دِل گَب همیشه فـکر می کـردم•••🫂

[نیلوفرآبی]

همیشه فکر ‌می‌کردم که باید از گذشته‌ی شوم خود فرار کنم.
باید تا جایی که ممکن است بدوم و خود را از این وضعیت نجات دهم.
دور شدن تنها کاری بود که بلد بودم.من از همه چیز دور شدم.از تمام کسانی که میشناختم.این دور شدن‌ها،مرا به انزوا رسانید؛اما هنوز دستان گذشته را دور گردنم احساس ‌میکنم.
اما خب بالاخره باید برگشت و مبارزه کرد.تصمیمم را گرفتم و برگشتم.
یک شب نشستم و به تمام دردهایم فکر کردم.زمین و زمان را فحش دادم.گریه کردم و سر به دیوار کوبیدم.
من از من بودن خسته شده بودم.می‌خواستم کس دیگری باشم.نمی‌دانم.هرکسی می‌خواهد باشد.
فقط این مرد تا خرخره در گل مانده را نمی‌خواستم.
من،خودم شدم؛با تمام دردهایم در سینه و صندوقچه‌ای از غم‌هایم در اتاق ‌خوابم.
"☆🪷☆"