از قشنگ ترین متنایی که خوندم نامهی علی شریعتی به عشقش بود:
« عزیزِ مهربانِ بداخلاقِ صبورِ تندجوش!
امیدبخش یأس آور پرحرف حرف نشنو؛ بدترین بدِ خوبترین خوب!
با وی نتوان زیستن، بی وی نتوان بودن!
یک جور درهم برهمِ شلوغ پلوغِ قرو قاطی؛ عزیزی که تو را نمیتوانم تحمل کنم و دنیا هم بی تو تحمل ناپذیر است!