Don

وقتی راک دهه­ هفتاد میلادی (که در تمام عرصه ها به یک انقلاب در موسیقی شبیه بود) با پایان عصر هیپی­ گری به انتها رسید، فضایی رومانتیک بدون وجهه قالب تکنیک، اعتراض و هیاهو، موسیقی راک را در دهه­ هشتاد فرا گرفت. راک، نرم­ تر و رومانتیک ­تر شد و وجهه­ معترض، تکنیکال و هیجانی خود را به موسیقی هوی متال بخشید تا در این زمینه ترکتازی کند. با این وجود اگر بخواهیم یکی از چهره ­های برجسته و کلیدی راک دهه­ 80 و 90 بریتانیا را که نامش مترادف با راک درخشان این دوره است، نام ببریم، بی­ درنگ یادکریس رئا می­ افتیم. مردی که صدایش به موازات آهنگسازی او هوای سرد بریتانیا و دل هر دوستدار موسیقی را گرم و روشن می­کند. صدایی منحصر به فرد و یگانه با سبکی از نوازندگی گیتار اسلاید و آهنگسازی ­ای که مختص و منحصر به ذهنیت اوست. کریس رئا همواره از تجاری­ شدن آثار خود گریزان و از جنجال­ های تبلیغاتی و هیاهویی که خوانندگان برای شهرتِ بیشتر به دنبال آنند، مبرا بود. کریس رئا رابطه ­ای عمیق با گیتار خود دارد. در آثار او صدای خواننده و گیتار گویی به نوعی یگانگی در گویش روایت رسیده­ اند و بر خلاف بسیاری از خوانندگان گیتاریست که صدای خواننده و نوازندگی، دوپاره و ناهمخوان به نظر می­رسند، آثار کریس رئا تکامل، پختگی و آرامش را به ذهن شنونده القا می­کنند. کریس رئا در سال 1951 در میدلزبرو انگلستان به دنیا آمد. مادرش ایرلندی و پدرش یک مهاجر ایتالیایی بود که بستنی می­ فروخت. کریس رئا تا سن بلوغ گیتاری نداشت و تازه در 22 سالگی بود که موفق شد یک گیتار بخرد، اما از آن­جا که هوشی سرشار و استعدادی خیره­ کننده در موسیقی داشت، تحت تاثیر جو والش و ری کودر، خیلی زود مقدمات کار را یاد گرفت و به گیتاریست قابلی تبدیل شد . در سال 1973 کریس رئا وارد یک گروه محلی با خوانندگی Dave Coverdale شد که بعداً به گروه Deep purple پیوست. پس از رفتن دیوید، آنها در مسابقه Melody Maker به مقام اول و عنوان بهترین آماتورهای سال رسیدند، ولی توقع کریس بالاتر از این بود و او گروه را در سال 1977 ترک کرد تا شغل خود را به تنهایی ادامه دهد. درسال 1978 اولین تک آهنگ او، هم در بیلبورد آمریکا و هم در چارت انگلستان به موفقیت رسید و راه شهرت کریس رئا هموار گشت. کریس رئا در سال 1978 فعالیت خود را شروع کرد و تا امروز که 23 آلبوم منتشر کرده و بیش از سی میلیون نسخه آلبوم از او به فروش رسیده است، یکی از جریان های اصلی راک در اروپا در دهه 80 و 90 به شمار می رود. صدای خش دار، گرم، نیرومند و پرمغز او همراه با موسیقی پر ظرافت، صمیمی و عمیق او، همراه طرفداران سرسخت خود را داشته است. Song : Looking For The Summer Album : Auberge Released : 1991 Genre : Soft Rock .

داستان عامه پسند "pulp fiction" برای من اول لیست قرار میگیره، بعد هم دو پدرخوانده

فیلم اول لیست "درخشش ابدی یک ذهن پاک" رو چارلی کافمن یکی از بزرگترین فیلمنامه‌نویسان حال حاضر نوشته. پیشنهاد می‌کنم علاوه بر این فیلم، فیلم "i'm thinking of ending things" رو که کافمن نویسندگی و کارگردانیش رو به عهده داشته، بیینید.

فینیکس خوب بازی کرد، اما به اندازه هیث لجر توی کاراکتر جوکر غرق نشد.

اسکاری که توی این فیلم به آل پاچینو دادن در واقع اسکاری بود که توی فیلم "صورت زخمی" باید بهش میدادن و ندادن! رقص آل‌پاچینو با آهنگ بسیار زیبای "dance me to the end of love" از لئونارد کوهن هم از صحنه‌های دوست‌داشتی این فیلم خوش‌ساخته.

هر که از من خداحافظی می‌کند دیگر برنمی‌گردد شناسنامه‌ام را گم کرده‌ام و از تو دورم آنقدْر که تنهایی‌ام نشت کرده به دیوارِ همسایه ................................... تو چیزی از فشارِ قبر نمی‌دانی زلزله هم تکان نمی‌دهد خوابِ سنگینت را من امّا برعکسِ تو حتی با صدای پهلو به پهلو شدنم در خواب از خواب می‌پرم و تا از خواب می‌پرم زنگ می‌زنم یه دوستِ تنومندم که نامش را گذاشته‌ام «اتوبوس» صدایش می‌زنم «اتوبوس» و می‌زنم زیرِ گریه طفلک غمگین می‌شود دست تکان می‌دهد نگه می‌دارد سوارِ خودش می‌شود و می‌رود ................................................. تو اما با هواپیما رفتی ظریف‌تر از پیراهنت که مرا از تنهایی و تنهایی را از من درمی‌آورْد ........................ راستی در قدیم چمدان‌ها که چرخ نداشتند چه داشتند؟ و زن‌ها بعد از جدایی چگونه می‌مردند؟ ..................... تو شناسنامه نبودی دوست یا همسایه نبودی زن بودی آنقدر زن که اگر زل می‌زدی به در در از شرمندگی آب می‌شد و من که همیشه پیاده به خانه برمی‌گشتم نمی‌دانستم افرادِ نشسته در انتهای اتوبوس که غمگین در آن‌سوی پنجره دنبال چیزی می‌گردند دنبال چه می‌گردند ................................................. به دنبالِ که می‌گشتم اگر تو نبودی؟ چگونه از بوییدنِ گل‌ها به تیمارستان می‌رفتم اگر تو نبودی؟ ................................................ برق رفته تو رفته‌ای فندکم را پیدا نمی‌کنم می‌ایستم به نشانه‌ی بدرقه بالا می‌برم دستم را با دهانِ تاریکم صدایت می‌زنم و دوباره از تو خداحافظی می‌کنم .................................................... راستی چگونه از تو خداحافظی می‌کردم اگر تو نبودی؟

از سنگسار ابرها برمی‌گردم : من که حتّی خاکسترِ سیگارم بی اجازه‌ی خودم به زمین نمی‌ریخت من که در دهانِ خودم لانه داشتم و اگر کسی رازهایم را می‌پرسید می‌گفتم : «نمی‌دانم» طوری تنها شده‌ام که شنیدنِ هر آهنگی غمگینم می‌کند و دست‌هایم با وزیدنِ آهی کوچک از شاخه‌هایم فرو می‌ریزند ................................... از سنگسارِ آب‌ها برمی‌گردم پشیمانم لطفاً پای رنگین‌کمان که در آب فرو رفت و ماهی‌ها که با هفت قلم آرایش هلهله سر دادند در دریا به خاکم بسپار کنارِ آن ماهیِ مرده که بوی نفت می‌داد و گاهی اجازه بده به یادِ مادرم استخوان‌هایم را بغل کنم ................................... از گنجشک‌های کوچه حلالیت می‌خواهم من واقعاً درخت نیستم اما اگر حق ندارم بگویم افسوس دست‌کم می‌توانم از دست‌های کاغذی‌ام قایقی بسازم و آهسته به فرزندانم بگویم : کم کنید صدای موسیقی را می‌خواهم برایتان صدای غرق‌شدن دربیاورم "حسینِ صفا"