مووووود

[Aftaabgardaan]

خاک سرد نیست که بخواد قلبت رو سرد کنه از غمی که دچارشی.. فقط اینکه بعد از فقدان، تو باز هم بیدار میشی، میبینی باز خورشید هست، صدای وانتی که دنبال آهن آلاته هست، صدای‌ ناظم جیغ جیغوی مدرسه ی نزدیک به خونه هست. از در میری بیرون و تو ترافیک میبینی ماشین بغلی آهنگ قر دار گذاشته و خوشحاله کنار اون کسی که کنارش نشسته، میری پارک میبینی آدما سرگرمن.. برمیگردی خونه میبینی اکیپی بادکنک و گل به بغل میرن کافه ی سر کوچه و احتمالا تولده.. میای خونه.. تلویزیون رو روشن میکنی همه چی مثل همیشه نشون داده میشه.. شب میشه.. باز میبینی ماه توی آسمونه.. چند وقت میگذره.. میبینی ناچاری بری سرکار.. درس بخونی، چیزی که متعهدی بهش رو انجام بدی و تحویل بدی.. بی اشتهایی غذا خوردنت نمیاد اما یکم میگذره میبینی هنوز تو زنده ای..یعنی اینطوریه که میبینی زندگیه جاریه.. فقط تو خمیده شدی از اون غم و فقدان و نه تنها دنیا منتظرت نمیمونه تا حسابیِ حسابی سوگواری کنی.. هی داد و بیداد کنی جامه بدرانی.. که حقه و میطلبه.. بلکه عزیزان و نزدیکانت هم بعد از یه مدت توقع دارن و میتوپن که جمع کن خودت رو، تو نمردی هنوز..

یعنی میخوام بگم قلب آدم رو خاک سرد نمیکنه و هیچ وقت انگار سرد نمیشه.. فقط یاد میگیری که هم زنده باشی هم غم بخوری، هم دیوانه نباشی و هم با کسی که نیست حرف بزنی! هم بدونی که نیست و هم یه طوری با تصویر زنده اش سر و کله بزنی.. که انگار هست.. هم..

یه همچین چیزی خلاصه.. نمیتونم توضیحش بدم..

[Elnaz]

7 دقیقه قبل، Aftaabgardaan گفته است:

خاک سرد نیست که بخواد قلبت رو سرد کنه از غمی که دچارشی.. فقط اینکه بعد از فقدان، تو باز هم بیدار میشی، میبینی باز خورشید هست، صدای وانتی که دنبال آهن آلاته هست، صدای‌ ناظم جیغ جیغوی مدرسه ی نزدیک به خونه هست. از در میری بیرون و تو ترافیک میبینی ماشین بغلی آهنگ قر دار گذاشته و خوشحاله کنار اون کسی که کنارش نشسته، میری پارک میبینی آدما سرگرمن.. برمیگردی خونه میبینی اکیپی بادکنک و گل به بغل میرن کافه ی سر کوچه و احتمالا تولده.. میای خونه.. تلویزیون رو روشن میکنی همه چی مثل همیشه نشون داده میشه.. شب میشه.. باز میبینی ماه توی آسمونه.. چند وقت میگذره.. میبینی ناچاری بری سرکار.. درس بخونی، چیزی که متعهدی بهش رو انجام بدی و تحویل بدی.. بی اشتهایی غذا خوردنت نمیاد اما یکم میگذره میبینی هنوز تو زنده ای..یعنی اینطوریه که میبینی زندگیه جاریه.. فقط تو خمیده شدی از اون غم و فقدان و نه تنها دنیا منتظرت نمیمونه تا حسابیِ حسابی سوگواری کنی.. هی داد و بیداد کنی جامه بدرانی.. که حقه و میطلبه.. بلکه عزیزان و نزدیکانت هم بعد از یه مدت توقع دارن و میتوپن که جمع کن خودت رو، تو نمردی هنوز..

یعنی میخوام بگم قلب آدم رو خاک سرد نمیکنه و هیچ وقت انگار سرد نمیشه.. فقط یاد میگیری که هم زنده باشی هم غم بخوری، هم دیوانه نباشی و هم با کسی که نیست حرف بزنی! هم بدونی که نیست و هم یه طوری با تصویر زنده اش سر و کله بزنی.. که انگار هست.. هم..

یه همچین چیزی خلاصه.. نمیتونم توضیحش بدم..