌افزارهای نظیر YUMI استفاده کنید. البته YUMI برای مولتی‌بوت کردن کاربرد دارد. برای بوت‌ابل کردن ساده‌تر می‌توانید از Rufus استفاده کنید. کافی است آدرس فایل ISO را به آن بدهید و پارتیشن مربوط به فلش‌درایو را انتخاب کنید و با چند کلیک، فلش بوت‌ابل خواهد شد. پس از بوت کردن، گزینه‌ای شبیه به ESXi-xxx …. installer را انتخاب کنید. فرآیند تنظیمات نصب آغاز می‌شود. در مرحله‌ی نخست قوانین استفاده را تأیید کنید و سپس پارتیشنی که می‌خواهید نرم‌افزار روی آن نصب شود را انتخاب کنید. برای حفظ امنیت، پسورد مطمئنی برای حساب کاربری روت انتخاب کنید. البته پس از نصب کردن نرم‌افزارهای مجازی‌سازی، می‌بایست برای بالا بردن امنیت شبکه نیز تلاش کنید که موضوع گسترده‌ای است و نیاز به مطالعه‌ی بیشتر دارد. پس از دقایقی نصب نرم‌افزار کامل می‌شود و می‌بایست سیستم را ری‌استارت کنید. تنظیمات شبکه در ESXi دقت کنید که برای سرورها استفاده از آی‌پی استاتیک مزیت مهمی است اما در کاربری شخصی، می‌توانید از DHCP یا به عبارت دیگر آدرس دینامیک استفاده کنید. برای تغییر آی‌پی می‌توانید پس از لاگین کردن، گزینه‌ی Configure Management Network را انتخاب کنید و سپس با انتخاب IPv4 Configuration، آی‌پی موردنظر را وارد کنید. سایر تنظیمات شبکه نیز قابل تغییر است. به عنوان مثال Default Gateway و Subnet Mask و همین‌طور اگر به تغییر سرور DNS نیاز است، می‌توانید به بخش DNS Configuration از صفحه‌ی تنظیمات شبکه رجوع کنید. ساخت ماشین مجازی با VMware ESXi برای شروع کار و ساخت اولین ماشین مجازی، ابتدا لاگین کنید. داشبورد مدیریت ماشین‌های مجازی ظاهر می‌شود. در سمت چپ صفحه روی منوی Virtual Machines کلیک کنید. سپس در بالای لیست ماشین‌های مجازی، روی گزینه‌ی Create / Register VM کلیک کنید. در مراحل ساخت ماشین مجازی می‌بایست تنظیمات را متناسب با سیستم عاملی که می‌خواهید در آن نصب کنید، انتخاب کنید. به عنوان مثال برای نصب و استفاده از ویندوز سرور ۲۰۱۲، تنظیمات زیر توصیه می‌شود: گام بعدی مشخص کردن محل ذخیره‌سازی و مقدار حافظه است. مرحله‌ی بعد چک کردن سایر تنظیمات است. به عنوان مثال کنترلر پورت‌های USB و کنترلر SCSI و همین‌طور درایو نوری قابل تغییر است. پس از انتخاب کردن تنظیمات لازم، ماشین مجازی جدید ساخته می‌شود و می‌توانید آن را راه اندازی کنید. گام بعدی قرار دادن دیسک نصب سیستم عامل موردنظر و شروع نصب است. ایجاد قالب کلی برای ماشین‌های مجازی مشابه اگر به چند ماشین مجازی مشابه با سیستم عامل مشابه نیاز داشته باشید، بهتر است فرآیند نصب و انجام تنظیمات نصب سیستم عامل را با استفاده از قالب یا تمپلیت، ساده و خودکار کنید. در این صورت زمان کمتری صرف می‌شود و اشتباهی در انجام تنظیمات رخ نمی‌دهد. اما برای ایجاد قالب چه باید کرد؟ برای ایجاد قالب نصب ویندوز، می‌توانید از نرم‌افزار Sysprep مایکروسافت استفاده کنید. فایل اجرایی این نرم‌افزار در آدرس زیر قرار دارد: C:\Windows\System32\Sysprep روی آن دبل‌کلیک کنید. پنجره‌ای باز می‌شود. از منوی کرکره‌ای System Cleanup Action، گزینه‌ی Enter System Out-of-Box Experience (OOBE) را انتخاب کنید. سپس تیک گزینه‌ی Generalize را بزنید. از منوی کرکره‌ای Shutdown Options گزینه‌ی Shutdown را انتخاب کنید. در نهایت روی OK کلیک کنید تا فرآیند آغاز شود. پس از انجام فرآیند، سیستم به صورت خودکار خاموش می‌شود. دقت کنید که فعلاً این ماشین مجازی را راه‌اندازی نکنید و قبل از روشن کردن مجدد، ابتدا فرآیند ایجاد تمپلیت را انجام دهید. برای ایجاد کردن تمپلیت ویژه‌ی نصب ویندوز در ESXi، می‌توانید صفحه‌ی داشبورد مدیریتی vMware را باز کنید. در ستون سمت چپ روی گزینه‌ی Storage کلیک کنید. سپس روی تب Datastores کلیک کنید. در این تب روی گزینه‌ی Datastore browser کلیک کنید.. اکنون روی Create directory کلیک کنید. نامی دلخواه برای فولدر تمپلیت در کادر Directory name تایپ کنید. سپس روی دکمه‌ی Create directory کلیک کنید. اکنون می‌بایست فولدر مربوط به ماشین مجازی که در آن ویندوز را نصب کرده‌اید را باز کنید. فایلی با پسوند vmx در ویندوز فولدر موجود است. روی آن راست‌کلیک کنید و گزینه‌ی Copy را انتخاب کنید. سپس فولدر تمپلیت که قبلاً ایجاد کرده‌اید را به عنوان مقصد انتخاب کنید و روی Copy کلیک کنید. به همین سادگی قالبی برای ایجاد ماشین‌های مجازی ویندوزی تهیه کرده‌اید. اما چطور از آن برای ساخت ماشین مجازی جدید استفاده کنیم؟ روال کار ساده است. ابتدا داشبورد مدیریت ماشین‌های مجازی را باز کنید و در کنار صفحه روی گزینه‌ی Storage کلیک کنید. در ادامه روی تب Datastore کلیک کرده و سپس روی گزینه‌ی Datastore browser کلیک کنید. اکنون روی Create Directory کلیک کنید. در پنجره‌ی New directory نام ماشین مجازی جدید را تایپ کنید و سپس روی Create directory کلیک کنید. حال می‌بایست فولدر حاوی تمپلیت را باز کنید و فایل قالب را کپی کنید. منظورمان همان فایل vmx قبلی است که از فولدر ماشین مجازی قبلی در فولدر قالب‌ها کپی کرده بودید. پس از کپی کردن در فولدر ماشین مجازی جدید، روی فایل VMX راست‌کلیک کنید و گزینه‌ی Register VM را انتخاب کنید. حال به داشبورد مدیریت VMware برگردید و ماشین مجازی جدید را راه‌اندازی کنید. پیامی شبیه به تصویر زیر ظاهر می‌شود: گزینه‌ی I Copied It را به عنوان پاسخ انتخاب کرده و روی Answer کلیک کنید. اکنون می‌توانید از ویندوز در ماشین مجازی جدید استفاده کنید و تنظیمات مشابه ویندوزی است که قبلاً در ماشین مجازی دیگری نصب کرده بودید. همان‌طور که متوجه شدید، نصب و همین‌طور استفاده کردن از ESXi برای ساخت چند ماشین مجازی که به موازات یکدیگر کار می‌کنند، بسیار ساده است. البته هر کاربری به ماشین مجازی نیاز ندارد و شاید برای کارهای ساده، استفاده از VirtualBox ایده‌ی بهتری باشد ولیکن ESXi عملکرد بهتر و مدیریت قوی‌تری دارد.

برای استفاده از ESXi چه سخت‌افزاری لازم است؟ برای نصب کردن نسخه‌های جدیدتر ESXi، سخت‌افزار قوی‌تر و بروزتری لازم دارید. به عنوان مثال برای نصب کردن نسخه‌ی ۷، می‌بایست پردازنده حداقل دو هسته داشته باشد و حداقل ۴ گیگابایت رم ضروری است. علاوه بر این می‌بایست سیستم شما پردازنده‌ای که از تکنولوژی مجازی‌سازی VT-x اینتل یا معادل آن، تکنولوژی AMD RVI پشتیبانی می‌کند، داشته باشد. پردازنده‌های قدیمی و رم کمتر برای نصب کردن نسخه‌ی ۷ کافی نیست. نسخه‌های جدید از نظر فضای دیسک هم محدودیت بیشتری دارند. به عنوان مثال نسخه‌ی ۷ به دیسکی با ظرفیت حداقل ۳۲ گیگابایت نیاز دارد و بهتر است برای عملکرد سریع‌تر و بهینه، از حافظه‌های SSD که از پروتکل NVM پشتیبانی می‌کنند، استفاده کنید. تنوع پردازنده‌های امروزی اینتل و ای‌ام‌دی زیاد است. برخی از مدل‌ها برای کاربری سرور طراحی و بهینه شده‌اند و قابلیت‌های مفیدی دارند که برای مدیران شبکه و سرور حیاتی است. دسترسی ریموت برای تغییر دادن تنظیمات سرورها ضروری است و برای این مقصود می‌بایست مادربورد و پردازنده، از تکنولوژی‌های خاصی پشتیبانی کنند. البته اگر اطلاعات سخت‌افزاری خوبی ندارید، جای نگرانی نست چرا که WMware فرآیند چک کردن سازگاری را ساده کرده است. می‌توانید به صفحه‌ای که در سایت VMware برای این مهم طراحی شده مراجعه کنید: چک کردن سازگاری سخت‌افزار با ESXi

ایمپورت دیتابیس های با حجم بالا در phpmyadmin ایمپورت دیتابیس های با حجم بالا در phpmyadmin در این مقاله به شما آموزش خواهیم داد تا چگونه دیتابیس هایی که حجم زیادی دارند را در phpmyadmin هاست خود ایمپورت کنید ایمپورت دیتابیس در phpmyadmin دارای محدودیت هایی میباشد از phpmyadmin به عنوان برنامه مدیریت دیتابیس های MySQL استفاده میکنند در مقاله های آموزشی ساخت دیتابیس در پنل دایرکت ادمین و سی پنل را به شما آموزش داده بودیم چندین راه حل را ما به شما پیشنهاد می کنیم شما با نرم افزار Big Dump میتوانید این مشکل را برطرف نمایید برای دانلود اسکریپت اینجا کلیک کنید با استفاده از برنامه های مدیریت FTP مانند FileZilla فایل بک آپ دیتابیس و نرم افزار Big Dump را در هاست خود آپلود نمایید در روت هاست پوشه ای با نام Big Dump ایجاد میکنیم و فایل bigdump.php را به همراه فایل دیتابیس قدیم در آن پوشه آپلود میکنیم در این مرحله در هاست مقصد دیتابیس جدید ایجاد کنید و اگر دیتابیسی از قبل وجود دارد نسبت به حذف اطلاعات آن اقدام کنید خب حالا فایل bigdump.php را ویرایش کنید و اطلاعات دیتابیس را در آن وارد کنید برای ویرایش در قسمت Database configuration اطلاعات دیتابیس را وارد کنید // Database configuration $db_server = 'localhost'; $db_name = ''; $db_username = 'root'; $db_password = ''; در کدهای بالا بجای لوکال هاست Local Host آدرس ای پی سرور دیتابیس خودتون و یا دامنه سرور دیتابیس رو وارد کنید . در قسمت DB Name نام دیتابیس خودتون رو وارد کنید بین ' اینجا ' نام کاربری و رمز رو هم درقسمت Db User و Db Password وارد کنید و فایل bıgdump.php رو ذخیره کنید . رم افزار را به صورت زیر اجرا کنید نام دامنه را وارد کنید و بعد پوشه ای که برنامه را در آن آپلود کردید و نام نرم افزار را کامل به صورت پشت هم وارد کنید و آنها را با / از هم جدا کنید yourdomain.com/bigdump/bigdump.php خب حالا در این مرحله دکمه Start Import را فشار دهید تا عملیات ایمپورت دیتابیس آغاز بشه و یک خط مرحله به مرحله پر میشه . درصورتی که عملیات با موفقیت انجام بشه تصویر زیر رو میبینید و میتونید فولدر bıgdump و محتویات داخلش که شامل فایل دیتابیس هست رو کلا پاک کنید چون اپلود شده روی سرور اصلی دیگه نیازی نداریم .

خیلیم عالی موفق باشی.پس اینجا لولو هارو تبدیل به هلو میکنی . الان سقف لایکام پره بعدا لایک میکنم

کمپانی VMware تکنولوژی‌های مرتبط با مجازی‌سازی را توسعه می‌دهد و از دیرباز نرم‌افزارهای جالبی در این عرصه منتشر کرده است. به عنوان مثال برای نصب کردن مک‌او‌اس اپل یا توزیعی از لینوکس نظیر اوبونتو در محیط ویندوز، می‌توانید نرم‌افزار WMware Workstation را روی ویندوز نصب کنید. گام بعدی ایجاد ماشین مجازی است. می‌توانید یکی از هسته‌های CPU و بخشی از رم و بخشی از هارددیسک را به ماشین مجازی اختصاص دهید. سپس آن را راه‌اندازی کنید و فرآیند نصب کردن سیستم عامل موردنظر را آغاز کنید. شیوه‌ی استفاده از نرم‌افزار VMware Workstation ساده است هر چند ممکن است برای کاربر مبتدی، کمی عجیب به نظر برسد. اگر هدف شما استفاده از لینوکس یا مک‌او‌اس در محیط ویندوز است، می‌توانید از نرم‌افزارهای ساده‌تر نظیر VirtualBox نیز استفاده کنید. اگر تاکنون از ویرچوآل‌باکس استفاده نکرده‌اید، نگران نباشید چرا که روال کار بسیار ساده است. قبلاً با این نرم‌افزار جالب و رایگان آشنا شدیم و نحوه‌ی نصب کردن لینوکس، اندروید و غیره را شرح دادیم. اما یک سوال مهم و اساسی: اما چرا ESXi تکنولوژی برتری نسبت به ویرچوآل‌باکس است و دقیقاً چه تفاوتی بین ESXi و vMware Workstation وجود دارد؟ برای پاسخ به این سوال می‌بایست ابتدا مفهوم هایپروایزر را بررسی کنیم. منظور از hypervisor، نرم‌افزار، فرم‌ویر یا حتی سخت‌افزاری است که ماشین‌های مجازی را ایجاد کرده و مدیریت می‌کند. در حالت کلی دو نوع هایپروایزر داریم. هایپروایزر نوع ۱ و نوع ۲. هایپروایزر نوع ۱ به این صورت عمل می‌کند که مستقیماً با سخت‌افزار در ارتباط است و در نتیجه ممکن است از تمام توانمندی سخت‌افزار بهره ببرد در حالی که هایپروایزر نوع ۲ با سیستم عامل در ارتباط است و سیستم عامل است که به سخت‌افزار دسترسی مستقیم دارد. لذا ممکن است عملکرد سیستم عاملی که در هایپروایزر نوع ۲، نصب می‌کنید، به خوبی سیستم عامل نصب شده در نوع ۱ نباشد. تفاوت دو نوع شرح داده شده را در تصویر زیر مشاهده می‌کنید: بنابراین روشن است که اگر ویرچوآل‌باکس را روی ویندوز نصب کنید، هر ماشین مجازی که توسط ویرچوآل‌باکس می‌سازید، مستقیماً از سخت‌افزار بهره نمی‌برد بلکه ویندوز بین VirtualBox و منابع سخت‌افزاری کامپیوتر یا لپ‌تاپ شما واسطه است و همین مسأله گاهی به افت عملکرد محسوسی منجر می‌شود. ESXi یک هایپروایزر نوع ۱ است و خود کرنل یا هسته دارد، درست مثل سیستم عاملی نظیر ویندوز یا توزیعات مختلف لینوکس. لذا به جای اینکه ESXi در محیط ویندوز یا لینوکس نصب شود، مستقیماً روی سخت‌افزار نصب می‌شود. البته ESXi مزایای دیگری نیز دارد، به عنوان مثال مدیران شبکه و سرور می‌توانند به راحتی با بارگذاری فایل‌های پیکربندی یا کانفیگ، تنظیمات لازم را پیاده‌سازی کنند و همین‌طور به سادگی ماشین‌های مجازی ایجاد شده را مدیریت کنند.

ESXi آخرین ورژن از مجموعه نرم افزارهای VMware Hypervisor است، که مستقل از سیستم عامل می باشد و به طور مستقیم روی سخت افزار نصب می گردد. در این نرم افزار از تکنولوژی Bare Metal استفاده شده است و امکان مدیریت روی سخت افزار و منابع سیستم را فراهم می نماید. با استفاده از این نرم افزار می توان ماشین مجازی ساخت و همچنین فرآیند اختصاص منابع به ماشین مجازی را انجام داد. در واقع می توان گفت ESXi کنترل و مدیریت منابع سخت افزاری در بین ماشین های مجازی را انجام می دهد. در ادامه این مقاله با ESXi و مراحل نصب آن آشنا خواهید شد. ESXi آخرین ورژن از مجموعه نرم افزارهای VMware Hypervisor است. ESXi بیشتر در سازمان ها مورد استفاده قرار گرفته است و مدیران از طریق آن می توانند اطلاعات لازم را از طریق یک فایل پیکر بندی شده بارگزاری نمایند. برای مدیریت سرور های ESX و سرور های مجازی دیگری که بر پایه آن ساخته می شوند می توان از سری نرم افزارهای مدیریتی VMware استفاده کرد. یکی از این نرم افزارها VMware vCenter Server می باشد که قابلیت مدیریت حرفه ای چندین سرور مجازی از سرورهای مختلف ESX را فراهم می کند. با مراجعه به مقاله مزایای سرور مجازی در مقابل سرور فیزیکی، می توانید از تمام فوایدی که این سرور برای کار شما دارد مطلع شوید. نرم افزار دیگر VMware vSphere می باشد که برترین برنامه مجازی سازی در جهان می باشد و قابلیت های زیادی را از طریق ابزارهای مختلف در اختیار کاربران قرار می دهد. این نرم افزار یک سیستم عامل بسیار پیشرفته و حرفه ای محسوب می شود که از طریق آن می توان دیتا سنتر و ابر عمومی و خصوصی ساخت. اکثر قابلیت های برنامه vSphere که پرکاربرد ترین در مجازی سازی است، به نسخه vCenter نیاز دارد، برای مثال قابلیت هایی مثل: VMotion، Fault Tolerance و … این نرم افزار با دیگر نرم افزارهای مجازی سازی همانند Hyper-V تطابق دارد که این امکان مزایای زیادی را به دنبال دارد؛ از جمله مهمترین آن ها می توان به موارد زیر اشاره کرد: هزینه ها به شدت کاهش می یابد. سرویس ها همیشه در دسترس هستند. انواع نرم افزارهای مجازی سازی عبارتند از: VMware Xen Hyper-V Virtuozzo در بین همه این نرم افزارها VMware امکانات و ویژگی های خوبی را ارائه داده است. نکته قابل ذکر این است که پس از همه این نرم افزارها اکنون امکان مدیریت از طریق وب برای ESXi فراهم شده است و بدون نصب نرم افزار، می توان تنها با وارد کردن IP سرور مورد نظر به فضای مدیریتی آن دست پیدا کرد. از جمله موارد مفیدی که در ادامه تعریف ESXi چیست، می توان گفت تفاوت بین ESXi و ESX است که در بین تعریف ESXi و مراحل نصب آن این مورد را نیز برای شما خواهیم گفت. تفاوت ESXi و ESX VMware پس از انتشار ورژن 4.1 نرم افزار VMware ESX در سال 2010، ESXi را منتشر کرد. آخرین نسخه ESXi نسخه 6.7 آن است که اکثر تفاوت های آن با ورژن های قبل رفع اشکالات جزئی بوده است. لایسنس های ESX می توانند برای ESXi و بر روی هر سروری به کار گرفته شوند. هر دوی اینها Hypervisor های شرکت VMware هستند و دارای امکانات مساوی می باشند. تفاوت اصلی این دو در جزء Sevice Console می باشد، به همین دلیل بود که شرکت VMware بعد از ارائه vSphere 4.1 به کاربران توصیه کرد تا از ESXi استفاده کنند. در ESXi قسمت health status وجود دارد و رنگ بندی کنسول مدیریتی آن متفاوت است. خصوصیات شبکه در این نوع، پیکربندی شده اند به همین دلیل خطای کمتری وجود دارد. همچنین کاربران از خط فرمان راه دور به جای کنسول استفاده می کنند. از دیگر موارد سرعت نصب و بوت بالای ESXi می باشد، در عین حال که مدیریت و پیکر بندی دیواره آتش بهتر می باشد. پس با کمک این سیستم می توان با توجه به میزان و قدرت سخت افزاری، ماشین های مجازی را ایجاد کرد و آن ها را مدیریت نمود. همچنین با هزینه کم تعداد زیادی سرور را می توان روی خط آورد و به راحتی از هر مکانی آنها را مدیریت کرد. یکی دیگر از نکات مورد توجه این است که بسته به تعداد ماشین های مجازی که قرار است روی سرور بالا بیاید و همچنین میزان کار و نوع کاری که باید انجام دهد، سرور مناسبی را باید انتخاب کرد. مراحل نصب VMware ESXi 1-فلش یا دی وی دی حاوی سیستم عامل را بر روی سیستم یا سرور خود قرار دهید و سیستم را با فعال سازی آن روشن نمایید. مرحله لود اطلاعات 2- پس از لود شدن تمامی موارد صفحه ای همانند زیر را مشاهده خواهید کرد. لود موفق تمام موارد 3- در مرحله بعد با تصویری همانند زیر مواجه می شوید که باید برای ادامه فرآیند Enter را انتخاب کنید. صفحه ورد اولیه برای نصب 4- بعد از آن پنجره ای که مربوط به لایسنس است برای شما باز می شود، آن را تایید نمایید تا به مرحله بعد برسید، برای این کار کلید F11 را فشار دهید. تایید لایسنس با کلید F11 5- در این مرحله هارد ها به شما نمایش داده می شوند، تا هارد مد نظرتان را برای نصب سیستم عامل روی آن انتخاب کنید. انتخاب هارد برای نصب سیستم عامل 6- بعد از آن لازم است تا کی برد مد نظرتان را انتخاب کنید که معمولا گزینه چهارم یا default انتخاب می شود. انتخاب کی برد مد نظر 7- در این مرحله باید برای کاربر روت که کاربر اصلی در سیستم های Linux است رمز عبور تعیین نمایید. تعیین رمز عبور برای کاربر root 8- در این مرحله با پیغامی همانند زیر مواجه خواهید شد، که نشان دهنده مرحله قبل از نصب است و در حال جمع آوری اطلاعات سیستم است. جمع آوری اطلاعات سیستم 9- در این مرحله پیغامی همانند زیر خواهید دید که مجدد از شما تایید می خواهد تا عملیات نصب را بر روی هارد انتخاب شده انجام دهد. هشداری نیز همراه این پیغام وجود دارد که به شما می گوید تمامی اطلاعات قبل از روی هارد انتخابی پاک خواهد شد، با تایید پیغام به مرحله بعد خواهید رفت. تایید مجدد هارد انتخابی 10- مواجه شدن با پیغام زیر نشان دهنده شروع عملیات نصب است. شروع مرحله نصب 11- در این مرحله پیغام جداسازی دی وی دی از سیستم را می دهد و پیغام راه اندازی مجدد سرور را خواهید دید و این مرحله اتمام نصب است. نمایش پیغام جداسازی 12- با فشردن کلید Enter راه اندازی آغاز می شود. آغاز راه اندازی سیستم 13- در انتهای فرآیند راه اندازی صفحه ای همانند زیر را خواهید دید. مشاهده صفحه نمایش اطلاعات 14- با زدن دکمه F2 به صفحه login وارد خواهید شد. صفحه ورود به تنظیمات سیستم 15- در این مرحله به سیستم وارد شده اید و می توانید تنظیمات دلخواهتان را انجام دهید. صفحه مشاهده و تغییر تنظیمات سیستم در این مقاله با ESXi و مراحل نصب آن به طور کامل آشنا شدید. اکنون به راحتی می توانید آن را بر روی سرور خود نصب کنید.

داداش این تاپیک رو پر قدرت ادامه بده ۴ تا لفظ یاد بگیریم : d

مولتی مترها یکی از پرکاربردترین ابزارهای چند کاره تعمیرات موبایل هستند که به راحتی قابل حمل‌اند. در سال های ۱۸۲۰ بوسیله اولین گالوانومترها، تنها توانایی اندازه گیری ولتاژ و مقاومت را داشتند و اندازه آنها نسبت به مولتی‌مترهای کنونی بزرگتر بود. نیاز بشر به ابزارهای اندازه گیری دقیق تر قطعات الکترونیک، باعث شد که در سال ۱۹۲۰ مخترع انگلیسی اولین مولتی متر را طراحی کند. با پیشرفت علم مولتی مترها کارایی گسترده ای در صنعت پیدا کردند و در صنعت موبایل نیز قابلیت اندازه گیری جریان، ولتاژ و مقاومت قطعات گوشی را دارند. یک مولتی متر می تواند بعنوان ولت متر، اهم متر و آمپر متر استفاده شود. از این وسیله برای تست قطعات الکترونیکی بورد موبایل مانند مقاومت، خازن، دیود، ترانزیستور و باتری استفاده می شود. از دیگر استفاده های مولتی متر در تعمیرات موبایل می توان به تست جریان برد گوشی و یا تست دما و کالیبره هیتر و هویه نیز اشاره کرد. مولتی مترهای تعمیرات موبایل را به طور کلی می توان به سه نوع آنالوگ و دیجیتال و اتو رنج تقسیم بندی کرد. در این مطلب با ما همراه باشید تا به بررسی ویژگی و کاربرد انواع مولتی مترهای مورد استفاده تعمیرات موبایل بپردازیم. مولتی متر آنالوگ مولتی متر آنالوگ تعمیرات موبایل از ابتدایی ترین نوع مولتی مترهای موجود در بازار هستند که دارای یک عقربه، صفحه مدرج و سلکتور تنظیمات هستند. عملکرد آن ها بر اساس عبور جریان از سیم پیچ قرار گرفته در آن ها می باشد که باعث ایجاد نیروی مغناطیسی شده و عقربه صفحه نمایش به حرکت در می آید و مقدار جریان متغییر را به ما نشان می دهد. در واقع نمایشگرهای این نوع مولتی مترها مقدار لحظه ای جریان را در سیستم نشان می دهد و از این رو کارایی آن ها در مدار با جریان های متغیر بسیار حساس بوده و مقدار ثابتی را نشان نمی دهند. به طور کلی مولتی مترهای آنالوگ قیمت نسبتا پایین تری دارند ولی کارکردن با آن ها نیاز به مهارت بیشتری دارد و در بین تعمیرکاران موبایل محبوبیت کمتری دارد. مولتی متر دیجیتال همانظور که اشاره کردیم کاربرد مولتی متر در تعمیرات موبایل بیشتر برای تست قطعات و عیب یابی به کار می رود. اولین مولتی مترهای دیجیتال در سال ۱۹۷۰ بوجود آمد که دقت بیشتر و کارایی بهتری نسبت به مولتی مترهای آنالوگ داشتند و امروزه استفاده گسترده ای در تعمیرات موبایل دارند. این مدل از مولتی مترها دارای صفحه نمایش LED و یا LCD می باشند که کمیت ها و اعداد مولتی متر بصورت دیجیتال و بر روی نمایشگر مولتی متر نشان داده می شوند و بسیار دقیق هستند. درون مولتی مترهای دیجیتال مداری الکتریکی وجود دارد که سیگنال های آنالوگ را به دیجیتال تبدیل کرده و مقدار جریان، ولتاژ و مقاومت قطعات مورد بررسی بر روی صفحه نمایش مولتی متر قابل دیدن است. بدلیل وجود بورد های الکترونیکی در این نوع مولتی مترها اندازه آن ها نسبت به مولتی مترهای آنالوگ کوچک تر بوده و در نتیجه وزن کمتری نیز دارند. بستگی به طراحی شرکت سازنده، خصوصیات و دقت عمل مولتی مترهای دیجینال قیمت آن ها می تواند متغییر باشد. مولتی متر اتو رنج در واقع مولتی مترهای اتو رنج نوعی مولتی متر دیجیتال هستند که دارای طراحی ساده تر و توانایی بیشتر می باشند. همانطور که در شکل بالا می بینید مولتی متر اتو رنج دارای سلکتور تنظیمات بسیار ساده بوده و تعمیرکار هنگام کار وقت کمتری را صرف تنظیم آن ها می کند. از ویژگی های دیگر مولتی متر اتو رنج می توان به اندازه کوچک و قابلیت اندازه گیری درجه حرارت و فرکانس دستگاه های الکترونیک نیز اشاره کرد. با استفاده از این ویژگی ها می توان درجه حرارت هیتر و هویه های تعمیرات موبایل را تست و آن ها را کالیبره کرد. در حال حاضر این نوع از مولتی مترها، بهترین مولتی متر تعمیرات موبایل به حساب می‌آیند و نسبت به مدل های دیگر قیمت نسبتا بالاتری دارند. آموزش کار با مولتی‌ متر آموزش کار با مولتی‌ متر و تست قطعات الکترونیکی مانند دیود،خازن،ترانزیستور ،مقاومت و قطعات دیگر مبحث اصلی این مقاله می‌باشد که مناسب برای همه دانشجویان در آزمایشگاه‌های الکترونیک و تعمیرکاران به خصوص تعمیرکاران موبایل می‌باشد.مولتی مترهای دیجیتالی امروزی چیزی فراتر از یک ولت سنج یا آمپرسنج ساده عقربه‌ای می‌باشند، مولتی متر در واقع یک چند سنج می‌باشد و با این دستگاه‌ها می‌توان؛ اندازه‌گیری مقاومت، اندازه‌گیری ولتاژ، اندازه‌گیری آمپراژ، تست دیود، تست اتصال، محاسبه ظرفیت خازن، فرکانس متر، محاسبات AC و DC، تست فیوز، فازیاب و … را انجام داد. وظایف یک مولتی متر اهم متر ولت متر آمپر متر خازن سنج دیود سنج تست ترانزیستور طریقه اندازه گیری مقاومت هنگام کار با مولتی‌ متر کلید سلکتور اهم متر را روی قسمت Ω قرار می دهیم در این قسمت،علامت های 200 و 2Kو 20Kو 200Kو 2Mو 20M نوشته شده است که قسمت ●))) مربوط به تست دیود، تست ترانزیستور و تست قطع و وصل بودن می‌باشد (بیزر یا بوق) هنگامی که کلید اهم تر را روی عدد 200 قرار می‌دهیم، یعنی اهم متر در این حالت قابلیت اندازه‌گیری مقاومت‌های بین صفر تا 200 اهم را دارا می باشد و هنگامی که کلید را روی 2K قرار می‌دهیم، یعنی اهمتر قابلیت اندازه‌گیری مقاومت‌های بین صفر تا 2 کیلو اهم را دارا می‌باشد و … ضمنا در این حالت فیش سیاه اهم متر را در محل COM و فیش قرمز اهم متر را در محلی که با V/F/Ω مشخص شده قرار می دهیم و مقدار مقاومت را بر روی صفحه می‌خوانیم.هرگاه اهمتر قادر به خواندن مقدار مقاومت نباشد عدد 1 ظاهر می‌شود که باید کلید را تغییر داد و هرگاه اهمتر در همه حالت عدد 1 را نشان دهد معرف خرابی مقاومت است. طریقه تست دیود و ترانزیستور با اهمتر دیجیتال برای تست دیودها و ترانزیستورها، کلید اهمتر را روی قسمت تست دیود قرار می‌دهیم و فیش سیاه اهمتر را در نقطه COM و فیش قرمز را در نقطه V/F/Ω قرار داده و دیود و ترانزیستور را تست می‌کنیم. طریقه اندازه گیری ولتاژ مستقیم باطری (DC) کلید سلکتور را روی محدوده ولتاژ DC که با علامت _ مشخص شده قرار می‌دهیم. در این محدوده شماره‌های مختلفی دیده می‌شود. چنانچه کلید را روی رنج 200m قرار دهیم،مفهومش این است که اهمتر در این حالت قادر است ولتاژهای بین صفر تا 200 میلی وات را اندازه گیری کند. چنانچه کلید سلکتور را روی عدد 2V قرار دهیم مفهومش این است که اهمتر در این حالت قادر است ولتاژهای بین صفر تا 2 ولت را اندازه گیری کند. در این حالت نیز فیش سیاه در محل COM و فیش قرمز در محل V/F/Ω نصب می‌شود. ضمنا به علت این که بایستی فیش مثبت و منفی را درست وصل کنیم، در صورت برعکس زدن فیش‌ها، مقدار ولتاژ با علامت منفی روی صفحه ظاهر می‌شود. برای اندازه گیری جریان DC بایستی مولتی متری که کلید آن روی DC-mA است،به طور سری در مدار قرار گیرد و مقدار جریان روی همان خطوط مدرج بین ۰ تا ۱۰،یا ۰ تا ۵۰ و یا ۰ تا ۲۵۰ خوانده شود دکمه فشاری قرمز روی بعضی اهمترها برای تست باطری اهمتر است،اگر فشار دادیم و عقربه تا نیمه حرکت کرد باطری سالم است.همچنین اگر دو سر اهمتر را به هم بزنیم و با تنظیم پیچ اهمتر عقربه روی صفر نیاید یا باطری آن ضعیف است یا اهمتر خراب است. کلید دو حالته در بعضی اهمترها (+ -) برای این است که اگر در موقع ولتاژگیری عقربه در جهت مخالف حرکت شود به جای تعویض فیش‌ها کلید را در حالت دیگر قرار داده ولتاژ را بخوانیم. برای اندازه گیری ولتاژ باطری‌ها کلید سلکتور در قسمت ولتاژ روی درجه ۱۰ قرار دارد بنابراین مقدار را روی خط مدرج بین صفر تا ۱۰ باید بخوانیم که در این صورت مشاهده می‌کنیم،عقربه بین ۴ تا ۶ قرار گرفته است و حدودV 4.5 ولت را نشان می‌دهد.همچنین در شکل زیر طریق ولتاژگیری برق شهر نشان داده شده است. طریقه اندازه گیری ولتاژ متناوب (AC) هنگام کار با مولتی‌ متر کلید سلکتور اهمتر را روی محدوده ولتاژ AC که با علامت ~ مشخص شده قرار می‌دهیم.در این محدوده شماره‌های مختلفی دیده می‌شود. چنانچه کلید را روی رنج 2V قرار دهیم،یعنی در این حالت اهمتر قادر است ولتاژهای بین صفر تا 2 ولت متناوب را اندازه گیری کند و اگر کلید را روی 20V قرار دهیم یعنی اهمتر ولتاژهای بین صفر تا 20 ولت را می‌تواند اندازه گیری نماید. در این حالت فیش سیاه را در محل COM و فیش قرمز را در محل V/F/Ω قرار داده و فیش‌ها را از هر طرف به محل ولتاژ وصل کنیم فرقی نمی‌کند چون ولتاژ متناوب قطب منفی و مثبت ندارد. اگر کلید را روی درجه ۱۰ قرار دهیم مقدار ولتاژ را روی خط مدرج بین صفر تا ۱۰ باید بخوانیم،اگر کلید را روی درجه ۵۰ قرار دهیم، مقدار ولتاژ را روی خط مدرج بین صفر تا ۵۰ باید بخوانیم و اگر کلید سلکتور را روی درجه ۲۵۰ قرار دهیم،مقدار ولتاژ را روی خط مدرج ۰ تا ۲۵۰ باید بخوانیم و اگر کلید سلکتوری را روی درجه ۵۰۰ قرار دهیم،چون خط مدرج ۵۰۰ وجود ندارد،مقدار ولتاژ را روی خط ۰ تا ۵۰ می‌خوانیم و آن را در ۱۰ ضرب می‌کنیم و اگر کلید را روی ۱ قرار دهیم مقدار ولتاژ را روی خط ۰ تا ۱۰ خوانده و بر ۱۰ تقسیم می‌کنیم. طریقه اندازه گیری جریان DC کلید سلکتور را روی قسمت DC-mA قرار داده و فیش سیاه را در محل COM و فیش قرمز را در محل mA (برای جریان کم) و یا 20A (برای جریان زیاد) قرار داده و آنگاه برای اندازه گیری جریان،فیش اهمتر را در مدار مربوطه به صورت سری قرار می‌دهیم. طریقه اندازه گیری مقدار ظرفیت خازن پایه‌های خازن را پس از خالی خازن،در محلی که با CX در قسمت بالای اهمتر مشخص شده است قرار داده و کلید سلکتور را در قسمت CX،بر روی یکی از شماره‌ها قرار می دهیم.به طور مثال وقتی کلید سلکتور را روی رنج 20n قرار می‌دهیم یعنی اهمتر قادر است ظرفیت خازن‌هایی که بین صفر تا 20 نانوفاراد است را اندازه گیری نماید. طرز کار تستر ترانزیستور در اهمتر دیجیتال ابتدا مشخص می‌کنیم که ترانزیستور PNP(مثبت) است و یا NPN(منفی) و سپس پایه‌های Bو Eو C آن را مشخص می‌کنیم.سپس ترانزیستور مورد تست را در محل مربوطه قرار داده و کلید سلکتور را روی hFE قرار می‌دهیم و آنگاه مقدار hFE ترانزیستور بر روی صفحه اهمتر ظاهر می‌شود که با مقایسه کردن آن با مقدار hFE که در جلوی شماره آن ترانزیستور،در کتاب مشابهات ترانزیستورها نوشته شده است،می‌توان پی برد که ترانزیستور سالم است یا خراب. طریقه اندازه گیری مقدار فرکانس با اهمتر دیجیتال کلید سلکتور اهمتر را روی قسمت فرکانس (20KHZ) قرار داده و فیش سیاه را به محل COM و فیش قرمز را در محل V/F/Ω قرار می‌دهیم و آنگاه مقدار فرکانس را اندازه می‌گیریم. طریقه اندازه گیری مقدار حرارت با اهمتر دیجیتال قطعه حساس به حرارت را که به دو فیش وصل است و در جعبه اهمتر قرار دارد به محلی که در قسمت بالای اهمتر قرار دارد و با علامت – و + مشخص شده قرار داده و آنگاه اگر قطعه فوق را به محل دما نزدیک کنیم مقدار حرارت بر روی صفحه اهمتر ظاهر می‌شود. کلید Hold در اهم متر دیجیتال در بعضی اهمترهای دیجیتال، مقدار کم و زیاد شده و متناوبا تغییر می‌کند که برای ثابت دیده شدن عدد،می‌توان کلید Hold را فشار داد. الف) اندازه گیری مقاومت: کلید سلکتور را روی بیشترین پله (Range) مقاومت قرار می‌دهیم، فیش سیاه رنگ را درون ترمینال (-) یا (com) مشترک و فیش قرمز به درون ترمینالی که مربوط به مقاومت یا (+) است قرار می‌دهیم. سر دیگر آن‌ها را به طرز مناسبی به طرفین مقاومت مورد نظر وصل می‌کنیم و مقاومت را می‌خوانیم. ب) طرز اندازه گیری ولتاژ مستقیم سلکتور را برروی Dc آورده و فیش سیاه رنگ را درون ترمینال (com) و فیش قرمز را درون ترمینال (+) یا ترمینالی که مربوط به ولت است قرار می‌دهیم. سر دیگر آن‌ها را به طور مناسب به قطبین مولد یا دو نقطه از مدار وصل می‌کنیم و ولتاژ را اندازه گیری می‌کنیم. ج) طرز اندازه گیری شدت جریان مستقیم DCm یکی از فیش‌ها را به COM و دیگری را به mA وصل و دو سر فیش را هم به قطبین مولد یا دو نقطه از مدار متصل می‌کنیم و شدت جریان را اندازه گیری می‌کنیم. برای اندازه گیری شدت جریان‌های بیش از ۳۰۰mA تا ۱۰A فیش قرمز رنگ را درون ترمینال ۱۰A قرار می‌دهیم. د) طرز اندازه گیری ولتاژ متناوب ACV کلید سلکتور را روی ACV و یکی از فیش‌ها را درون ترمینال COM و دیگری را به ترمینال مربوط به ولت وصل می‌کنیم. هـ) طرز اندازه گیری شدت جریان متناوب ACA فیش سیاه رنگ را درون ترمینال (COM) و فیش قرمز را درون ترمینال مربوط به Ma وصل می‌کنیم. یا در صورت لزوم به ترمینال ۱۰A وصل می‌کنیم. کار با مولتی‌ متر هنگام کار با مولتی‌ متر توجه به نکات زیر ضروری است: برای اندازه گیری شدت جریان باید دستگاه را به طور سری در مدار قرار داد. برای اندازه گیری اختلاف پتانسیل باید دستگاه را به طور موازی بین دو نقطه از مدار قرار داد. هنگام اندازه گیری مقاومت لازم است جریان برق را قطع کنیم. در غیر این صورت به دستگاه آسیب می‌رسد. دستگاه را با احتیاط جا به جا می‌کنیم و از وارد آمدن ضربه به آن و یا سقوط دستگاه جلوگیری می‌نماییم. پیچ تنظیم صفر دستگاه را نباید دستکاری کرد، زیرا این بخش از دستگاه خیلی حساس است و ممکن است فنر مربوط به آن قطع و دستگاه خراب شود. همیشه هنگام اندازه گیری کمیت‌ها کلید سلکتور را روی بیشترین درجه قرار می‌دهیم و در صورت لزوم به تدریج آن را کاهش می‌دهیم تا به دستگاه لطمه‌ای وارد نشود. حتی الامکان کلید سلکتور را در جهت حرکت عقربه‌های ساعت می‌چرخانیم، به علاوه چرخاندن سریع کلید سلکتور برای دستگاه خالی از ضرر نیست. ممکن است که ترس از برق گرفتگی و یا هر حادثه‌ای دیگر سدی برای کنجکاوی شما گردد. اما در واقع چنین نیست. با رعایت کردن کلیه نکات ایمنی بی شک شما نیز می‌توانید از لذت کشفیات جدید و یا حتی شنیدن صدای یک بوق ساده که ساخته دست خود شماست برخوردار گردید. مولتی مترها امروزه در انواع مختلف دیجیتالی با قابلیت‌های متفاوت در بازار یافت می‌شود. برای شروع کار با مولتی‌ متر بد نیست با ساده ترین آن “مولتی متر selector ی” کار خود را آغاز کنیم. در شمایل کلی این دستگاه یک صفحه مدرج به همراه یک selector وجود دارد. همانطور که از اسم آن مشهود است این دستگاه برای اندازگیری کمیت‌هایی مانند اختلاف پتانیسل، مقاومت و جریان طراحی گردیده و برای استفاده از selector دستگاه به ترتیب بر روی واژه‌های volt- ohm – ampere کمک گرفته می‌شود. لازم به تذکر است روی دسته سلکتور نشانگری موجود است که تعیین کننده دامنه کاری در اندازگیری‌های شما می‌باشد. این دستگاه نیز مانند هر سیستم دیگری دارای دو ترمینال آند و کاتد می‌باشد. برای استفاده صحیح از دستگاه بایستی سیم مشکی را به ترمینال منفی و سیم قرمز را به ترمینال مثبت متصل کنید. حال دکمه power دستگاه را زده و هر نوع اندازگیری را می‌توانید شروع کنید. حال فرض می‌کنیم که مقاوتی را که می‌خواهیم آزمایش کنیم ۱۰۰ اهم باشد. با تو جه به اینکه سلکتور روی ۱*R ایستاده عقربه عدد ۱۰۰ را نشان می‌دهد و چنانچه رنگ‌های روی مقاومت پاک شده باشند در خواهیم یافت که مقاومت ما ۱۰۰ اهمی‌است ولی اگر مقاومت ما از ۵ کیلو اهم بیشتر باشد عقربه تقریبا روی علامت بی نهایت می‌ایستد و ما در این مبنا نمی‌توانیم مقدار مقاومت را بخوانیم. از این رو سلکتور را روی R*10 قرار می‌دهیم. R*10 به این معنی است که اگر عقربه هر عددی را نشان دهد آن عدد باید ضربدر ۱۰ شود تا مقدار اصلی مقاوت را بتوانیم بخوانیم. به عنوان مثال اگر مقاومت ما ۱۰ کیلو اهم باشد عقربه روی یک کیلو اهم می‌ایستد و اگر یک کیلو را ضربدر ۱۰ کنیم مقدار اصلی مقاومت که همان ۱۰ کیلو اهم است به دست می‌آید. در این ردیف Range یا مبنا نیز بیشتر از ۵۰ کیلو اهم را نمی‌توان خواند. پس اگر مقاومت ما از این مقدار بیشتر باشد باید سلکتور را روی R*100 قرار دهیم و همانطور مانند قبل هر چه عقربه نشان داد باید این دفعه ضربدر ۱۰۰ کنیم. هر وقت ما مبنا و یا رنج را در قسمت آزمایش مقاومت‌ها عوض کنیم باید عقربه را “میزان” یا Adjust کنیم. قسمت ولتاژها ابتدا از ولتاژ مستقیم DC.V شروع می‌کنیم. همانطور که می‌بینید این قسمت دارای شش مبنای اندازگیری است که از ۰٫۲۵ ولت تا ۱۰۰۰ ولت مستقیم را می‌تواند اندازه بگیرد. طرز کار این قسمت نیز تقریبا مانند اهم است یعنی اگر سلکتور را روی ۱۰ ولت قرار دهیم دستگاه ما حداکثر تا ۱۰ ولت را می‌تواند نشان دهد. این طبقه بندی اعداد را روی صفحه قسمتی که سه طبقه عدد قرار دارد می‌توانید ببینید. سمت چپ مدار نیز با DC.V و میلی آمپر مشخص شده. حال اگر شما خواسته باشید که یک باتری و یا منبع تغذیه جریان مستقیم را آزمایش کنید باید سیم مثبت دستگاه را به مثبت منبع تغذیه و سیم منفی دستگاه را به منفی منبع تغذیه وصل نمایید. اگر چنانچه باتری شما به عنوان مثال شش ولت است باید سلکتور را روی عدد ۱۰ قرار دهید. در این صورت عقربه عدد ۶ را نشان می‌دهد ولی اگر باتری شما از ۱۰ ولت بیشتر و از ۵۰ ولت کمتر بود باید سلکتور را روی عدد ۵۰ قرار داد و چنانچه بیشتر بود روی ۱۰۰۰ ولت. برای اندازگیری جریان مستقیم نیز مانند ولتاژ عمل می‌کنیم. یعنی اگر سلکتور را روی عدد ۰٫۵ قرار دهیم دستگاه حداکثر تا ۰٫۵ میلی آمپر میتواند اندازه بگیرد و اگر روی ۱۰ باشد حداکثر ۱۰ میلی آمپر و چنانچه روی ۲۵۰ باشد تا ۲۵۰ میلی آمپر. اطمینان از اتصال و عدم اتصال سیم قابلیت دیگر در مولتی متر Beeper است این قابلیت به ما این امکان را می‌دهد که به اتصال به نقاط مختلف مدار و یا سیم از اتصال و یا عدم اتصال به یکدیگر اطلاع یابیم،برای مثال یک سیم در طول مسیر که در هر طرف دو رشته دارد ابتدا دو رسته سیم را بدون اتصال در هر دو طرف تست می‌کنیم در صورتی که مولتی متر صدا پخش نکند این دو سیم در طول مسیر به هم اتصال نکرده‌اند و در صورت پخش صدا سیم معیوب شده و در قسمتی به یکدیگر برخورد کرده‌اند، در مواقعی که می‌خواهیم از ارتباط صحیح آگاه شویم یک طرف سیم را به هم ارتباط می‌دهیم در این صورت در طرف دیگر با اتصال به دو سیم باید صدا از مولتی متر پخش شود ، این تست برای اطمینان از سیم و معبوب نبودن در انواع سیم برق و دیتا و یا سیم دوربین ،آنتن استفاده می‌گردد.