MMD_I

وقتی برگشتی واسم از دریا بگوا ز سختیا هی راه بگو چی آخره این جاده بود وقتی برگشتی با من از فردا بگو از دشته پروانه ها بگو از قاصدک آرزو برگرد واست از دردهام بگم از گریه ابرها بگم از این من تنها بگم نمیدونم کجایی تو اصن این پروانه ها می گیرن هی سراغتو ازم بهشون قول دادم که میای روم و زمین نزن یه سر به ما بزن قاصدک ها ازت خبری ندارن به ابرها بگو که نمیای الکی نبارن با ساعت ها صنمی ندارم بگو عقربه ها انقد سر به سره من نزارن پروانه ها با من همه قهر کردن تا تو بیای تا تو بیای تا تو بیای قاصدکها گشتن کل دشتا دنبال تو که بیای تو که بیای تو که بیای سوته کور شب بی چشای تو آسمون من بی ستاره شد برام پر نکرد کسی جایه تو آخ دل من فقط میره واسه تو تا گردن بودیم زیره آب با کل این دنیا بیحساب الان رو شونه کی چشات میره خواب برگرد نیای من و بده کی نجاتو برگرد همه کس من نیستی تنگ هر نفسه من برگرد گل آرزوم آرزوم دشتمون با یه اشاره سوخت وقتی برگشتی واسم از دریا بگو از سختی های راه بگو چی آخره این جاده بود وقتی برگشتی با من از فردا بگو از دشته پروانه ها بگو از قاصدک آرزو برگرد واست از دردهام بگم از گریه ی ابرها بگم از این من تنها بگم برگرد همه کسه من نیستی تنگ هر نفسه من برگرد گل آرزو دشتمون با یه اشاره سوخت

وبعدين كل ما اخد خطوة ارجع اتنين العمر بيجري سابق السنين انا شاب لكن من جوة عجوز عند جناحات بس محبوس مجروح بنزف طموح بدمي بكتب كلامي وابوح بسرح بتخيل بروح بغني ترد فيا الروح يمكن دا مش مكاني او الزمان دا مش زماني او انا موهوم يمكن خيالي وداني لدنيا او لعالم تاني او انا مجنون او يمكن انا نجم بس ما فيش سما عندي جناحات بس ما فيش هوا انا نجم بس ما فيش سما عندي جناحات بس ما فيش هوا وبعدين سامع جوه مني صوتين صوت سابقني والتاني قديم صوت يدل وصوت يضل صوت يحرر وصوت يشل وبعدين اروح لمين بحلم ببكرة انا طول الليل يجي النهار واصطبح كل اللي حلمته بيتمسح اوقات بحس اني سابق انتوا عايشين في الماضي وانا معاه بتخانق مكاني انا شايفه مش هنا احلامي اقوى مني ومكمله انا نجم بس ما فيش سما عندي جناحات بس ما فيش هوا انا نجم بس ما فيش سما عندي جناحات بس ما فيش هوا انا نجم بس ما فيش سما عندي جناحات بس ما فيش هوا شايف لبعيد بس مافيش طريق عندي حكايات احكيها لمين وانا وحيد :)

کاش بگی برا توم خیلی سخت تابستونه ولی هنو سرده ریه هام سوختن تا یادم بری بچه ایرونی دلش پر درده کاش بگی برا توئم خیلی سخته تابستونه ولی هنوز سرده ریه هام سوختن تا یادم بری بچه ایرونی دلش پره درده افتادی توو تله تله اون که توشی عشق نیس رابطه نیست هچل مچلت کردن تشم میبینی که پسره هوله این همه سالم کرده معطلت ک. خوار دراگ هنوز روم اثرت نمی خوام کم بشه یه مو از سر مهم نی بینمون کی مقصر کاش بگی برا توئم سخت می گذره فکرم نندازی بیرون از سرت دو سال زیر 30 فازم عشق اوله می شنوم صدات داره با من حرف میزنه می بینم سایه ات توو اتاق پر میزنه کاش بگی برا توم خیلی سخت تابستونه ولی هنو سرده ریه هام سوختن تا یادم بری بچه ایرونی دلش پر درده افتادی توو تله تله اون که توشی عشق نیس رابطه نیست هچل مچلت کردن تشم میبینی که پسره هوله این همه سالم کرده معطلت ک. خوار دراگ هنوز روم اثرت نمی خوام کم بشه یه مو از سر مهم نی بینمون کی مقصر کاش بگی برا توئم سخت می گذره فکرم نندازی بیرون از سرت دو سال زیر 30 فازم عشق اوله هیچ دکتری پیدا نکرد دردم سی تی اسکن کردم ولی باز پیدا نشد دردم ازم تو رو قایم کردن هر روزام و میارم بالا رنگ و روم شده زردم فقط تو م یدونی الان چیه دردام درمونه دردم درمونه دردم

نه اصلا سخت نیست فقط گاهی ممکنه همخدمتیت که همشهریت هم باشه یهو به جا اینکه تیر به تو بخوره بخوره بهش و شهید بشه

بلوچستان،سراوان،یگان تکاوری129 مکسوخته

نکته: دریابانی جزوه مرزبانی حساب میشه پس اره میخواستم لب دریا بیفتم تا لب مرز پاکستان

نوازنده خیابونی ام کنار پل یه نگاه به جمعیت یه نگاه به تو چشمم روت چرخید موهات لخت ماهی بودم شدم توو آب غرق بساطم رو پهن میکنم غروب به بعد سخته که حرف هامو توو روت بگم رنگ پوستت مثل چشم هات سبزه ان تجربه بهتره یا کتاب دفتر؟ میخوام شاه بشم تو بشی ملکه ذهنم منو ترسوندی، یکی طلبت ایول با تو میشه زیر قلبم خالی آره با تو شد قهوه ام، چایی قول دادم نرم سمت تلخی ها واسه تو دارم وقت زیاد از فرهاد میخونم از مارتیک آدرنالینی جا اسید لاکتیک Blue jeans White shirt It was like James Dean For sure You’re so fresh to death and sick as c-cancer اولین بار که دیدمت بین مردم یادم رفت که بودم بیتِ چندم حواسم پرت شد، زدم تپق وقتی مامورا خیابونو کردن قرُق خورد چند تا مشت و لگد بهم نباشی میرم یه جا که نندازه عرب نی وقتی موندی تا خوندنم تموم شه انگیزه داشتم بدم یه آلبوم برات خودت یه موزه ای تابلوست لبات تو زیباترین آکوردی وقتی که ندارم چیزی بزنم واسه ملت سینه سازم از تار موهات مضرابم خال روو پات با تو کوک میشه هر چی فالشه آفتابی میشه هوا ابری باشه پیدات نیست چند وقته Blue jeans White shirt It was like James Dean For sure You’re so fresh to death and sick as c-cancer پیدات نیست چند وقته شب ها از خواب میپرم سگ لرزه دنبالت میگردم توو 22 تا منطقه گاهی الکی میزنم زیر قهقهه دیگه مهم نیست چقدر پول جلومه وضعم خوبه وقتی روم به توئه نبودنت تلخ تر از زیتون باشی آزادی میسازم از زندون ولی توو حرف سادست، توو عمل محال همه فیک بودن تو ورق طلام بساطمو جمع کردم رفتم از شهر بیشتر از این نباید وقت تلف کرد شاید باشه برام هضمش سخت شاید ندیدنت باشه مثل عطرت تلخ میرم یه جا که نباشه ازم آدرسی چون که زندگی حقیقته نه که فانتزی Blue jeans White shirt Walked into the room You know you made my eyes burn It was like James Dean For sure You’re so fresh to death and sick as c-cancer

.

اینم برا ترسو ها با من ندارن نسبت تکاور مرز شدم لابد بوده قسمت افتادم سیستان ولی نه واس لذت میمونم همونجا نمیکنم هجرت. اموزشی کرمانشاه رو چکی کردم مونده سیستان رو کبود کنم ...

هر وقت برای ازدواج دربست رل زدن گرفتی بوی خیانت رو حس نمیکنی چون پنجره ها بستن کولر روشنه‌.

ورس۱ : اگه الان از همه دورم چون‌ خیلی وقته بستس چمدونم کسی خوشحال نی بیرون از دره خونش ولی اینجا همه منتظره رفتنمونن بعد از اینهمه پیچو تاب میبینم دوتا راه بیشتر نی جلو پام یا تو غربت زندونی باشم یا‌ تو خاکه خودم بمونم گروگان توف ، توف حس گوه بلاتکلیفی که نمیدونی از همه چی چرا در میری انگار ، هیچی نی سر حال بیارتت ، فقط ادامه دادنو ادامش میدیم تا میگی خستم میگن بهونه میاری باید حرصتو بخوری از گلو بدی پایین میخوای اینجا بمونی تهش حرومه چی باشی ؟ از پیرا سالمند تره جوون ایرانی من ، هر چی بود به جون خریدم که رفتنی نباشمو موندنی شم هرجا باشم قلبم اینجاس ما دور نمیشیم تا مارو دور نریزن من مال همین پس کوچه هام غم این خیابونا ریخت غم تو صدام شاید نفسم بریده و کم جونه پام ولی با عشق تو دلم هنوز سرپام تو بهم بگو تکلیف چیه وقتی روحم از فیریکام لبریز میشه دلم اینجا مثل غلو زنجیر گیره رفتنمم بهم حس تبعید میده هی میگن علی فاز بد نده نمیدونن گیر کردم لای منگنه یه دستم چمدون ، یه دستم بیلیط فقط یه چی کم دارم ، اونم پای رفتنه همخوان : اینجا فرق داره رنگه شباش وقتی حبسی تو خودت پ سخته فرار منم ماهیه خسته از آب که تن میده به تور ، تا کم شه غماش اینجا فرق داره رنگ شباش ته خط باید همه چیو زد به حراج منم ماهیه خسته از آب که تن میده به تور ، تا کم شه غماش ورس ۲ : شاید رفتمو شرایط عوض شد اما خیلی چیزا هست که نداره المثنی مثل وطنت ، پدرت ، مادرت ، اونایی که عشق میکنی میگیری بغلت ، غم غربت داره واسم حکم آوار کدوم رستوران داره دست پخت مامان؟ دلت از اینا چطوری کنه صرف نظر فقط تو محلت داری بچه محل من ، نمیدونم میخواد رام به کجا برسه اخرش چون همه چی خواسته خداس ولی هیچجا نمیشه مثل تهران برام همین هوای آلوده میده حال به ششام دلم از سنگه امروز ولی هنو تنگ میشه واسه برف شمرون همه خنده رو‌‌ لب ، حاجی جمعمون جمع با بچه ها بندازیم خسته تو صدر مگه جایی شبیش هست ؟ واسم هنوز بینظیره حس ولیعصر وقتی اعصاب خرابه و گره اس توکار واسه کلافگیام خوبه یه نخ تو بام همه اینا منو میکشن عقب یه کشتی ام که همیشه گیره لنگرم شبی صد دفعه این فکرا میریزن سرم تو جنگ با سرنوشت سفیده پرچمم اه ، تهه این قصه کجاس ؟ نمیدونم‌ ، ولی نیستم فکر شوآف یه روز اگه برسه کارد به استخون میرم اینو گفتم که نگن عشقشو داشت ولی به هرکی رفت نمیشه گفت فراری تو بعضی جاده ها راه دور نداری من دو دل موندم بین این دوراهی عین اون که میخاد بپره از پل‌هوایی همخوان : اینجا فرق داره رنگه شباش وقتی حبسی تو خودت پ سخته فرار منم ماهیه خسته از آب که تن میده به تور ، تا کم شه غماش اینجا فرق داره رنگ شباش ته خط باید همه چیو زد به حراج منم ماهیه خسته از آب که تن میده به تور ، تا کم شه غماش

خواستن بکنن حذفم ولی تاج دارم اینا لوردام برین همتون با هم تیم شین من خودم خا*م و مشتام تفنگ چیه با یه چک واصل میشین به درک من قلبم خورد تَرَک واسه شماها بود ک*کلک مثل همیشه زد منو خودی به ایینه گفتم فکر نکن بُتی رپ ونکوور من فنتانیل باید حواست باشه ندی اوودی همه میخوان زخمی بشه یه شیر یا پول درار یا بمیر اخرش میمیرم با یه تیر پس همه رو میگیرم به ک**

(((((((:

تو فصل پرواز پلیکان ها بعد دامنه ها، سرمای خاکی باد همه جا پوست رو می ترکوند با وزش هاش یه ساحل خواب رو دامن خاک بیدار شد هر لحظه نگاه می کرد به آسمون غرق پرواز من زل زده بودم به شکار به یه قاب کِدِر بداهه مثل ادامه ی شعر یه سقوط بزرگ پلیکان ها وقت شکار پر اطمینان شب رو کشتن اونا عاشق میشن نه گرسنه اما تقدیر ساده و زشت جویدن جنازه ی عشق بود یه نقطه ی زرد چشمک می زد پشت یه ابر بالا تر از پرواز پلیکان من خیره شدم به این حفره ی رن به این پروازای عجیب بلند یه پلیکان از گله رها شد هوا تیره شد اما اون نمی رفت انگار گیر یه طعمه است ندیدم طعمه چی بود اما کردم تموم شیبش رو لمس یه نقطه ی زرد، نزدیک تر شد پشت یه ابر بالا تر از پرواز پلیکان من خیره شدم به این حفره ی رنگ تو فصل پرواز پلیکان ها، نمیاد یادم که کی هستم توی وجودم، یه نشون دارم از قاب قدیم آویز اتاق که یه زن با چشمای خالیه و مات نمیاد یادم، نمیاد یادم تو فصل پرواز پلیکان ها، نمیاد یادم که کی هستم توی وجودم، یه نشون دارم از قاب قدیم آویز اتاق که یه زن با چشمای خالیه و مات نمیاد یادم، نمیاد یادم برمی گردم از تو راه گمم از ساحل به سمت یه خواب پر از مه و هوا پر از هاله و رنگ یه خونه، با ستونای بلند پنجره ها کفن پوش و سفید تو همخوابی ملحفه های بلند یه راه روی بی انتهای پر از مه تهش انگار یه قابه خودمو می کشم به سمت قاب هر طور می کشنم اشباح از پشت تصویر رو یادم نمیاد خالیه جای چشمهاش از دور داد میزد داد میزد که نگاهم کن کشیدنم اشباح از پشت سمت پنجره که گفت: "بازم کن" یه سیاره ی زرد، در حال نظاره ی من نزدیک تر از هر سایه به من من خیره به این سیاه چاله ی رنگ دویدم رفتم بیرون از در به سمت ساحل تا نزدیکش شدم غول موج، ایستاده بود روی دریا تو اوج مستی افتادم روی خاک خبری نبود از پلیکان ها دستای موج، بدن بی جونتو داد با چشم تخلیه شده ات داغ تر شد سایه ی من سوختم تو گهواره ی گرم برگشتم تو شعله ی نور خورد بهم سیاره ی زرد تو فصل پرواز پلیکان ها ما ذره ها بی شماریم ریه های انفجاریم معلق توی هوای مذاب نمی دونیم یادمون کجاست نمی دونیم نگاهمون کجاست ما دردا بی شماریم ما ذره ها بی شماریم تو فصل پرواز پلیکان ها ما ذره ها بی شماریم ریه های انفجاریم معلق توی هوای مذاب نمی دونیم یادمون کجاست نمی دونیم نگاهمون کجاست ما دردا بی شماریم ما ذره ها بی شماریم

ریختم عین باور با سر تو گاردِ ریل یه فعل، با قید پارم جمله ی بی انتهای زندگی ام میره که خط بخوره تو یه نقطه گنگ که سرد و پره نخور نداره پیک آخر تو این هفت تیر یه گلوله است میزاریم رو سرمون قمار میکنیم رو بودنمون نوبت توست راه بده به چشمات شر رو بزارش روی شقیقه ات بکش ماشه رو تا که بریم همون جایی که می ترسیم اون جایی که می ترسیم تا سلولامون از تو بیمه درآن سر بخوریم رو شیب زمان وقتی تفنگها در حال رقص تیرن دستها، دسته، دسته، میرن کمه واسم از زندگی سقف بگیرم دلم میخواد که مست بمیرم بیا بریم همونجایی که می ترسیم بکش ماشه رو نگاهتو بکن سمی ترش پا بکوب بکن وحشی ترش من زخمی ترینم تو از من زخمی ترش می دونی نگاه دیگه است این که بخوام تو خیابونا باهات بمیرم منو بزنید لاشیا من استخون رو بو نمی کشم دونه دونه سیاهیای قلبم تو صورتم زبونه می کشن دِ منو بزنید لاشیا بزنید تو شاهرگم که خون برقصه با رگم که شاید، بریزه تو بساط عقلتون و سحر کُنَتِتون تا کمی مستتون کنه دِ منو بزنید لاشیا پُر از زخمه بدنم، زخم انکار بزنید و اسم نَبَرید ازم من همونم که رو میزاتون تگری زدم ترس نداره کسی که نصفش نی دستش اون که با شبح حسش میرقصه منو بزنید لاشیا، به حسش می ارزه آخرای پاییز، سنگفرش برگا کوچه غرق سرما بود، اون تو آسایشگاه کنار پنجره آروم، پک می زد به سیگارش این آخر قصه ی کسی بود که بود آخرای انکارش آخرای این جنگ مدام، سرد شد تو اصرارش بعد آخرین زخمای عقل، غرق شد تو احساسش آخر قصه ی کسی که سازش، قلم نمی زد توی نگاهش بی پناهی که حتی، وطن نمی کرد توی لباسش اون تو آسایشگاه