داستان کوتـــاه آلـوچـه چـند•••🖍📘

[نیلوفرآبی]

از میان یادداشت‌های روزانه

امروز، بازارچهٔ محلی بهنمیر

نسیم ملایمی می‌وزد. بوی خوش درخت و علف در هوا می‌پیچد. پیرزن دست‌هایش را گذاشته پرِ شالش. می‌پرسم:

-ننه، هَلی چَنِّه هَسِّه؟ (آلوچه چنده؟)

-سی تِمِن، توت‌فرنگی سی‌و‌پنج.

-وَهْ(صوت تعجب)، من گَت‌تِر رِ هَیتِمه سی‌وپنج(بزرگ‌تر از این رو گرفتم سی‌وپنج)

-وِ فرق کِنِّه، محلی هسه(این فرق داره، محلیه)

چونه می‌زنم:

-سی دِنی؟( سی می‌دی؟)

به شوخی می‌گوید:

-نا وَچه، مِه شی‌مار مِه رِ زَنده.( نه پسرم، مادرشوهرم منو می‌زنه)

با این حال توت‌فرنگی‌ها را توی نایلون می‌ریزد و وزن می‌کند.

-یک کِلو بَیِّه(یک کیلو شد)

-همون سی خامِّه(همون سی می‌خوام)

لبخند می‌زند، مردد است، با خنده می‌گویم:

-اِندا وَرَندا نکن، بِل بیِه(این پا اون پا -مَجاز از معطل کردن- نکن، بده بیاد)

گوش‌هایش تیز می‌شود، با تعجب نگاهم می‌کند:

-وچه، تِه چند سالویی؟(چند ساله هستی؟)

-سی و هشت.

-اندا ورندا ر کِجه بِشنوسّی؟ مِن اَنده گَتی آدِم یاد بَکِرد بیمه(...رو کجا شنیدی؟ من به این سن فراموش کرده بودم -توضیح این‌که اصطلاح خیلی قدیمی مازندرانی هست این ترکیب)

-شه آق‌ننهٔ جا(از مادربزرگ پدریِ خودم)

از من خوشش می‌آید. بیشتر می‌پرسد:

-تِه آق‌ننه دَره؟(مادربزرگت هست؟ مَجازاً یعنی زنده هست؟)

-اَره(آره)

-خِدا وِ رِ بِله(خدا حفظش کنه)، همون سی تمن هده، این اتا میس ر هم اضافه اِلِمِّه( همون سی تومن بده، این یه مشت رو هم اضافه می‌ذارم)

-خارِ تن داری ننه (تنِ خوب داشته باشی، مجاز از آرزوی سلامتی)

-بور خدا تِه هِمراه(برو خدا همراهت)

آفتاب در کارِ غروب‌ کردن است. نمی‌توانم بر وسوسهٔ خوردن توت‌فرنگی نشُسته غلبه کنم. یکی را با گوشهٔ لباسم آرام پاک می‌کنم و به دهان می‌گذارم. طعم شیرینش مرا به باغچهٔ کوچک خانهٔ پدری می‌برد.

"☆🪷☆"

[Queen]