سهراب عزیزم

[Aftaabgardaan]

 پُر از بدی است. و من شقایق تماشا می‌کنم. رویِ زمین، میلیون‌ها گرسنه است. کاش نبود. ولی وجودِ گرسنگی، شقایق را شدیدتر می‌کند. و تماشایِ من، ابعادِ تازه‌ای به خود می‌گیرد... وقتی پدرم مُرد، نوشتم: «پاسبان‌ها همه شاعر بودند». حضورِ فاجعه، آنی دنیا را تلطیف کرده بود. فاجعه، آن طرفِ سکّه بود. وگرنه من می‌دانستم و می‌دانم که پاسبان‌ها، شاعر نیستند. در تاریکی، آن قدر مانده‌ام که از روشنی حرف بزنم.