چو گِل بسیار شد پیلان بلغزند

[ШHłTΞ ШФŁŦ]

چو گِل بسیار شد پیلان بلغزند

می گویند که دو برادر بودند پس از مرگ پدر یکی جای پدر به زرگری نشسته دیگری تا از وسوسه نفس شیطانی به دور ماند، از مردم کناره گرفته و غار نشین گردید.

روزی قافله ای از جلو غار گذشته و چون به شهر برادر می رفتند، برادر غارنشین غربالی پر از آب کرده به قافله سالار می دهد تا در شهر به برادرش برساند.
منظورش این بود که از ریاضت و دوری از خلایق به این مقام رسیده که غربال سوراخ سوراخ را پر از آب می تواند کرد بی آن که بریزد.

چون قافله سالار به شهر و بازار محل کسب برادر می رسد و امانتی را می دهد، برادر آن را نخ بسته و از سقف دکان آویزان می کند و در عوض گلوله آتشی از کوره در آورده میان پنبه گذاشته و به قافله سالار می دهد تا آن را در جواب به برادرش بدهد.


چون برادر غار نشین برادر کاسب خود را کمتر از خود نمی بیند، عزم دیدارش کرده و به شهر و دکان وی می رود.
در گوشه دکان چشم به برادر داشت و دید که برادر زرگرش بازوبندی از طلا را روی بازوی لخت زنی امتحان می کند،.

دیدن این منظره همان و دگرگون شدن حالت نفسانی همان ! در همین لحظه آبی که در غربال بود،
از سوراخ غربال رد شده و از سقف دکان به زمین می ریزد.
چون زرگر این را می بیند، می گوید:
ای برادر، اگر به دکان نشستی و هنگام کسب و کار و دیدن زنان و لمس آنان آب از غربالت نریخت، زاهد می باشی، وگرنه دور از اجتماع و عدم دسترس، همه زاهد هستند...