داستان کوتـــاه تـک درخـت جـاده فیروزکوه•••🖍📘

[نیلوفرآبی]

تک‌درختِ جاده فیروزکوه

سی‌وپنج کیلومتر بعدِ فیروزکوه به سمت دماوند، پایین‌دستِ جاده تو سینه‌کش کوه، درخت کاجِ تنهایی‌ هست که هر رهگذری را از دور صدا می‌زند. یک کاجِ مغمومِ توسری‌خورده که نمی‌دانم چند تابستانِ خشک و چند زمستانِ استخوان‌سوزِ آن برهوت را از سر گذرانده. تا کیلومترها این‌طرف و آن‌طرفش هیچ درخت که سهل است، هیچ حیات و نباتی نیست. هربار که از دیدرسش می‌گذشتم، براش دستی تکان می‌دادم و رد می‌شدم. این‌بار اما سر خر را کج کردم و انداختم تو خاکی و چاله‌چوله‌ها را دو تا یکی به تنِ جلوبندی ماشین مالیدم و رسیدم پیش پای سالار. جایی خوانده‌ام که درخت‌ها هم صاحب شعور و احساس‌اند. اگر درست باشد، این طفل معصوم حالا حتما چینه‌دانی از غمباد است. نزدیک‌تر که شدم، چشمم به شاخه‌های هرس‌شده‌اش روشن شد که جا‌به‌جا گره بسته بودند، رنگ‌ و ‌وارنگ. چه می‌دانم، شاید نذرِ بخت‌گشاست. عینهو سبزه‌هایی که تو سیزده‌به‌در گره می‌زنند تا بخت‌شان باز شود. من نمی‌دانم اگر بنا به باز شدن است، پس چرا گره می‌زنند؟!! خلق خدا این درختِ مفلوک را تک و تنها با این جبروت دیده‌اند، خیال کرده‌اند نظرکرده‌ای چیزی‌ست و حکما حاجت می‌دهد که این‌جور دخیلِ شاخه‌هاش شده‌اند. ردِ چرخ‌های نقلیه‌ای شبیهِ پراید هم دورتادور درخت، به محاذاتِ حلقه‌ی شیارِ آب جا مانده بود. خیال کن پراید فکسنی به هن‌ و‌ هون افتاده و راننده‌ی بیچاره چون خرجِ تعمیر و لوازمش را نداشته، قلاده‌ی پراید زبان‌بسته را گرفته آورده این‌جا دورِ درخت طواف داده تا بلکه شفا بگیرد. یک کیسه‌ی پلاستیکی چرب‌ و چیل هم افتاده بود همان‌جا، پُر از احشاء و شکمبه‌ی گوسفند. مگس‌های دورِ کیسه امان کاج را بریده بودند. قربانی کرده‌اند لابد. گوشت و کله و دنبه‌ را برداشته‌اند و حشو و زوائدش را با کیسه گذاشته‌اند که بشود کود پای درخت. خلاصه که زیارتگاهی‌ست برای خودش.

(پی‌نوشت: گویا این همان تک‌درخت محبوب عباس کیارستمی است که الهام‌بخش بسیاری از عکس‌های او بوده. از اشاره و یادآوری دکتر حمید عبداللهیان سپاس‌گزارم. نقل این درخت را چند جا خوانده بودم اما کنارش که بودم هیچ حواسم نبود این همان تک‌درخت پانصد ساله است. کاش یک دخیل هم من می‌بستم. )