خاکستری طور

[Aftaabgardaan]

توی ترافیک بودیم و همش این شکلی بودم که نمیخوام برم مدرسه، میخوام برم مامانجون رو ببینم. اما خب چاره ای نبود. مامان پرسید چه خبره این همه ترافیکه؟ گفتم شنبه است دیگه. شنبه های مهم. میگه صبح دیدم یه سریا رفتن تشییع و راهپیمایی گفتن جانم فدای رهبر و این حرفا و معلوم نیست چند چندن، مردم که جون به لب شدن و پنجره هاشون رو هم رها نمیکنن پس اینایی که صبح اخبار نشون میداد چی میگن. میگم مامان، ببین مثل سری پیش دم مسجد، اونا کشته شدن؟ دستگیر شدن؟ براشون پرونده تشکیل شد و دادگاه تشکیل داده شده؟ نه. امن و امان حرفشون رو زدن و قربون صدقه ولایتشون میرن، ولی میبینی که برای بقیه همچین امتیازی وجود نداره، بگیر و ببند و بکشه!‌ عابر پیاده هم باشی سلامتت در خطره. چون آدمکشن و یا مسیر بازه برای جولون دادن آدمکشا. همین الان اگه فضای امنی باشه، همین مامانجون هم میاد برای راهپیمایی برای تمامِ "برای" هایی که دلیله برای اعتراض، نمیاد؟ میگه چرا! میگم خب دیگه! همین. نمیذارن. شعار از دم پنجره میشنون دردشون میگیره. فکر کن انقدر شرف داشته باشن که همچین فضای امنی رو برای اونطرف ماجرا هم درست کنن. ندارن. زمان میخواد متاسفانه.

شهر به شهر، اخبار رو که چک میکنم، حس میکنم چند ده سال میاد روی سنم. ده سال عدد نیست. چینِ صورته، چشمِ بی فروغه، موی سفیده، قلب تاریکه، مغز ناتوانِ خاموشه و یه حجم سنگین وسط نفسه. هر لحظه هر جایی هر مقدار آدم جونش رو از دست میده، توی اخبار فقط تعداد و نهایتا اسم میبینم. اما آدمیزاد که فقط عدد نیست. حتی فقط یه اسم هم نیست. اما آدمکش این رو میفهمه؟ نه. اون از خون هایی که میریزه تغذیه میکنه تا خودش رو به هر نحوی که هست یه جوری نگه داره. فرقی نمیکنه توی یه مکان مذهبی باشه، یه شهر مرزی، مسجد، خیابون و مدرسه و دانشگاه فرقی نمیکنه کجا! دیوانه وار فقط میخواد خودش رو نگه داره. جانه.. جونه.. یه عدد نیست.. یه اسم نیست. این خون جاریه و غرق میکنه.