حباب گونه

[Aftaabgardaan]

یک جور زیستن که توش حرص و ولع نباشه.که آرزو درش جایی نداشته باشه.که واژه ترس بی مفهوم ترین واژه ها درش  باشه.که نه توش حسادت باشه و نه رقابت و نه خواست اینکه چیزی بشی و نه غصه ی اینکه چرا چیزی نشدی.
که از مردن نترسی.که از طرد شدن نترسی.که برات اصلا مهم نباشه که تحویلت می گیرن یا نمی گیرن.که کمتر کسی را جدی بگیری .که زیر نفوذ هیچ کس نباشی . که  چاپلوس و نان به نرخ روز خور نباشی. که اونقدر سبکبال باشی و بالای همه چیز قرار داشته باشی که بعضی از آدم های دور و برت حالا  به هر دلیل  سال ها بگردن که تا شاید  نقطه حساس تو رو پیدا کنن برای وارد کردن ضربه و دستشان فقط تو هوا بگرده و به جایی اصابت نکنه. چون نقطه حساسی اساسا وجود ندارد ، نه طمع داری و نه تعصب  و نه کینه و نه کمترین وابستگی به چیزی .
یه جور زیستن که هر لحظه  زندگی ات  برات همون لحظه ناب باشه. وتو انگار همه زندگی را ریخته باشی تویه  جام بلورین  وجرعه جرعه بنوشیش و آرام آرام مست بشی و مست بمانی و لذت ببری از اون هستی که درش غنوده ای.یک جور عشق مکرر .عاشق بودن مکرر.
و بهت بگن : تو داری تو حباب زندگی می کنی.  چه تعبیر قشنگی!