🌹به نام زن🌹

[ɑɍɛẕőǚ]

هر لحظه ، در من زنی برمی خیزد که دوست دارد پشت تمام پنجره های شهر ، شمعدانی بکارد. سرخ ، زرد ، بنفش ، صورتی ...

دوست دارد تن دیوارها را با رزهای خیلی رونده ، بپیچد . دوست دارد به جای بوق های ممتد ترافیک ها ، ترانه جان مریم بخواند.

زنی در من فریاد کنان ، بلند میشود و در کوچه پس کوچه ها پرسه می زند تا اندوهی بر چشم زنی و غمی بر شانه مردی ، به خانه ای نرود.
 
کار چندانی از پیش نمی برد این زن !
پنجره‌ها، دلتنگ شمعدانی ها می مانند ،
دیوارها سرد و سیمانی ،
و بوق های جانخراش ...
اما زنی در من ، باز هم برمی خیزد و در دستش ، شمعدانی ها می رقصند.
گاهی کفش زنی که برای مترو دویده ، پایش را می زند . زنی که گوشه آشپزخانه ی تنهایی ، ظرف می شوید ، اشک می ریزد. گاهی یقه چروک مردی را اتو می کشد . دستان یخ زده ای را در مشت هایش ، ها می کند .
و تمام اینها را ، زنانه می رقصد و کلمه می کند شاید پنجره ای شمعدانی بخواهد و فنجانی چای ...