̤̮𝒯𝒾𝓇ℯ𝒹

[numb]

زمان آرام
زمین در خواب
و سکوت به آخرین کلام شب اشاره می کند
همیشه سکوت پایان راه است
راهی که با هزاران سوال،آغاز
و تنها با یک جواب به انتها می رسد
همیشه سکوت،این نماد مرگ باورها
به درون خاموش خود می گرید
و شادی لحظه های در حال فریاد را به نابودی می کشد
سکوت،
سکوتی که وجودم را به دره تاریک نابودی می کشد
سکوتی که رنج روزها،درد فصل ها و غم سال ها را می بیند
و تمام دیده ها را به گورستان نادیده ها می فرستد
تا کی این چنین باید باشد؟
تا کی نگاه افکار به بن بست سکوت ختم شود
و حجم تاریک این زمان،چشم ها را به انتهای راه شب هدایت کند...
تا کی سایه های تنهای شب در آغوش اندیشه های مسموم خود بمیرند
تا کی...
تا کی...
همه خوابیده اند
کسی به این جمله نمی اندیشد!

[numb]

همیشگیست

ولی 

جمعه ها به استخوان می زند 

اندوهِ دوری ات…

[حسین138]

هم اکنون، numb گفته است:

همیشگیست

ولی 

جمعه ها به استخوان می زند 

اندوهِ دوری ات…

طلا طلا

[numb]

4 دقیقه قبل، حسین138 گفته است:

طلا طلا

️🪽

[numb]

بهارهای ما از قبرستان شروع می‌شد. نوروزهایی که به کودکی‌مان سر می‌زد، روی سنگ قبرهای کهنه‌ی آفتاب‌خورده پهن می‌شد. بابا دلش می‌خواست روز اول عید به سراغ پدر و مادرش برود... بابا تمام بهارهای ‌ما را به قبرستان می‌دوخت. مهم نبود که تحویل سال کی اتفاق بیفتد، صبح اولین روز بهار از پای سفره‌ی هفت‌سین راهی قبرستان می‌شدیم. لباس‌های نو، جوراب‌های سفیدی که با تور ظریف گل‌داری لبه‌دوزی شده بود، کفش‌های قرمز جیر، یقه‌های تترون اتوشده، همه‌شان نسبت غریبی با قبرستان داشتند. ولی من و خواهرم بی‌آن‌که سنت قبرستان را برهم بزنیم و پا روی سنگی بگذاریم، میان مردگان بازی می‌کردیم. بازی ما انگار سینه قبرستان را می‌شکافت و برای ساعاتی کوتاه، جهان تازه کودکی با جهان پرکسالت مردگان دیدار می‌کرد و معصومیت کودکی که مرگ را نمی‌شناسد با برزخ رفتگان منتظر درمی‌آمیخت. ما برای فکر کردن به مرگ زیادی جوان بودیم اما قبرستان، انکار کودکی‌مان بود. انگار ما بیش‌تر از دیگران باید به رفتن زمستان و نیستی دنباله‌دارش اصرار می‌کردیم تا بهار بیاید و دربرمان بگیرد تا جوانه‌های سبز زیستن که اعتبار بهارند در آغوش‌مان بگیرند. جوانه‌های سبزی که تا جوان بشویم و از بلوغ بگذریم، کمیاب شدند، گم شدند و مبادا که پیش از ما، به جهان مُردگان رفته باشند؟

[numb]

شرحی ز حال و حالی ز شرح نیست...

[حسین138]

19 ساعت قبل، numb گفته است:

بهارهای ما از قبرستان شروع می‌شد. نوروزهایی که به کودکی‌مان سر می‌زد، روی سنگ قبرهای کهنه‌ی آفتاب‌خورده پهن می‌شد. بابا دلش می‌خواست روز اول عید به سراغ پدر و مادرش برود... بابا تمام بهارهای ‌ما را به قبرستان می‌دوخت. مهم نبود که تحویل سال کی اتفاق بیفتد، صبح اولین روز بهار از پای سفره‌ی هفت‌سین راهی قبرستان می‌شدیم. لباس‌های نو، جوراب‌های سفیدی که با تور ظریف گل‌داری لبه‌دوزی شده بود، کفش‌های قرمز جیر، یقه‌های تترون اتوشده، همه‌شان نسبت غریبی با قبرستان داشتند. ولی من و خواهرم بی‌آن‌که سنت قبرستان را برهم بزنیم و پا روی سنگی بگذاریم، میان مردگان بازی می‌کردیم. بازی ما انگار سینه قبرستان را می‌شکافت و برای ساعاتی کوتاه، جهان تازه کودکی با جهان پرکسالت مردگان دیدار می‌کرد و معصومیت کودکی که مرگ را نمی‌شناسد با برزخ رفتگان منتظر درمی‌آمیخت. ما برای فکر کردن به مرگ زیادی جوان بودیم اما قبرستان، انکار کودکی‌مان بود. انگار ما بیش‌تر از دیگران باید به رفتن زمستان و نیستی دنباله‌دارش اصرار می‌کردیم تا بهار بیاید و دربرمان بگیرد تا جوانه‌های سبز زیستن که اعتبار بهارند در آغوش‌مان بگیرند. جوانه‌های سبزی که تا جوان بشویم و از بلوغ بگذریم، کمیاب شدند، گم شدند و مبادا که پیش از ما، به جهان مُردگان رفته باشند؟

حال دلت خوش

 

[numb]

۱ ساعت قبل، حسین138 گفته است:

حال دلت خوش

 

ممنونم رفیق

همچنین شما️

[حسین138]

۱ ساعت قبل، numb گفته است:

ممنونم رفیق

همچنین شما️

عزیزی

[numb]

به تماشا نشسته ام انتهای خویش را...

[numb]

و زندگی حتای مرگ بود

[numb]

و مردم

با نگاه 

با حرف 

با خنده

حتی با نوازش 

غمگینمان می کنند...

[numb]

آیا شما که صورتتان را

در سایهٔ نقاب غم انگیز زندگی

مخفی نموده اید

گاهی به این حقیقت یأس آور اندیشه می کنید

که زنده های امروزی

چیزی به جز تفالهٔ یک زنده نیستند...

[numb]

هیچ چیز راحتم نمی‌کند نه دریا، نه آفتاب، نه درخت ها، نه آدم ها، نه فیلم ها، نه لباس هایی که تازه خریده‌ام نمیدانم چه کار کنم بروم و سرم را به درخت ها بکوبم، داد بزنم، گریه کنم، نمی‌دانم…

[numb]

 

...

 

 

[numb]

یادت باشد روزگاری که از سر میگذرانیم مملو از اندوه و اضطراب و خشم است. اشکالی ندارد اگر زیاد گریه میکنی، ایرادی ندارد که از پس کارهای معمولت برنمی آیی و اصلاوابدا عجیب نیست که بعضی وقتها رفتارهایی ازت سر میزند که خودت هم موافقشان نیستی.

ما در دوران آسیبها و آشفتگیها زندگی میکنیم. از ما آدمهای شکننده و بی آینده ساخته اند تا رمز زندگیمان تا به آنجا و هرکس به شیوه ی خودش در تاب آوردن خلاصه شود.

تویی که کارت شده تحمل کردن، شاید شناکردن را از یاد برده باشی ولی در غرق نشدن خبره و ماهر شده ای =))

ویرایش شده 28 آبان توسط numb

[numb]

یه چیزایی آزارم می‌ده که متاسفانه حرف زدن در موردشون بیشتر آزارم می‌ده...

[numb]

ویحدث ان یبکی فیک کل شیء الا عینیک...

گاهی تمام وجودت گریه می کند جز چشمانت...

 

غاده السلمان

[numb]

"انسان ها استعداد بالایی در خود-تخریبی دارند.فقط آن هایی که عاشق چیزهای شکسته اند علتش را می دانند".

-لو آندریا کالیوارت

[numb]

شاید سخت اما

امیدی هست به پایانی زیبا...

[numb]

دوست داشت در جهانی خالی از هرگونه شرارت و ظلم زندگی کند؛اما متاسفانه تمام دنیاهایی که می توانست انتخاب کند پر از انسان بودند...

[numb]

امروز خم شدم و در گوش بچه ای که مرده به دنیا آمده بود،آرام گفتم:چیزی را از دست ندادی.

-آلبرکامو